3148972918
praktycznie się nie zdarza. Zawsze pojawiają się obserwacje nietypowe, a rozkład na ogół nie jest symetryczny. Dlatego słusznym wydaje się poszukiwanie innych, nowocześniejszych metod, które byłyby lepiej dopasowane do realiów rynków finansowych.
Wyraźną jakościową zmianą w praktyce ilościowego zarządzania ryzykiem było wprowadzenie nowego narzędzia - wartości zagrożonej (Value at Risk - VaR). Koncepcja wartości zagrożonej pojawiła się pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Jednakże popularność swoją zawdzięcza bankowi inwestycyjnemu J. P. Morgan, który w październiku 1994 r. wprowadził oparty na VaR model RiskMetrics1 służący do zarządzania ryzykiem. W jeszcze większym stopniu na zakres stosowania VaR wpłynęły zalecenia Ba-zylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego zawarte w umowach Basel I i Basel II. Dzięki pozornej prostocie definicji wartość zagrożona jest miarą łatwą w interpretacji, dlatego może być stosowana nawet przez inwestorów bez większego przygotowania od strony metod ilościowych, pod warunkiem, że dysponują oni odpowiednim oprogramowaniem. Problem szacowania ryzyka sprowadza się tu bowiem do wyliczenia pojedynczej liczby reprezentującej wielkość straty, na którą z zadanym prawdopodobieństwem narażony jest portfel inwestycji. Zatem wartość zagrożona wskazuje jaka część inwestycji jest narażona na stratę z zadanym prawdopodobieństwem.
Idealna miara ryzyka nie istnieje, nie jest więc nią również VaR. Podstawowy minus tego podejścia wiąże się z tym, że metoda wyliczenia wartości zagrożonej nie jest jednoznacznie określona, gdyż w danym przedziale czasowym należy wyznaczyć kwantyl nieznanego na ogół rozkładu stopy zwrotu z instrumentu finansowego. Ponadto nie ma jednolitej metody wyznaczania tej miary ryzyka. Przy wyznaczaniu wartości zagrożonej różnymi metodami możemy uzyskać niejednakowe oszacowania wielkości przypuszczalnej straty. W związku z tym jeżeli niedoszacujemy tę miarę, to możemy narazić się na utratę płynności. Z drugiej strony przeszacowanie uniemożliwia nam wykorzystanie w optymalny sposób całkowitych środków przeznaczonych na inwestycje.
W przypadku, gdy rozważamy VaR nie dla jednego instrumentu, a dla portfela, pojawiają się nowe trudności. Jeżeli rozkłady stóp zwrotu ze składników portfela nie są eliptyczne, to wartość zagrożona portfela inwestycyjnego może być wyższa niż suma wartości zagrożonych jego składników. To oczywiście jest sprzeczne z intuicją związaną z ryzykiem i dywersyfikacją. Z praktycznego, jak i teoretycznego, punktu widzenia, sytuacja taka nie powinna mieć miejsca. Dywersyfikację stosuje się po to, aby zmniejszyć ryzyko
5
RiskMetrics™ Technical Document. 1996. dostępne na http://www.riskmetrics.com/. 20.07.2009
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
a zwykle tak się zdarza, lepsze są zapisy obserwacji bez Inter pretacji. Z drugiej strony jest abso
W praktyce to nie jest tak, ze dany podmiot korzysta tylko z jednej formy działania, tworzą się one
CCF20100112 001 Małe społeczności, charakteryzujące się bliskimi więzami nieformalnymi, na ogół nie
img018 (12) Janek biegnie Janek się kąpie. z płaszczyzny fizycznej na płaszczyznę abstrakcyjną"
Jak nazywają się pomieszczenia szkolne przedstawione na zdjęciach? Jakie jest ich przeznaczenie? Okr
freakpp013 24 pemtury zmienia się w czasie wewnątrz systemu, a na jego powierzchni jest stałe; T(t,x
chapter#9 (11) SĄPZĄC PO TYM JAK SIĘ PORUSZAJĄ... ICH WSPARCIE NA TYLACH TEŻ JEST ZAPEWNE&
Jeśli chcesz osiągnąć sukces, to rób wszystko aby się tak stało, jednak na początek ważne jest, aby
220 2 220 6. Równania nieliniowe W praktyce a oczywiście nie jest znane i powyższe kryterium jest tr
Praktyki Studia II stopnia profil akademickim: — praktyka zawodowa nie jest
!cid?9E8442D57643BC85F7610A76653FBE@D7YQMRB1 Lou Duva o pracowitości Gołoty: „On zawsze wstaje o szó
IMG332 JLa. W praktyce klinicznej oba / zespoły mogą pojawiać się nie-~ zależnie, jednakże u aż 84
Obraz33 pojawi. Toteż obserwację można stosować i tam, gdzie waninki jakiegoś procesu nie poddają s
więcej podobnych podstron