3582308401

Smutno mi, Boże! - Dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą Przede mną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą..

Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej bitni - ani dla imienią -Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia.

Choć mi tak niebo ty złocisz i morze, Smutno mi, Boże!

Jak puste kłosy, z podniesioną głową Stoję rozkoszy próżen i dosytu..

Dla obcych ludzi mam twarz jednakową

Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode;

A póki okręt walczył - siedziałem na maszcie,

A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę...

Osz ę błękitu.

Ale przed tobą głąb serca otworzę, Smutno mi, Boże!

Jako na matki odejście się żali Mała dzieciną tak ja płaczu bliski,

Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny -przyzną kto szlachetny,

Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny.

Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali Ostatnie błyski..

Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze, Smutno mi, Boże!

Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne moje serce spalą w aloesie,

I tej, która mi dała to serce, oddadzą-Tak się matkom wypłaca świat - gdy proch odniesie...

Dzisiaj, na wielkim morzu obłąkany,

Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem, Widziałem lotne w powietrzu bociany 13

Długim szeregiem.

Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,

Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapijąmój pogrzeb - oraz własnąbiedę; Jeżeli będę duchem - to się im pokaże, Jeśli mię Bóg uwolni od męki - nie przyjdę...

Smutna mi, Boże!

Żem często dumał nad mogiłą ludzi,

Żem prawie nie znał rodzinnego domu, Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi

Lecz zaklinam - niech żywi nie tracąnadziei I przednaradem niosą oświaty kaganiec;

A kiedy trzeba - na śmierć idą po kolei,

Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...

Przy blaskach gromu,

Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę, Smutna mi, Boże!

Ty będziesz widział moje białe kości W straż nie oddane kolumnowym czołom; Alem jest jako człowiek, co zazdrości

Co do mnie - ja zastawiam malenkątu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardąbożą służbę I zgodziłem się mieć tu - niepłakanątrumnę.

Mogił popiołom...

Więc że mieć będę niespokojne łoże, Smutno mi, Boże!

Kazano w kraju niewinnej dziecinie Modlić się za mnie ca dzień... a ja przecie

Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść... taką obojętność, jak ją mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionej łodzi,

I tak cicho odlecieć - jak duch, gdy adlata?

Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie, Płynąc po świecie...

Więc, że modlitwa dzieckanic nie może, Smutno mi, Boże!

Natęczę blasków, którą tak ogromnie Anieli twoi w siebie rozpostarli,

14

Jednak zostanie po mnie ta siła fatalną Co mnie żywemu na nic... lylko czoło zdobi; Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialną Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi.

Nowi gdzieś ludzie w stolatbędąpo mnie Patrzący - marli.

Nim się przed mojąnicościąukarzę,

GróbAganemnona

Smutno mi, Boże! Pisałem o zachodzie słońca, na morzu przed Aleksandrią.

Testament mój

Niech fantastycznie lutnia nastrojona Wtóruje myśli posępnej i ciemnej; Bom oto wstąpił w grób Agamemnoną I siedzę cichy w kopule podziemnej, Co krwią Atrydów zwalana okrutną Serce zasnęło, lecz śni. - Jak mi smutno!

Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami -A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny.

0! jak daleko brzmi ta harfa złota,

Której mi tylko echo wieczne słychać! Druidyczna to z głazów wielkich grotą Gdzie wiatr przychodzi po szczelinach wzdychać I ma Elektry głos - ta bieli płótno I odzywa się z laurów: Jak mi smutno!