2588001457

Monika Biedrzycka

Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie I SUM Pedagogika Specjalna

Sylwetka idealnego pedagoga specjalnego

Doskonale wychowanie może być dziełem tylko doskonałego wychowawcy.

/Wincenty Okoń/

Lubię wykładać na pedagogice specjalnej, bo tutaj trafiają ludzie wyjątkowi,

^ ^ z prawdziwym powołaniem”-to pierwsze słowa, jakie usłyszałam rozpoczynając studia na tym właśnie kierunku. Wysoko postawiły one poprzeczkę. Pokazują bowiem, że bycia dobrym pedagogiem trudno jest się nauczyć- potrzebna jest do tego raczej odpowiednia osobowość, a zdobywana wiedza, choć jest ważna, stanowi tylko jej uzupełnienie. W. Okoń (1962) idealną osobowość nauczyciela rozpatruje na trzech płaszczyznach: psychologicznej,

pedagogicznej oraz socjologicznej. Według niego sfera psychologiczna obejmuje wartości osobiste człowieka oraz jego stosunek do samego siebie. Aspekt pedagogiczny osobowości nauczyciela to jego stosunek do uczniów, natomiast socjologiczny to nastawienie do ogółu społeczeństwa.

W. Okoń (1962, s. 18) uważa, że najlepszym pod względem wartości osobistych, jest ten nauczyciel, który w stopniu wysokim poznał i wciela w życie wiedzę o świecie oraz podstawowe normy społeczno-moralne i estetyczne, a więc taki, jaki ucieleśnia w swoim życiu ideały prawdy, dobra i piękna. M. Grzegorzewska (1959, s.9) sądziła podobnie, ale ujmuje to w nieco inne słowa. W swoich Listach do Młodego Nauczyciela pisze tak: ,,[...]o charakterze pracy i wartości wychowawczej zdecyduje zawsze to, kim jest on (nauczyciel), jako człowiek, jaka jest jego wartość wewnętrzna, jakie skupił w sobie bogactwa duchowe, bo przecież żeby dużo dać, trzeba dużo mieć [...].” Za najistotniejszą wartość w pracy pedagoga M. Grzegorzewska (1959) uważa więc jego Człowieczeństwo. Przejawia się ono ogólnie pojętą miłością do człowieka, zainteresowaniem jego losem, życzliwością do ludzi, poszanowaniem człowieka i jego praw rozwojowych, a także wiarą w jego możliwości. Niezwykle ważna jest dla niej także dobroć człowieka, która niezbędna jest, by nauczyciel mógł zdobyć sympatię uczniów i nawiązać pozytywne relacje z rodzicami czy też z kolegami w pracy. M. Grzegorzewska (1959) zobowiązuje pedagogów, by swoją dobrocią wychowywali dobroć w drugim człowieku. Istotne wydaje się jej również samokształcenie nauczyciela. Traktuje je jako cudowny drogowskaz, pomagający wkroczyć przez kręte ścieżki na szeroką drogę z dalekim horyzontem. Można powiedzieć, że jest to twórcza praca w dążeniu do świadomego życia. Profesor A. Krause podczas swojego wykładu na konferencji z okazji „Dnia Pedagoga Specjalnego” (Gdańsk, kwiecień 2013) podkreślał ogromne znaczenie posiadania przez pedagoga specjalnego swojej pasji, którą mógłby się dzielić ze swoimi wychowankami i wykorzystywać ją w swojej pracy. Zajęcia, które noszą w sobie choć namiastkę danego zamiłowania, są o wiele ciekawsze od

Zeszyty Naukowe Pedagogiki Specjalnej, Numer 6 10