9346692875

iAMG nr 3/2011

Kto w pierwszym rzędzie był Pana mistrzem inspirującym i wprowadzającym w arkana zawodu i działalności naukowej?

Częściowo już wspomniałem o swoich nauczycielach. Ale przypominam sobie długi egzamin z bakteriologii u profesora Stefana Kryńskiego. Gdy dowiedział się, że chcę być chirurgiem poradził mi abym najpierw doskonalił rzemiosło, a po uzyskaniu doświadczenia klinicznego skupił się na pracy naukowej. I w moim przypadku tak właśnie było. To, że osiągnąłem ten zaszczytny tytuł jest zasługą Profesor Narkiewicz. Ale niewątpliwie duży wpływ na moje decyzje i rozwój miał długotrwały kontakt z kardiochirurgią holenderską, a szczególnie z dr. Rudi Hardijo-wiono. Ten indonezyjskiego pochodzenia chirurg nauczył mnie innego spojrzenia na kardiochirurgię, pacjenta oraz krytycznej oceny własnych zachowań zawodowych i naukowych. Miało to ogromny wpływ na moje życie zawodowe i naukowe.

Co uważa Pan za swoje najważniejsze osiągnięcie wżyciu naukowym i działalności zawodowej? Z czego czerpie Pan największą satysfakcję w codziennej pracy?

Jestem dumny z organizowanych przez 13. kolejnych lat Gdańskich Spotkań Kardiochirurgicznych. Atmosfera i konwencja tych zjazdów ulegała zmianie. W tej chwili są to największe zjazdy kardiochirurgów i wszystkich, którzy w tym zespołowym działaniu spotykają się, aby wymienić swoje poglądy i nauczyć się nowych trendów - wytycznych w leczeniu chorób serca. Mieliśmy wyjątkowe szczęście spotykając się w Gdańsku z największymi autorytetami w tej dziedzinie z Europy i świata. Ale nasze aspiracje idą dalej.

W 1997 r. opracowałem własny system unieruchamiania powierzchni serca, który zdobył Grand Prix na Międzynarodowych Targach Innowacje 2001. Dało to impuls do rozwoju chirurgii naczyń wieńcowych bez użycia krążenia pozaustrojowego. Od tej pory jesteśmy liderami w Polsce w tego typu operacjach.

Ale największą satysfakcję, której na co dzień staram się nie okazywać, przynosi bardzo dobra atmosfera w zespole i harmonijna współpraca wszystkich osób o różnych profilach zawodowych zajmujących się chorymi. Ta prawdziwie zespołowa praca zapewnia powierzonym naszej trosce pacjentom leczenie i opiekę kardiochirurgiczną na najwyższym poziomie.

Jak ocenia Pan aktualną pozycję gdańskiej kardiochirurgii w skali kraju. Co jest mocną stroną kliniki, którą Pan kieruje? Jakie są aktualne plany w działalności zawodowej oraz organizacyjnej?

Naszą markę w Polsce buduje zespół młodych kardiochirurgów i chirurgów naczyniowych. To oni stanowią o sile i skuteczności naszych działań. W kardiochirurgii zawsze rywalizujemy z najlepszymi i najczęściej odnosimy zwycięstwo. W ocenach, jakie pojawiają się w środowisku i w mediach, zajmujemy 2-3 miejsce w rankingu klinik kardiochirurgicznych w Polsce. Naszą najmocniejszą stroną jest szybkie wprowadzanie nowości w leczeniu kardiochirurgicznym. Najsłabszą natomiast brak możliwości finansowania ambitnych, nowych przedsięwzięć klinicznych. Jednak nie wątpię, że uda się nam to szybko zmienić. Jak już wspomniałem, kocham chirurgię naczyniową. A to, co już teraz mogą zrobić moi asystenci jest mistrzostwem. Aby to było mistrzostwem świata, nie potrzebujemy wcale tak wiele. Wierzę, że po rozmowach z Magnificencją Rektorem i dyrektorem UCK na pewno uda się wypracować satysfakcjonujący kompromis, w pełni zgodny z misją i zadaniami Szpitala.

Co jest aktualnie głównym tematem Pana zainteresowań naukowych?

Choroba wieńcowa serca zawsze będzie w centrum zaintere sowań naukowych Kliniki i moich. Ale rozwój kardiologii inter wencyjnej doprowadza do wzrostu liczby chorych wymagają cych zabiegów kardiochirurgicznych, u których występuje nie wydolność serca. Prawdopodobnie będziemy zmuszeni i przy mierny to z odwagą, zwiększyć liczbę chorych z niewydolnym sercem leczonych chirurgicznie. Ogromne możliwości chirurgii endowaskularnej kreują kolejną dziedzinę, w której powinniśmy znaleźć się w czołówce.

W czasie konkursu na kierownika Kliniki zobligowałem się do wprowadzenia przeszczepów serca w Gdańsku. Zadanie to zostało wykonane. Pozostaje jeszcze wprowadzenie kardiochirurgii dziecięcej. Uruchomienie tej działalności w UCK spotykało się zawsze z niechęcią z przyczyn ekonomicznych. Ale mój sposób widzenia usług świadczonych przez UCK ulega zmianie i mam nadzieję, że uda się pomyślnie rozwiązać także i to zadanie.

Kardiochirurgia nie jest planowana do przeniesienia do budowanego Centrum Medycyny Inwazyjnej. Jak widzi Pan w tym kontekście przyszłość kardiochirurgii w GUMed?

Istotnie, nie przewidziano dla nas miejsca w Centrum Medycyny Inwazyjnej. Czy jest to powód do niepokoju? Oczywiście kardiochirurgia nie istnieje bez kardiologii i w każdej sytuacji możemy służyć sobie wzajemnie pomocą, dlatego powinniśmy przebywać we wspólnym kompleksie. Gorzej z chirurgią naczyniową, której rozkwit obserwujemy w ostatnim dziesięcioleciu w kraju i na świecie. Niestety nie w UCK. Dlatego przygotowałem pewne propozycje zmian do akceptacji przez Rektora i dyrekcję UCK. Jestem pewien, że wspólne dyskusje i uzgodnienia doprowadzą do rozwoju i rewolucji podobnej do tej z lat 90., która miała miejsce w kardiochirurgii.

Chcielibyśmy jeszcze dowiedzieć się czegoś o rodzinie i zainteresowaniach po-zazawodowych Pana Profesora.

Mam wspaniałą rodzinę. Żona jest inter-nistką, kierownikiem NZOZ POZ, syn nadzoruje działalność rodzinnej firmy, w której pierwsze kroki stawia też córka, pracująca do tej pory dla zagranicznego inwestora. Mam wnuczkę, którą bardzo kocham i z której jestem bardzo dumny.

Na zainteresowania pozazawodowe pozostaje zawsze za mało czasu, ale wędkowanie pozostało. Nurkowanie i grę w golfa trzeba było drastycznie ograniczyć z powodu braku czasu.

Raz jeszcze serdecznie gratuluję i dziękuje za rozmowę.

□