1352738043

PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA

ści oraz aktu i potencyi i około nich ugrupować całą resztę idei, bo w ten sposób lepiej by się uwydatnił zarówno element statyczny jak i dynamiczny, rozwojowy, w syntezie scholastycznej.

W dziejach filozofii średniowiecznej odróżnia autor cztery okresy: jeden stopniowego rozwoju (do XII. wieku włącznie), drugi okres rozkwitu (w. XIII.), trzeci upadku (w. XIV. i pierwsza połowa XV. w.), czwarty okres przejściowy, gdzie w urny-słowości europejskiej kiełkują ziarna filozofii nowożytnej. W każdym okresie wyodrębnia rozwój filozofii scholastycznej, antyscholastycz-nej, oiaz pewną ilość prądów, które trudno zaliczyć do pierwszego łub drugiego kierunku i dlatego noszą nazwę „kietunków drugorzędnych„innych form“ lub ,> objawów eklektycznych*Ten podział wprowadza wprawdzie bądź co bądź wiele jasności w cały układ materyału, ale należałoby zmodyfikować ten sztuczny i sztywny schemat tam, gdzie wskutek niego może u czytelnika powstać błędna perspektywa: w pierwszym okresie autor, trzymając się swego szablonu, najpierw przedstawia kierunek scholastyczny, wymieniając niemal wyłącznie pisarzy XI. i XII. w., a potem dopiero przechodzi do Jana Skota Eriugeny, jako przedstawiciela kierunku antyscholastycznego, chociaż ten dziwny lecz potężny umysł już w IX. wieku, a zatem przed scholastykami, doszedł do konstrukcyi całkowitego systemu filozoficznego. We wstępie do każdego okresu wymienione są wszystkie czynniki, działające dodatnio lub ujemnie na rozwój filozofii, w kilku zawsze wiernych zarysach naszkicowane tło kulturalne, oświatowe — na końcu retrospektywny rzut oka na całą epokę, gdzie się uwydatniają główne jej cechy.

Książka De Wulfa uwzględnia wszystkie najnowsze publika-cye, ale, jak raźno postępują obecnie studya nad filozofią średniowieczną świadczy to, że już i ta książka wymaga liczniejszych sprostowań. Pomijam rezultaty obcych badań i zaznaczam tylko kilka szczegółowych wyników, do których sam doszedłem, a które u De Wulfą albo nie są wyjaśnione, albo też błędnie podane. Zagadkowe stanowisko uniwersytetu paryskiego, który potępia okkamizm (str. 381), a forytuje okkamistę Buridana (str. 382), tłómaczy się przez to, jak gdzieindziej wykażę, że Buridanus nie we wszystkiem szedł za Okkamem i nie poruszał problemów teologicznych. Aleksander de Alexandria błędnie jest zaliczony do przedstawicieli ortodoksyjnego skotyzmu (str, 387), pomyłka tern

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
210 RECENZJE I PRZEGLĄDY PIŚMIENNICTWA „Bibliotecznej inżynierii wiedzy” (tak to się nazywa) oraz
PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA KRAJOWEGO 273 bibliograficzne, skrócony opis oprawy oraz sygnatura Biblioteki
256 RECENZJE I PRZEGLĄDY PIŚMIENNICTWA pytaniu, czy i jak można pojmować oraz badać czytelników, czy
548 RECENZJE 1 PRZEGLĄDA PIŚMIENNICTWA drukowane książki oraz czasopisma stworzyły nauce szanse
PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA.Z piśmiennictwa polskiego.Z literatury ekonomicznej. (Z wydawnictw N, K. N.)
PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA    337 osiedlenia się na ziemiach polskich. Prof. Buzek rozróż
PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA 338 raczej ją wzmocnił. Wyrazem coraz to większej wewnętrznej spoistości obu
PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA 339 i Marcinkiewicz piszą, o kolejach i taryfach, Angerman i Herbst 0

więcej podobnych podstron