57078 Skan67
64 V. Pisanie pracy
strony to zaprzeczenie rozwlekłości. Jedno i drugie ma służyć takiemu wypowiadaniu myśli, w którym nie występują pojęcia wieloznaczne czy niedostatecznie objaśnione.
4. 0 poprawności stylistycznej tekstu
Bliskie przedstawionym powyżej wymaganiom są postulaty związane z zasadą jasności wywodów i oszczędności słowa, które mają tak charakter logiczny, jak i ściśle językowy. Jasność wywodu oznacza porządek w toku rozumowania, a tego nie będzie, jeśli nie zadbamy o właściwą składnię czy właściwy dobór wyrazów i zwrotów językowych”. Zdania nie mogą być zbyt długie, aby nie powodować nieporozumień. Do niejasności prowadzą nie tylko zbyt rozbudowane zdania, ale też np. błędy w szyku wyrazów i nadmierna liczna wtrąceń1 2.
Nie należy używać słów i określeń nic niewnoszących do istoty naszych rozważań. Dlatego też nie powinno się powtarzać tych samych treści, ani też posługiwać się „dwoma czy trzema wyrazami tam, gdzie można posłużyć się jednym”3. Nie trzeba też nadużywać wyrazów obcych. Chodzi o to, aby stwarzane konstrukcje nie były zawiłe, ponieważ prostota języka stanowi jego cenną zaletę. Ma to szczególne znaczenie w pracy naukowej, w której język powinien uwydatnić przekazywaną informację, a nie ją ukrywać w gąszczu ozdobników. Należy unikać nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, np. przez korzystanie z dosadnych porównań, które mogłyby być na miejscu np. w publicystyce czy różnych wypowiedziach o charakterze artystycznym.
Krótko mówiąc, praca promocyjna ma być napisana poprawnie stylistycznie, tzn. z poszanowaniem zarówno logicznych zasad pisarstwa naukowego, jak i zwykłych reguł językowych, które razem pozwalają na wartościowanie wypowiedzi jako napisanych stylem prostym lub zawiłym, lekkim lub ciężkim, interesującym lub nudnym, barwnym albo suchym, rzeczowym albo sugestywnym4.
Styl sugestywny to taki, w którym akcentowana jest nadmiernie osobowość autora i elementy osobiste, a więc subiektywne. Negatywnym przykładem elementu składającego się na taki styl może być używanie czasowników w pierwszej osobie, tak w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej (tzw. pluralis maiestaticus — „my autor”). Zamiast tego powinno się używać formy bezosobowej, co wydaje się dodatkowo obiektywizować rozważania. Czasami można wykorzystać trzecią osobę liczbę pojedynczej, jak np. w stwierdzeniu: „autor poddał analizie wszystkie przypadki [...]”. Czasami — ale to zależy od treści i intencji — pierwsza osoba liczby mnogiej nie razi, jak w przykładzie: „Przypuśćmy, że zdarzyła się następująca sytuacja [.„1”. Zupełnie inaczej — nieprzychylnie — odbierzemy natomiast zdanie: „Uważamy argumentację Z. Kowalskiego i innych za całkowicie nietrafną”.
Oczywiście pisanie pracy dyplomowej odpowiednim stylem nie jest łatwe i wymaga systematycznego doskonalenia, o czym powinniśmy pamiętać przez cały okres zajęć seminaryjnych. Rzadko kiedy ktoś potrafi od razu pisać poprawnie — odpowiednim stylem oraz bez błędów gramatycznych. Tego trzeba się nauczyć, aby nie zniweczyć ogromnego wysiłku włożonego w badania (poznawanie źródeł i literatury) nieporadnością pisania. Nie jest żadną ułomnością kilkakrotne przepisywanie swoich wywodów. Za każdym razem odkryjemy wiele braków, błędów, niezrozumiałości, wad interpunkcji. Jak pisze M. Zajączkowski: „tworzenie rozprawy magisterskiej (dyplomowej) jest pisaniem i przepisywaniem, cięciem i klejeniem, i tak na przemian, w pocie czoła, aż z tego chaosu luźnych myśli wyłoni się coś, o czym będzie można powiedzieć, że reprezentuje poziom wymagany od homo sapiens ubiegającego się o dyplom absolwenta wyższej uczelni”5.
Poprawność stylistyczna tekstu nie oznacza od razu, iż tekst jest poprawny językowo, ponieważ do tego potrzebne jest jeszcze przestrzeganie reguł gramatycznych, o których w zasadzie w tym opracowaniu pisać nie powinniśmy. O trudnościach związanych z poprawnym pisaniem mówiliśmy już krótko w rozdziale II, przy okazji omawiania kryteriów oceny prac dyplomowych. Teraz, zwracając uwagę na sprawy stylu w pisarstwie naukowym, nie możemy jednak nie podkreślić znacze-
Na jasność stylu składają się zalet)' kompozycji, składni i słownictwa. Bliżej piszą o tym M. Kuz.iak, S. Rzepczyński: Jak pisać, Bielsko-Biała br. s. 270-271.
Szerzej na temat dobrego stylu zob. uwagi J. Maćkiewicz: Jak pisać..., s. 114 i n.
B Tamże, s. 127.
Por. J. Pieter: Z zagadnień..., s. 132.
M. Zajączkowski: Podstawowe wskazówki dla piszących prace magisterskie i dyplomowe. Szczecin 1986, s. 61 i n.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Skan66 62 V. Pisanie pracy spis treści, to tekst rozdziału powinien dzielić się na same punkty (bez
Skan65 60 V. Pisanie pracy należy uwzględnić posiadane materiały i stan naszej wiedzy, co wynika ze
42069 Skan68 66 V. Pisanie pracy nią przestrzegania zasad ortografii, fleksji i składni w konstruow
84424 Skan69 68 V. Pisanie pracy Co drugie rozwiązanie jest bardziej praktyczne,
Skan70 70 V. Pisanie pracy Oczywiście powinniśmy korzystać z bezpośredniego źródła informacji, a ni
Skan72 74 V. Pisanie pracy — Najlepiej sens wywodu autora oddają następujące słow
81078 Skan73 76 V. Pisanie pracy rozdziałach. Nie może też być szczegółowym spisem wszystkich wnios
skanuj0048 (17) 260 wać na wsi, czy w mieście. I jedno, i drugie ma swoje dobre strony. W mieście je
Od czego zacząć pisanie pracy ? Odpowiedź jest prosta - od początku i to dosłownie. Ze strony Wydzia
więcej podobnych podstron