3813100841
moc wiążąca prawa wspólnotowego nie może bowiem różnić się w poszczególnych państwach w zależności od ich późniejszego wewnętrznego ustawodawstwa, gdyż zagroziłoby to realizacji celów traktatu, o której mowa w art. 5 akapit drugi, i powodowałoby dyskryminację zabronioną na mocy art. 7;
że zobowiązania podjęte na podstawie traktatu ustanawiającego Wspólnotę nie miałyby charakteru bezwarunkowego, lecz jedynie ewentualny, gdyby mogły zostać zakwestionowane w drodze późniejszych aktów ustawodawczych umawiających
że prawo do jednostronnego działania jest państwom członkowskim przyznawane jedynie na mocy wyraźnego, szczególnego postanowienia (na przykład art. 15, art. 93 ust. 3, art. 223-225);
że ponadto wnioski państw o przyznanie odstępstw poddane są procedurom zezwoleniowym (na przykład art. 8 ust. 4, art. 17 ust. 4, art. 25, 26, 73, art. 93 ust. 2 akapit trzeci i art. 226), które byłyby bezprzedmiotowe, gdyby państwa te mogły zwolnić się ze swoich zobowiązań za pomocą zwykłej ustawy;
zważywszy, że pierwszeństwo prawa wspólnotowego znajduje potwierdzenie w art. 189, zgodnie z którym rozporządzenie „ wiąże w całości" i jest „bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich ”;
że postanowienie to, do którego nie zgłoszono zastrzeżeń, zostałoby pozbawione skuteczności, gdyby jego skutki mogły zostać jednostronnie cofnięte przez jedno z państw w drodze aktu ustawodawczego, który miałby moc wyższą od aktów wspólnotowych;
zważywszy, że jak wynika z całości powyższych rozważań, prawu utworzonemu na podstawie traktatu, pochodzącemu z niezależnego źródła, nie można, ze względu na jego wynikającą stąd szczególną naturę, przeciwstawiać w postępowaniu sądowym jakiegokolwiek wewnętrznego aktu prawnego, gdyż oznaczałoby to utratę przez to prawo charakteru wspólnotowego i zakwestionowanie samych podstaw prawnych Wspólnoty;
że wskutek dokonanego przez państwa przeniesienia, z ich wewnętrznych porządków prawnych do wspólnotowego porządku prawnego, praw i obowiązków odpowiadających postanowieniom traktatu, nastąpiło ostateczne ograniczenie ich praw suwerennych, którego nie może podważyć późniejszy akt jednostronny sprzeczny z istotą Wspólnoty; że w związku z tym, w przypadku powstania kwestii interpretacji traktatu, należy zastosować art. 177 niezależnie od jakiegokolwiek przepisu prawa krajowego;
zważywszy, że pytania postawione przez Giudice Conciliatore w przedmiocie art. 102, 93, 53 i 37 zmierzają do ustalenia, w pierwszej kolejności, czy postanowienia te są bezpośrednio skuteczne i stanowią dla podmiotów prawa źródło uprawnień podlegających ochronie sądów krajowych, a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, jak należy je rozumieć. TRYBUNAŁ, rozstrzygając w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności opartego na art. 177, orzeka, co następuje; Pytania postawione przez Giudice Conciliatore w Mediolanie na podstawie art. 177 są dopuszczalne, gdyż dotyczą wykładni postanowień traktatu, a żaden późniejszy akt jednostronny nie może mieć mocy wyższej od uregulowań wspólnotowych;
o Pierwszeństwo - reguła kolizyjna. Kolizje można wyeliminować przez prounijną wykładnię.
Zasada pierwszeństwa
• Podstawy normatywne zasady pierwszeństwa. Nie jest wyrażona expressis verbis. Przepis traktatu - art. 288 TFUE (źródła prawa).
Artykuł 288 (dawny artykuł 249 TWE) TFUE
W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże wr całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Dyrektywa wiąże każde Państw o Członkow skie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostaw ia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków .
Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która w skazuje adresatów, wiąże ty lko tych adresatów'.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
o Deklaracja nr 17 - dotyczy zasady pierwszeństwa. Nie ma charakteru normatywnego.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
IMGP9110 Magia sympatyczna nie może bowiem tak się stać, by je dwukrotnie chowała i odprawiała nad n
które świadczą o tym, że jednak prawo wspólnotowe nie może być traktowane jako część prawa
KPP 3/2007 77 _____ ___Problem „Prawa karnego międzynarodowego* do porządku prawa krajowego nie może
Moc wiążąca prawa podobnie jak pojęcie prawa tak i moc wiążąca jest pojęciem wielowymiarowym - można
Zakaz rozporządzania udziałem w majątku wspólnym 9Z godnie z art. 863 § 1 k.c. wspólnik nie może
Rozdział I. Zagadnienia ogólne prawa gospodarczego b) nie może być samodzielnym
c) tylko nowy pracodawca7. Zawieszenie niektórych przepisów prawa pracy nie może trwać dłużej
Odwołuje nas tylko i wyłącznie do kodeksu cywilnego, żadna uum ustawa z prawa cywilnego nie może zos
Bezpośrednia skuteczność - oznacza, że normy prawa wspólnotowego nie wiążą bezpośrednio organy państ
img032 (37) 50 Platon przebijania się przez jakiekolwiek trudności. Nie może bowiem wtedy nikt zrzuc
Slajd101 Art. 863. § 1. Wspólnik nie może rozporządzać udzi
. Co to znaczy, że zastosowanie się do urzędowej interpretacji prawa podatkowego nie może szkodzić?
więcej podobnych podstron