1352738050

356

SPRAWOZDANIE Z RUCHU RELIGIJNEGO,

świat cały, nie maluje się na twarzach, i że dorośli nie zdołają się oprzeć ponętom świata i rozrywkom światowym, jakkolwiek ogrom nieszczęść głośno nawołuje do skupienia się i pokuty.

Drżąc o zbawienie rodzaju ludzkiego, ale bynajmniej nie rozpaczając o miłosierdziu Tego, który „uleczalnymi uczynił narody⁴' sanabiles fecit nationes — (Ks. Mądr. 1, 14), szukamy ukojenia w jednej myśli i jednem pragnieniu : oby się podobało łaskawości i dobroci Ojca Niebieskiego, patrzeć .raczej na niewinność maluczkich, niż na pokutę dorosłych. Dlatego to zwróciliśmy się do was, drogie dziatki! Wy jesteście źrenicą oka rodziców waszych, ich pociechą w cierpieniu i ich nadzieją, wy też jesteście ulubieńcami Ojca wiernych, słodką Jego pociechą wśród goryczy i gwiazdą Jego nadziei.

Widząc was, drogie dzieci, upatrujemy w⁷ was wszystkie te dziatki, które dziś na całym świecie przystąpiły do Stołu Pańskiego, a w tysiącznych twarzach rozpoznawamy obraz Boży, który odzwierciedla się w lustrze czystych wmszych dusz, i który jest rękojmią wszechmocy, łączącej się z prośbą warg waszych. Wszechmoc jest córką niewinności waszej, albowiem u Boga więcej może głos niewinnego, aniżeli pokutującego i skruszonego serca. Wszechmoc towarzyszy niewinności waszej, bo Wszechmogący wybiera to, co słabe wobec świata, aby zawstydzić złudną potęgę świata. A jeśi niewinność i słabość wasza tak czyni was przemożnemi, to ileż bardziej sprawia to szczególniejsza miłość, jaką wam Zbawiciel okazuje. W tej wszechmocy w⁷aszej położyliśmy nadzieję, kiedy zaprosiliśmy w^as wszystkie z pow^odu tak smutnej rocznicy do Stołu Pańskiego. My, jako Ojciec wszystkich wiernych, w^r którego sercu wszystkie cierpienia i jęki dzieci Naszych znajdują odgłos, cierpimy, napominamy, błagamy już od dwóch blizko lat. Daremnemi były dotąd Nasze zachęty do złożenia broni, daremną Nasza prośba, aby na drodze rozumu i sprawiedliwości szukać porozumienia, któreby położyło kres tej hańbiącej rzezi. Dlatego postanowiliśmy wezw⁷ać pomocy Bożej za pośrednictwem wszechmocnego środka niewinności waszej. Może — tak sądziliśmy — Pan Bóg, choć nie przejednany chłostą swych niewdzięcznych dzieci, da się w^rzruszyć westchnieniami niewinności, będącemi westchnieniami sprawiedliwego, podobnie jak westchnienie Jego Syna, Zbawiciela świata^ ze sprawiedliwego płynęło serca. Może — tak powiedzieliśmy sobie — w⁷znowi się u stóp ołtarzy cud dziecięcia Hagary, które błąkając się po pustyni skazane było w⁷raz z matką na śmierć. Gdy Hagara w rozpaczy