9728252599
ry; doświadczenie przedmiotu wiary ma charakter indywidualny, dlatego w metodzie tej zobiektywizowaną pewność uzyskuje się przez podobieństwo doświadczania wiary wielu osób.
2. Metody typu przedmiotowego biorą za punkt wyjścia rzeczywistość pozapodmioto-wą, co ma im zapewnić większą skuteczność i obiektywizm.
1° Metoda historyczno-syntetyczna (zw. też historyczno-krytyczną, biblijną lub „zstępującą”) jest stosowana w t.f. najczęściej. Wykazuje ona, że Jezus Chrystus, twórca chrześcijaństwa, posiadał transcendentną świadomość swej misji, którą uzasadniał postawą, czynami, autorytatywnym słowem, cudami; potwierdzają fakt zmartwychwstania; następnie wykazuje się, że Jezus Chrystus założył Kościół, nadał mu odpowiednie struktury, które przechowują i przekazują Jego objawienie w czasie aż do paruzji. Dawniej na świadectwa biblijne stanowiące źródła poznania t.f. patrzono jako na dokumenty hist.; współcześnie wykazano, że Ewangelie nie podają tylko faktów hist. z życia Jezusa i Jego nauki, lecz są również świadectwami wiary wspólnoty wiernych spisanymi po doświadczeniach wielkanocnych. Zawarta w nich historia jest święta i jest skerygmatyzowana, stąd też badacz może do niej dotrzeć tylko poprzez wiarę, uwzględniając przy tym - etapy formowania się tradycji i sposoby przekazywania w niej prawdy o Jezusie, gatunki lit., pracę redakcyjną autorów, ich teol. cele i zamiary, a także okoliczności, w jakich powstawały (Pismo św.). Zwolennicy: H. Dieckmann, S. Tromp, Nagy, de Poulpiąuet, Dulles.
2° Metoda eklezjologiczna, zw. też empiryczną lub „wstępującą”, dąży do wykrycia elementów życia nadprzyrodzonego przez analizę współczesnej rzeczywistości Kościoła (jego rozszerzanie się, jedność, trwałość, świętość, heroizm życia wyznawców, wpływ na kulturę), przez co się uzasadnia objawiony charakter chrześcijaństwa (droga tej metody wiedzie od Kościoła do Chrystusa). (Zwolennicy metody: V. Dechamps, J. van der Ven, H. Dolch, E. Ozorowski, S. Pie-Ninnot)
3° Metoda historiozbawcza ujmuje przedmiot t.f. w kategoriach historii zbawienia. W metodzie tej wyróżnia się 3 etapy: historyczno-empiryczny ustalający główne fakty historii zbawienia, etap historyczno-krytyczny obejmujący interpretację stwierdzonych faktów jako wydarzeń zbawczych i historyczno-teologiczny wykazujący eschatologiczne wymiary zbawczych zdarzeń w historii zbawienia. Metoda ta wykazuje nie tylko, że historia zbawienia realizuje się w chrześcijaństwie, ale obejmuje i inne religie oraz kultury. (Zwolennicy tej metody: Bartnik, J. Kudasiewicz, G. Thils, W. Bullmann, R. Latourelle, O’ Collins, H. Waldenfels, R. Fisichella, M. Seckler, J. Danielou, K. Neu-feld, E. Klinger).
II. Chrystologia fundamentalna
II.l. Pojęcie Objawienia Bożego
II.l.1 Objawienie Boże w ujęciu Magisterium Kościoła i teologii współczesnej
Przedmiotem teologii fundamentalnej jest wiarygodność objawienia. Co to jest objawienie? Na jakie sposoby Bóg objawia się człowiekowi? Na czym polegają jednostronne ujęcia objawienia? Jakie są jego główne wymiary w rozumieniu Vaticanum II, w ujęciu posoborowych wypowiedzi Magisterium Kościoła i współczesnej teologii? Co można powiedzieć dzisiaj o przekazywaniu Objawienia? Pojęcie Objawienia jest „kluczem” do właściwego rozumienia i przeżywania wiary chrześcijańskiej. Czasem pojawiają się błędne, „niewłaściwe klucze”, np.: religijność „samoobsługowa”, deistyczna lub panteistyczna.
1. Chrześcijaństwo (objawienie) „samoobsługowe”, pozakościelne, to rodzaj religijności, w której treść wiary, sposób relacji z Bogiem, zakres obowiązków religijno-moralnych miałby ustalać sam wierzący. Orędzie Objawienia, które „bierze początek z samego Boga”, my przyjmujemy z wiarą jako słowo Boże, dogłębnie w nie wnikamy i przekazujemy, starając się nie tworzyć prywatnych wizji wiary i moralności i nie dostosowując „Jego” Kościoła do „naszych” życzeń czy pragnień.
7
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
IMGW05 95 szczególnych, o tyle u Schulza Jednolitość" ma charakter niepodzielny. Dlatego też za
ScannedImage 6 ma charakter indywidualny i prywatny, a wiele zbiorowych uniesień i publicznych obrzę
img936 (4) ności [...]. Większość asymilacji w powyższych kontekstach ma charakter przypadkowy”, dla
Deklaracja w przedmiocie uznania ma charakter: 1. Polityczny- akt uznania za państ
img000 Przedmowa Cala treść prezentowanej książki ma charakter obiektywny i bezosobowy. Opisując na
CCF20090704 048 98 Część I 2. Relacja podmiot-przedmiot ma charakter poznawczy,&nb
JĘZYKOZNAWSTWO Podana niżej literatura przedmiotu ma charakter ogólny i zarazem podstawowy. W grupie
9 (530) poziomów teorii Dlatego też przypomina się, że dokonany wyżej podział ma charakter akademick
48 49 (31) się nad danym przedmiotem* Doświadczenia wykazu* jąvże zależnie od indywidualnej wprawy,
WSTĘP „Bibliografia grunwaldzka” ma charakter przedmiotowy. Rejestruje piśmiennictwo na temat bitwy
• dotacja przedmiotowa. Pierwszy rodzaj transferu ma charakter ogólny i jest związany z całokształte
KOMUNIKACJA MIĘDZYLUDZKA Komunikacja międzyludzka ma niewątpliwie charakter społeczny, dlatego mówim
meta teks towość ma charakter dwukierunkowy - 1) przez aluzje, autocytaty - wpisuje się w porządek i
więcej podobnych podstron