1352738012

32 METODA RELIGIJNO-PEDAGOGICZNA FOERSTERA

■*

Freiheit, S, 58, 59). W takiej wierze tkwi pierwiastek przedmiotowy, będący normą poprawczą dla podmiotowych doświadczeń religijnych : ,,Religijny geniusz jest tylko na pozór podmiotowym, w rzeczywistości zaś jest w najwyższym sensie przedmiotowym, gdyż przemawia z pełni i głębi osobowego życia, gdzie egoistyczne ograniczenie zostało przez wy cię -żonem, gdzie natomiast dochodzi do słowa całość życia, istota rzeczy**.(Autoritat u. Freiheit, S. 56, Anmerk,). Ów przedmiotowy geniusz religijny, za którym serce ludzkie tęskni z natury swej , jako za źródłem pierwotnem swego życia, jest wedle Foer-stera zbawieniem człowieka „wobec powszechnego chaosu in-dywidualnych tylko pojęć**, nie pozostawiających już miejsca „dla wielkiego i porywającego przekonania**. Stąd to „coraz więcej młodych niedowiarków naszego wieku przyznaje po cichu, że nowożytne oświecenie karmiło ich duchowne potrzeby kamieniami tylko zamiast chleba, oraz odczuwa z głębokiem otrzeźwieniem i udręczeniem, że bez silnej wiary w prawdy wieczne nie podobna siebie poważnie wyrabiać. Dla czystych hipotez nikt nie myśli się poświęcać**. (Por. Drogowskaz życia, Warszawa 1911, str. 211, Lebensfuhrung, S. 296).

Niedostateczność indywidualizmu religijnego wymaga konsekwentnie usunięcia także podmiotowej „interpretacyi** religijnego podania. W tym celu kościół żąda słusznie, „aby indywidualne poszukiwanie za Chrystusem podporządkowało się wyobrażeniom, w których miarodajni wyznawcy Chrystusa święcili duchowne swe połączenie z Nim, oraz pojęli zespolonemu silami i skrystalizowali całkowitość wpływu jego osobistości**. (Autoritat u. Freiheit, S. 71). Wyobrażenia te słusznie ujęte zostały „w czcigodne zewnętrzne formy autorytetu i ciągłość i“ (Autoritat u. Freiheit, S. 75), gdyż „jedynie trwałe formy wiary i interpretacye, w których najwięksi naśladowcy Chrystusa złożyli istotę i znaczenie .jego postaci, zaczerpnięte z najgłębszego wewnętrznego doświadczenia... zdołają wytworzyć ową siłę wiary w jego niewzruszoną prawdę, która wyłącznie może być fundamentem kultury na chrześcijańskiej podstawie** (Autoritat u. Freiheit, S. 68).