4823843015

1729 Beggar’s Opera

Wigowski rząd Walpole'a również próbował wypowiedzieć prasie wojnę . Jego gabinet wprowadził opłatę stemplową od każdej drukowanej strony, która pogorszyła kondycję finansową pism nie będących dofinansowanymi przez rząd. Jednak opozycjoniści nie byli ludźmi ubogimi więc mogli tego rodzaju obciążenie wytrzymać. Rzucających notoryczne oszczerstwa na rząd stawiano przed sądem i więziono lecz pisma zatrudniały one fikcyjnych „redaktorów", których zawodem było odpłatne siedzenie w więzieniu. Cenzury treści rząd Walpole'a jednak nie stosował, ponieważ wolność wypowiedzi miała mocną pozycję w kanonie english liberties. Ważniejszą przyczyną upadku znaczenia prasy (zresztą niezbyt znacznego) było prawdopodobnie ustabilizowanie się systemu politycznego, który zmniejszał możliwości autorów w kreowaniu rzeczywistości politycznej.

Większe ograniczenia wprowadzono wobec przedstawień teatralnych prawdopodobnie dlatego, że łatwiej można je było skontrolować. Rząd spoglądał przez palce na tak zwaną Operę Żebraczą (Beggars Opera) z 1729 roku, sztukę Johna Gaya (1685-1732) z muzyką Johna Christophera Pepuscha (1667-1752), w której skarykaturyzowano rząd jako grupę paserów i przemytników. 21 czerwca 1737 roku wprowadzono w życie cenzurę teatralną (Stage Lincensing Act) w reakcji między innymi na dramat Fieldinga Historical Register for the Year 1736 krytykujący (lub jak chcą inni obnażający) kulisy polityki brytyjskiej . Cenzura przedstawień została zniesiona dopiero w wieku XX (1968).

Były jednak tematy tabu; nie można było chwalić jako bitów, czyli zwolenników wygnanego w 1688 roku („chwalebna rewolucja") króla Jakuba II Stuarta i jego zwolenników, a także konceptu władzy absolutnej, chociaż w kontekście buntu amerykańskich kolonistów torys Samuel Johnson (1709-