Stany Zjednoczone eksportuję także „amunicję niestandardowę” - nie wyprodukowanę w USA, lecz przeważnie w krajach byłego ZSSR lub w Europie Wschodniej. Trafia ona na przykład do Afgańskiej Policji i Armii, do Iraku, Jemenu, Ugandy, na Filipiny oraz do różnych innych, nieujawnionych krajów.

W ostatnich latach Amnesty International udokumentowała wykorzystywanie lub zarzuty wykorzystywania dzieci-żołnierzy m.in. w Mali, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Demokratycznej Republice Konga, Sri Lance i Somalii.

Brytyjskie spółki-wydmuszki były zaangażowane w międzynarodowę sieć potajemnych dostaw kilku dużych transportów, przez Kenię do rzędu Sudanu Południowego, składajęcych się z wyprodukowanych na Ukrainie czołgów T-72, broni artyleryjskiej, licznych wyrzutni rakiet, granatników i karabinów szturmowych.

Zgodnie z dowodami zebranymi przez Amnesty International w trakcie protestów z czerwca 2011 roku granaty hukowe i puszki gazu łzawięcego zebrane na placu Sindagma w Grecji - dzień po roku demonstracji, która miała miejsce 29 czerwca - zostały wyprodukowane w Brazylii, Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych.

Pomiędzy 2001 a 2009 rokiem wśród czołowych dostawców amunicji na Sri Lankę był Izrael, Słowacja i Stany Zjednoczone.

Amnesty International udokumentowała napływ broni do Czadu z Belgii, Francji, Libii, Serbii oraz Republiki Południowej Afryki

Polska znajduje się w pierwszej 50-tce największych na świecie dostawców broni. Broń produkowana w Polsce trafiła w ostatnich latach do Libii, Egiptu i Jemenu, czyli tereny dotknięte konfliktami.

Francuskie samochody Renault Midlum w kolorach maskujęcych były wykorzystywane przez bojówki Dżandżawidów wspierane przez rzęd w Sudanie, które dopuszczały się poważnych naruszeń praw człowieka

Francja popiera ścisłe kryteria przepływu broni, ale dostarczała broń do krajów, w których prawa człowieka mogły być naruszone, takie ja Libia Kaddafiego, Egipt i Czad, oraz Syria w latach 2005 - 2009.