8299308323

Należy zwrócić uwagę, że inni austriacy, w szczególności Roger Garrison, rozważają problem oczekiwań. Garrison słusznie zauważa, że “makroekonomiczna irracjonalność nie implikuje irracjonalnościjednostki. Człowiek może racjonalnie zapoczątkować bądź przekazać dalej tańcu (...) Podobnie możliwe jest dla jednostki osiągnięcie korzyści z udziału w procesie rynkowym, który jest - i jednostka wie o tym - skazany na porażkę". [50] To jest oczywiście możliwy scenariusz. Ale czy ma on sens w tym konkretnym przypadku? Nie, nie ma. Oczywiście przedsiębiorcy nie zrezygnują ze skorzystania z niższych stóp procentowych. Jednak racjonalną odpowiedzią na sztucznie niskie stopy będzie (a) przystąpić do inwestycji, które będą zyskowne nawet jeśli później stopy wzrosną, oraz (b) wstrzymać się z inwestycjami, które byłyby zyskowne tylko przy założeniu, że stopy w przyszłości nie wzrosną. Jeśli biznesmeni dostosowaliby się do tej reguły, nie pojawiałaby się tendencja, iż zmiany w stopie procentowej powodują nieudane inwestycje.

Austriacka teoria cierpi również na wewnętrzne sprzeczności. Jeśli - jak austriacy zakładają - początkowe preferencje konsumpcji/inwestycji “odtwarzają się same z siebie”, dlaczego przemysł dóbr konsumpcyjnych nie przeżywa wielkiego boomu w czasie depresji? W końcu jeśli ceny czynników kapitałowych są zbyt wysokie, czy ceny czynników konsumpcyjnych nie są zbyt niskie? Pracownicy zatrudnieni w przemyśle dóbr kapitałowych są niezadowoleni, gdy stare preferencje odtwarzają się same z siebie. Ale pracownicy sektora dóbr konsumpcyjnych powinni być zachwyceni. Austriacka teoria zakłada spadek zatrudnienia w niektórych sektorach, ale wzrost w innych; nie czyni jednak nic, by wyjaśnić dlaczego bezrobocie jest wysokie w czasie recesji i niskie w czasie boomu.

Jeszcze bardziej zaskakująca jest nieumiejętność austriackiej teorii, by wytłumaczyć, dlaczego produkcja spada w czasie depresji; zamiast tego przewiduje ona krótkoterminowy wzrost. [51] Teoria kapitału Bohm-Bawerka, na której Rothbard mądrze buduje swojątezę, stwierdza, że krótkoterminowym efektem przejścia do produkcji dóbr konsumpcyjnych byłby okres zwiększonej produkcji, po którym następuje okres produkcji niższej niż ta, jaka nastąpiłaby gdyby zamiast tego użyte zostały produkty długoterminowe [longer period Products]. [52] W skrócie, austriacka teoria zbyt łatwo uznaje okres sztucznie niskich stóp za boom, zaś okres ponownego dostosowania za spadek koniunktury. Bez dodatkowych założeń, teoria nie przewiduje wzrostu zatrudnienia w czasie boomu i spadku w czasie recesji. Co więcej, prognozuje wzrost produkcji bieżącej w czasie recesji. Te konsekwencje wprawiają w zbyt duże zakłopotanie by je zignorować.

Końcową sugerowaną wartością ATCK jest to, iż wyjaśnia dlaczego sektor dóbr kapitałowych jest dotknięty bardziej przez depresję niż dóbr konsumenckich. [53] Jednak współczesna neoklasyczna ekonomia oferuje proste alternatywne wytłumaczenie. Interesującą obserwacją na temat cyklu koniunkturalnego jest to, iż sektor trwałych dóbr konsumenckich cierpi w podobny sposób jak dóbr kapitałowych. Prostym wytłumaczeniem tego fenomenu jest, iż zakup jakiegokolwiek trwałego dobra - niezależnie czy kapitałowego czy konsumenckiego - jest znacznie bardziej czuły na zmiany w przychodach czy zyskach niż nietrwałych dóbr. W każdym okresie nabywcy dóbr trwałych uzupełniają swoje zasoby, aby uwzględnić deprecjację, plus dostosowują swój zamierzony poziom zasobów w oparciu o nowe informacje o zyskowności (dla firm) czy stałym dochodzie (dla jednostek). Nadejście depresji powoduje dostosowanie prognoz w dół; często oznacza to nawet rezygnację z rekompensaty za deprecjację, gdyż naturalny proces zużycia zbliża Cię bliżej do nowego zamierzonego poziomu zasobów. Najprostszy model popytu na dobra trwałe dostarcza spójnego wytłumaczenia dlaczego sektory produkcyjne cierpią bardziej w czasie depresji i w przeciwieństwie do teorii “przyspieszenia", którą Rothbard słusznie wyśmiewa, przestrzega rygorystycznie podstaw mikroekonomii.

Innym ciekawym argumentem na korzyść teorii austriackiej jest to, że jako jedyna tłumaczy stagflację -jednoczesne występowanie wysokiego bezrobocia i wysokiej inflacji. Rothbard na przykład opisuje austriacką teorię jako "jedyne przedstawione wytłumaczenie” stagflacji. [54] Jednak istniały liczne teoretyczne wytłumaczenia stagflacji, z których większość była dobrze znana zaawansowanym akademikom w 1978, kiedy Rothbard użył tego komentarza na korzyść ATCK. By wymienić kilka z nich:

a) naturalny szok podażowy, np. ropa (zmniejszenie podaży, wzrost cen i obniżenie produkcji)