5851989244

254

POSTSCRIPTUM POLONISTYCZNE, 2012 • 2 (10)

Ułożyli przed domem kamienie w fantazyjny kopiec i obsadzili go igłakami, jak mówili: tują, kosodrzewiną, cyprysikami i jodłami. Bez żadnego sensu, według mnie (Tokarczuk 2009,176).

Człowiek, nieudolnie naśladując naturę, buduje groteskowe twory, które poprzez tradycję próbuje wpisać w typowo polski pejzaż: „Najmniejszy dom, pod mokrym laskiem, zakupiła niedawno hałaśliwa rodzina z Wrocławia. (...) Dom miał być przebudowany i zmieniony w dworek polski - dobuduje mu się kiedyś kolumny i ganek, z tyłu będzie basen” (Tokarczuk 2009, 67). Las w tym przypadku jest wielce pożądaną dekoracją, która wspiera „asymi-lacyjne” dążenia nowych nabywców domu. Chcą koniecznie wpisać się w szersze tło, zaznaczyć swoją obecność, podkreślając zasiedziałość w nowej przestrzeni przez „udawanie” zasady decorum. Kreują „tak zwany” renesansowy krajobraz uniwersalny, w którym proporcjonalnie rozkładają się elementy architektury i natury, tworząc niemalże boską harmonię. Jednak ten pospiesznie wyczarowywany polski koloryt lokalny w ich wykonaniu jest groteskowy. Dom jest swoistego rodzaju simulacrum - odzwierciedleniem czegoś, co tak naprawdę nie istnieje. Mający dopiero powstać dworek jest w samej swej istocie paradoksalny: dwór, który jako symbol tradycji i przeszłości ma być dopiero wykoncypowany na bazie nierzucającego się w oczy istniejącego już domu, w zupełności łamie zasadę decorum. Przedmiotowo potraktowany las, sprowadzony jedynie do funkcji scenografii dla farsowej architektury dworkowej, zostaje ośmieszony, powiedzmy po gombrowiczowsku: „upupiony”. Można uznać, iż w powieści Tokarczuk estetyka ma wiele wspólnego z etyką. Pogwałcenie naturalnego piękna lasu, poddanie w wątpliwość jego mistycyzmu jest konsekwencją antropologicznego fundamentalizmu estetycznego. Opozycja piękno - kicz wywołuje kolejną: dobro - zło.

Jedynie poezja nie sprzeniewierza się mistyce lasu. Porządek słów może ocalić irracjonalną więź nadwrażliwców z lasem, stąd w powieści cytaty z Blake’a. Poeta nie tylko jest cytowany dosłownie, bohaterka przecież wraz ze swoim przyjacielem zastanawia się nad możliwościami przekładu nie-przekładalnej metafizyki angielskiego poety. Poezja Blake’a zamieszczona w mottach kolejnych rozdziałów prowadzi czytelnika przez gąszcz pojawiających się znaczeń. Blake dla bohaterki to metafizyczny znawca natury, stąd trudno wyobrazić sobie las u Tokarczuk bez obecności boskiego słowa: „Błąkająca się sama po lesie / Ludzkiej Duszy niepokój niesie” (Tokarczuk 2009, 100). Zatem człowiek u Tokarczuk to nie tylko homo ferus — przybysz z lasu, ale to właśnie las jest metaforycznym wyobrażeniem człowieka. Błą-