f (x) g \x) . dx

]/ f f (*)' dx ■ y fg (*)² .dx — K.fg (X)*. dx

Na podstawie powyższego możemy szych funkcyj Ut Jt i Pt napisać: Gdy

U_t

h

wtedy moc, mierzona watomierzem,

1

—-    ł    -

T b

dla na-

Równanie powyższe wskazuje, że gdy Utljt — — Rt i gdy wskutek tego /, < 1, to wytworzenie mocy rzeczywistej P =P_W wymaga większego iloczynu UJ, aniżeli w przypadku, gdy Utl Jt — R, czyli, gdy X = 1. Wynik ten możemy interpretować w sposób następujący: Dla danego P_w i J jest według (7)

Dla danego P_w i U jest

f Uf. dt .y

(16)

T b

Wynika stąd, że

R =

T

[Jr dt= U.J— R . J*

U

J

P

. U2)

co oznacza praktycznie, że gdy jest ^K = 1, to musi zachodzić zależność

R

U_t

J

(13

runkcje Ut i Jt przedstawiają zmienne napię cie i zmienny prąd naszego nieznanego odbiornika U i J odpowiadają wartościom skutecznym tyci funkcyj, czyli przedstawiają napięcie i prąd, mie rzone na odbiorniku przyrządami cieplikowemi lul elektrodynamicznemu Możemy zatem powiedzieć Spółczynnik mocy X jest równy 1, czyli osiągi maximum, gdy w każdej chwili prąd chwilowi w odbiorniku jest proporcjonalny do chwilowego napięcia odbiornika, czyli gdy funkcja Jt jest wie lokrotnością funkcji Ut. Jednakże P w równaniu

P = i f UtJt.dł = U.J = r-.R . (14

T ó

Z (15) wynika, że przy danem P_w i J napięcie zasilania jest tern mniejsze, im większe jest / i osiąga minimum przy t. = 1. Tę wartość oznaczymy symbolem U_w i nazwiemy napięciem czynnem (Wirk-spannung) ^#),

Z (16) wynika, że przy danem P_w i U prąd zasilania jest tern mniejszy, im większe jest /. i osiąga minimum przy h — 1. Tę wartość oznaczymy symbolem J_w i nazwiemy prądem czynnym (Wirkstrom). Odpowiednio do takiej interpretacji możemy teraz położyć:

*) Świetne niemieckie nazwy Wirk — Blind — Scheirr — Spannung, Stromstarke, Leistung, Widerstand i t. d. nie mają niestety odpowiedników przydatnych do użycia w niniejszej teorji. Nazw „mocny”, „bezmocny”, nie mogę użyć, bo doszedłbym dalej do mocy mocnej i mocy bez-mocnej i tym podobnych dziwolągów.