3389187877

Z życia Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Odszedł

Pan Profesor Stefan Kruś 17 lutego 2015 roku odszedł Pan Profesor Stefan Kruś, patomorfolog, humanista, wybitny naukowiec i pedagog, wychowawca wielu pokoleń specjalistów w zakresie anatomii patologicznej, w latach 1987-2002 redaktor naczelny kwartalnika „Medycyna Dydaktyka Wychowanie”, późniejszy Redaktor Honorowy periodyku.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 23 lutego 2015 roku w Klasztorze Dominikanów im. św. Józefa w Warszawie. Uczestniczyły w nich Władze Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego z Rektorem prof. Markiem Krawczykiem, przyjaciele i uczniowie Pana Profesora. Po zakończeniu ceremonii żałobnej Profesora wspominali prof. Barbara Górnicka (kierownik Katedry i Zakładu Patomorfologii WUM) oraz prof. Henryk Skarżyński (dyrektor Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu).

Prof. dr hab. Barbara Górnicka (kierownik Katedry i Zakładu Patomorfologii WUM) wspomina Prof. dr. hab. Stefana Krusia (kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej w latach 1970-1996)

Pani Profesor, na którym roku rozpoczynały się zajęcia z patomorfologii w okresie, kiedy była Pani studentką Akademii Medycznej w Warszawie?

W tym czasie zajęcia zaczynały się na III, kończyły na IV roku, trwały trzy semestry.

Wtedy też usłyszała Pani pierwszy raz o Panu Profesorze Stefanie Krusiu?

Ależ nie. Oczywiście słyszeliśmy wcześniej. W środowisku studenckim Pan Profesor Kruś był postacią legendarną. Idąc już na pierwszy wykład, każdy z nas, studentów, miał wyobrażenie na temat osoby Pana Profesora, dlatego też szliśmy z wielką ciekawością i świadomością, że będziemy uczestniczyć w czymś wyjątkowym.

I pamięta Pani ten pierwszy wykład?

Niestety szczegółów nie pamiętam. Musiał jednak zrobić na mnie ogromne wrażenie, skoro w późniejszych latach słuchałam i uczestniczyłam w niezliczonej liczbie wykładów Pana Profesora Krusia.

Co Pani zdaniem decydowało o ich wyjątkowości?

Wykłady Pana Profesora rzeczywiście wyróżniały się wśród wykładów prowadzonych przez innych nauczycieli. Wyróżniały się przede wszystkim formą. Pan Profesor, jako wybitny humanista, historyk, etyk, posiadający ogromną wiedzę ogólną, wykorzystywał ją podczas przygotowywania swoich wykładów. Podchodził do tego zadania z wielką powagą, stąd też wykłady były bardzo głęboko przemyślane. Istotną ich cechą było to, że, oprócz treści ściśle medycznych, Pan Profesor wzbogacał przekaz wieloma innymi zagadnieniami z dziedzin pozornie dalekich od medycyny. Wykłady były opowiedziane bardzo pięknym językiem, zabarwionym typowym dla Pana Profesora niezwykle subtelnym poczuciem humoru. Wszystko to sprawiało wrażenie obcowania ze swego rodzaju małymi dziełami literackimi, które, wygłaszane ustami Autora, słuchało się jak niezwykle ciekawej książki.

W jednym z felietonów autorstwa Pana Profesora Krusia, w książce „Wiecznym piórem”, padają takie słowa: „Jako nauczyciel doznaję odczucia dwóch stron tego zawodu. Kontakt z młodym człowiekiem często męczy, i to bardzo, ale nieraz właśnie odświeża, odmładza. Optymizm i jeszcze niezachwiana uczciwość ucznia udziela się nauczycielowi”. Jak spotkania z Panem Profesorem wyglądały na co dzień?

Każdy student miał możliwość rozmowy z Panem Profesorem, który był osobą niezwykle otwartą dla studentów. Kochał młodzież. W powszechnej opinii Pan Profesor był nauczycielem z prawdziwego zdarzenia. Jeżeli jakikolwiek student miał problem, drzwi gabinetu Pana Profesora stały zawsze otworem. Pomagał studentom zrozumieć patomorfologię. Temu służyły między innymi organizowane przez Pana Profesora sobotnie pokazy sekcyjne. Cieszyły się one ogromnym powodzeniem, przychodziło mnóstwo studentów. Były to pokazy autopsyjne, które według Pana Profesora stanowiły niezwykle ważny element wzbogacający i rozwijający diagnostykę i naukę. Ponieważ te zajęcia były otwarte już dla studentów pierwszego roku, przychodziło do naszego Zakładu mnóstwo osób ze wszystkich roczników.

Ale przychodzili dlatego, że pociągała ich patomorfologia, czy też osobowość prowadzącego?

Sądzę, że jedno i drugie. Warto przypomnieć, że w czasach mojego studiowania i początkach mojej pracy zawodowej patomorfologia kojarzyła się w sposób bardzo ograniczony, jako dziedzina, w której ludzie zajmują się sekcją zwłok. Bardzo długo pokutował obraz patomorfologa siedzącego tylko w prosektorium. Oczywiście nie ma to nic wspólnego z nowoczesną patomorfologią, ale wówczas zredukowanie tej dziedziny tylko do tego jednego aspektu na pewno nie przysparzało jej atrakcyjności, również wśród studentów. Mimo że badania autopsyjne w dalszym ciągu są częścią tego zawodu, to jednak nie wykonujemy ich w takim wymiarze, jak kiedyś, robimy ich dużo mniej, bo nie ma wielu wskazań do ich przeprowadzania. Diagnostyka i terapia poszły tak bardzo do przodu, że w większości przypadków już przed śmiercią doskonale wiemy, co będzie powodem zgonu. Nasza wiedza na ten temat jest dobrze udokumentowana, dlatego nie ma potrzeby robienia sekcji. Wtedy jednak nie dysponowaliśmy taką wiedzą, jak dziś, stąd też szczególnie dla studentów medycyny możliwość obejrzenia autopsji, która w sposób bardzo plastyczny obrazuje wszystkie struktury anatomiczne, wszystkie patologie makroskopowe była niezwykle cenną lekcją. Niekoniecznie potem przekładało się to na rozpoczęcie przez nich w przyszłości specjalizacji z dziedziny anatomii patologicznej. Ale nie zmienia to faktu, że uczestniczyły w tych zajęciach osoby zainteresowane tematyką, czasem bardzo trudną, jednak opowiedzianą w niezwykły sposób. Dlatego też według mnie studenci chodzili

Medycyna Dydaktyka Wychowanie, Vol. XLVII, No. 2/2015