1464646947

ZS WSH Zarządzanie 2014 (1), s. 347-356.

Najbardziej znanym twórcą podstaw nauki o organizacji jest Frederic W. Taylor. Jego działalność naukowo-badawcza została poprzedzona kilkunastoletnim doświadczeniem. W swojej karierze zajmował niemal wszystkie stanowiska, przechodząc wszystkie szczeble zarządzania, począwszy od pracownika porządkowego, a skończywszy na pracowniku wysokiego szczebla zarządzania. W 1903 roku opublikował pierwszą na świecie pracę z zakresu nauki organizacji pt. „Zarządzanie zakładem wytwórczym”, a w roku 1911 „Zasady naukowego zarządzania”. W pracach swych rozwinął doświadczenia badawcze dotyczące metod analizy pracy, czasu pracy, pracy akordowej i wydajności pracy robotników, analizy stosunków pomiędzy robotnikami a kadrą kierowniczą, funkcjonalnego systemu zarządzania.

Opisując przebieg eksperymentów badawczych, dotyczących wydajności indywidualnej pracy robotnika przy pracach przeładunkowych, dokonywanych za pomocą łopat, dowiódł, że stosując metody doboru człowieka do pracy według cech fizycznych i doboru narzędzia pracy, zwiększa się wydajność pracownika.

F. Taylor dostrzegał zagrożenia, jakie niesie ze sobą zmiana wywołana wprowadzeniem nowej metody pracy przez wymagania dotyczące wzrostu wydajności i intensywności pracy w wykonywaniu akordowych norm. Dlatego głosił idee solidaryzmu klasowego, co samo w sobie było naiwnością.

Równie ważnym elementem systemu Taylora była koncepcja funkcjonalnego systemu zarządzania, traktowana jako przeciwieństwo tradycyjnego modelu kierowania przedsiębiorstwem przez menedżera - właściciela na zasadzie liniowo podporządkowanych mu pracowników. Wyróżnił w swym systemie ośmiu kierowników - mistrzów biura organizacji podzielonych na dwie grupy.

Taylorowska koncepcja naukowej organizacji zdobyła sobie poczesne miejsce w naukach o organizacji i zarządzaniu. Koncepcję tę rozwijali jego przyjaciele i kontynuatorzy (Gantt, Emerson, Gilbrethowie i inni), a także przedstawiciele rozwijającej się współcześnie szkoły neoklasycznej.

Duży rozgłos i uznanie, jako współtwórca nauki organizacji zdobył Henry L. Gantt, współpracownik i asystent Taylora. W systemie czasowo-premiowym wykorzystał zalety dwóch klasycznych systemów plac: akordowego i czasowego. Miał on wyeliminować wady i słabości obu systemów' i służyć wykorzystaniu tego, co w nich pozytywne. Premia za wykonanie zadania wahała się od 30 do 50% płacy podstawowej.

Rozgłos, jaki zyskał, Gantt zawdzięcza swoim wykresom, uznanym za najcenniejsze osiągnięcie praktyki i nauki organizacji i zarządzania owych czasów. Wykresy te obrazowały proces przebiegu i organizacji działań w formie planu o określonych sekwencjach czasowych. W sposób prosty i poglądowy objaśniały kierownictwu przebieg realizacji całego przedsięwzięcia i poszczególnych zadań oraz ułatwiały ich koordynację i kontrolę. Wykresy te są wykorzystywane po dziś.

Ważnym elementem systemu placowego Gantta było opracowanie przez niego kart instrukcyjnych wystawianych dla każdego pracownika. Określały one