1484605422

staje się coraz bardziej istotny ponieważ powłoki, w tym także do zastosowań tribologicznych nakładane są na podłoża o drastycznie różnych właściwościach od węglików spiekanych, przez stale, stopy tytanu aż do polimerów. Powoduje to, że podłoże w różny sposób oddziaływuje z powłoką, inaczej przebiega przenoszenie obciążenia z elementu współpracującego na powłokę i dalej na podłoże. Problemy analizy właściwości mechanicznych elementów z powłokami wynikają także z problemów pomiarowych, w których deformacje są z zakresie kilkudziesięciu do kilkuset nanometrów.

Podjęte przeze mnie analizy mechaniki kontaktu układów powłoka-podłoże początkowo skupiły się na porównaniu deformacji i charakterystycznych form niszczenia takich złożonych systemów w zależności od geometrii kontaktu. Do tego celu wykorzystywałem technikę instrumentalnej indentacji z ciągłym pomiarem siły i głębokości penetracji. Aby móc wyznaczyć dopuszczalne obciążenia układów powłoka-podłoże, dla różnej geometrii kontaktujących się elementów, zaproponowałem testy indentacyjne z wykorzystaniem różnych wgłębników [Al¹, LI8], Zauważyłem, że jednym z głównych parametrów decydujących o występowaniu charakterystycznych form niszczenia jest stosunek grubości powłoki do promienia zaokrąglenia wgłębnika t %. Wyniki testów indentacyjnych w postaci typowych krzywych siła-głębokość penetracji nie pozwalają jednak na ocenę poziomu naprężeń przy przenoszeniu obciążeń i kontaktu z elementem o określonej geometrii. Stąd stosowałem procedurę analizy testów indentacji układów powłoka-podłoże opartą o transformację typowych krzywych siła-głębokość penetracji na krzywe naprężenie-odkształcenie, które odzwierciedlają zmiany średnich nacisków w strefie styku w funkcji rosnącej głębokości penetracji. Istotnym problemem niezbędnym do określenia powierzchni kontaktu wgłębnika i powłoki jest powiązanie głębokości kontaktu h_c z mierzoną w trakcie testu głębokością penetracji h. Spotykane w literaturze uproszczenie zakładające, że stosunek h,/h=0,5 znacząco zawyża obliczane wartości nacisków w porównaniu do stanu rzeczywistego. W swoich pracach zmiany tego stosunku w funkcji rosnącej deformacji układu określałem na podstawie wyników testów indentacyjnych przeprowadzonych przy różnych obciążeniach oraz wyników modelowania przy użyciu metody elementów skończonych (MES). Badania i ich interpretację przeprowadziłem dla typowych powłok tribologicznych TiN, CrN i a-C:H nałożonych na stalowych podłożach. Analizę wyników badań oparłem o opisaną wcześniej procedurę, co pozwoliło określić dopuszczalne obciążenia układów powłoka-podłoże przy różnej geometrii kontaktu. Wykazałem, że stosując typowe, dostępne na rynku wgłębniki diamentowe możliwe jest wywołanie różnych stanów odkształcenia układów powłoka-podłoże. Dla ostrego wgłębnika o geometrii Vickersa (///?,=5) maksima nacisków w strefie styku są równe twardości powłoki, gdyż to sama powłoka jest odkształcana plastycznie przy niewielkich obciążeniach. Wzrost obciążenia powoduje, że strefa odkształceń plastycznych sięga podłoża, stąd towarzyszący mu wyraźny spadek nacisków. Natomiast dla indentacji wgłębnikiem kulistym o promieniu R,=20 pm (t/Rj = 0,05) średnie naciski nie osiągają już tak wysokich wartości, jak dla indentacji wgłębnikiem Vickersa. Początkowo naciski w strefie styku rosną liniowo osiągając maksima na poziomie kilku GPa, co jest wartością znacznie niższą niż twardość powłok będących na powierzchni. Stąd wniosek, że zanim zostanie odkształcona plastycznie powłoka, podłoże jest już

Lista publikacji stanowiących podstawę wszczęcia postępowania habilitacyjnego - punkt 3 i załącznik 5