2212790462

108

Metody ilościowe w ekonomii

mieckiej podstawą porównań jest kilka nieruchomości. W podejściu tym, podobnie jak w podejściu dochodowym, rozdziela się wartość gruntu od wartości naniesień.

We wszystkich szkołach zastosowanie podejścia kosztowego - pomimo różnych założeń konceptualnych - prowadzi do określenia wartości rynkowej. W Stanach Zjednoczonych określenie wartości nieruchomości wymaga oszacowania kosztu nabycia gruntu i zabudowy nieruchomości o rów nej użyteczności z uw zględnieniem jej zużycia. Rozdzielenie wartości gruntu i wartości budynków ma charakter teoretyczny [Ratter-mann2009]. Zarówno informacje o kosztach kupna gruntu, jak i kosztach wzniesionych budynków pochodzą z rynku niemchomości. Koszt nabycia gruntu ustalany jest na poziomie jego wartości rynkowej przy założeniu najkorzystniejszego sposobu użytkowania. Koszty budowy odwzorowują koszty ponoszone przez dew elopera lub inwestora, a obejmują koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Koszty bezpośrednie (zwane twardymi), to koszty powstałe u wykonawcy. Koszty pośrednie (zwane miękkimi), ponoszone dodatkow o przez inwestora lub dew elopera, obejmują honoraria architektów, rzeczoznawców, ubezpieczenie w trakcie budowy, zmianę tytułu prawnego, koszty marketingu oraz koszty wynajmu pomieszczeń do poziomu rynkowego [Rattennann2009]. Podejście kosztowe musi również odzwierciedlić wynagrodzenie za ryzyko podjęte przez dewelopera |Rattermann2009]. Wśród metod określania zużycia dopuszczona jest metoda oparta na wskaźnikach ekonomicznych. Wykorzystuje ona do oceny stopnia zużycia porównywalne sprzedaże nieruchomości, przynoszących podobne straty ekonomiczne [Rattermann2009], albo w skaźniki ekonomiczne - głównie dochody, generowane przez niemchomości¹. Pozwala to kwantyfikować zarówno zużycie materialne, jak i niematerialne. Skoro wszystkie dane pochodzą z rynku niemchomości, podejście kosztowe prowadzi do określenia wartości rynkowej. W szkole amery kańskiej i brytyjskiej podejście to pełni fitnkcję uzupełniającą w stosunku do pozostałych podejść. Stosowane jest ono jako podejście podstaw owe tylko wtedy, gdy żadne inne nie może być zastosowane. Największa jego zasadność występuje w przypadku wyceny niemchomości z nową, mało zużytą zabudową. W szkole niemieckiej podejście to uzyskuje priorytetowe znaczenie. Oparte jest na innych założeniach: przedmiotem wyceny jest koszt odtworzenia wiernej kopii, a stopień zużycia określony jest przy pomocy metod czasowych.

Podstawą oceny stopnia zuży cia jest przekonanie o istnieniu związku pomiędzy' wiekiem, zużyciem a dochodowością budynku. Im budy nek starszy i im bardziej zużyty, tym stawki czynszu są niższe. Tezę taką wysunął amery kański ekonomista G. Terbourgh [Wieteska 1987], Przedstawione przez niego dane wskazują, że dla budynków o okresie trwałości powyżej 50 lat. przeciętny czynsz miesięczny stanowił 50% stawki czynszu typowej dla budynku o okresie użytkowania do 10 lat.