2649164610

Wiadomości Uniwersyteckie

SERWIS ZWIĄZKOWY

W DRODZE DO STRAJKU GENERALNEGO

Na wniosek Sekretariatów Oświaty, Nauki, Służby Zdrowia i Kultury 9 lutego 1993 r. Komisja Krajowa weszła w spór zbiorowy z Rządem RP, wysuwając postulaty: rezygnacji z mechanicznej redukcji etatów kalkulacyjnych o 5%, realizacji przez Rząd werdyktu Trybunału Konstytucyjnego w sprawie waloryzacji wynagrodzenia za rok 1991, kwotowej waloryzacji płac za rok 1993 od I kwietnia średnio o 600 tys. zł miesięcznie, zagwarantowania wykupu ulg przejazdowych , utrzymania nakładów na naukę, oświatę, służbę zdrowia, kulturę przynajmniej na poziomie nie niższym niż w roku ubiegłym.

Wobec braku pozytywnych rezultatów rozmów z Rządem 17 i 22 lutego. Komisja Krajowa uchwałą wyraziła zgodę na ogłoszenie pogotowia strajkowego w cywilnej części sfery budżetowej, a 12 marca wyznaczyła dniem solidarnościowego protestu całego Związku. W tym dniu w manifestacji w Warszawie uczestniczyli członkowie „Solidarności” Regionu Środkowowschodniego.

3 marca w Regionie powstał Komitet Koordynacyjny Akcji Protestacyjnej Sfery Budżetowej. W jego skład z UMCS weszli Marek Jędrych i Józef Kaczor. Akcję protestacyjną Nauki w skali ogólnopolskiej koordynowała Krajowa Sekacja Nauki NSZZ „Solidarność".

I kwietnia Komitet przekształcił sę w Komitet Strajkowy. W związku z tym Komisja Porozumiewawcza Lubelskiego Ośrodka Naukowego (KPLON) przeprowadziła referendum wśród pracowników wyższych uczelni oraz instytutów naukowo-badawczych Lublina. Pytanie brzmiało: czy jesteś za przeprowadzeniem strajku i w jakiej formie?

W UMCS udział w referendum wzięło 840 osób z ponad 3 tys. zatrudnionych. 78% ankietowanych opowiedziało się za strajkiem, w tym 40% za strajkiem jednodniowym (inne możliwości: strajk do skutku, strajk I-godzinny). Najliczniej uczestniczyli w referendum pracownicy Wydziałów: Chemii. Biologu i Nauk o Ziemi, Matematyki i Fizyki oraz Biblioteki Głównej. Referendum wykazało słabość ogniw związkowych na Wydziałach Humanistycznym, Prawa i Administracji oraz Pedagogiki i Psychologii. Przeciwko strajkowi wypowiedzieli się wszyscy ankietowani z Zakładu Filologii Romańskiej i Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych. Strajku do skutku najczęściej żądali pracownicy obsługi.

W Regionie Środkowowschodnim strajk pracowników oświaty, wsparty akcją protestacyjną służby zdrowia, kultury i nauki rozpoczął się 4 maja. Ponieważ wynik referendum me upoważniał Komisji Zakładowej do rozpoczęcia w Uczelni strajku, wydała ona oświadczenie, wyrażające „solidarność z tymi, którzy z pełną determinacją wałczą o przazłość polskiego społeczeństwa".

W kraju w różnej formie strajkowało 20 uczelni, m.in. WSP Olsztyn, Uniwersytet Gdański, Politechnika Łódzka, AGH w Krakowie, Akademia Ekonomiczna i Politechnika Wrocławska.

18 maja KPLON podjął uchwałę apelującą do władz lubelskich uczelni o zajęcie stanowiska wobec strajku nauczycieli. 19 maja na wniosek przewodniczącego KZ i KPLON dr. Józefa Kaczora Senat UMCS wyraził „solidarność ze strajkującymi nauczycielami i pracownikami służby zdrowia, protestując wobec postępującej degradacji nauki, kultury i opieki zdrowotnej".

21 maja zawieszony został strajk w szkołach, przy utrzymaniu gotowości slrąjkowej wobec zapowiadanego przez Komisję Krajową strajku genarałnego NSZZ „Solidarność".

I czerwca Komisja Zakładowa podjęła uchwałę o nieprzystąpieniu UMCS do strajku generalnego, w przypadku jego proklamowania, oraz deklarującą wolę apolitycznej postawy Związku na terenie Uczelni.

Marek Jędrych

Uchwala

Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” UMCS z 1 czerwca 1993 roku

Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność" UMCS, wobec braku pozytywnego wyniku referendum w sprawie strajku sfery budżetowej, przeprowadzonego w Uczelni, oraz wystąpień zasłużonych członków ze Związku, spowodowanych negatywną oceną politycznych aspektów działań Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność", uważa, że wobec rozwiązania Parlamentu i perspektywy nowych wyborów, UMCS nie powinien przystąpić do strajku generałnego, proklamowanego przez władze Związku.

Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność" UMCS zdecydowanie podtrzymuje żąda me spełnienia postulatów sfery budżetowej, określonych w sporze zbiorowym z Rządem RP.

Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność" UMCS deklaruje wolę apolitycznego działania związku na terenie Uczelni.

DOM SENIORA

Na posiedzeniu Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność" UMCS 16 lutego 1993 r. kol. Henryka Kapiszewska z zespołu socjalnego KZ zaapelowała

0 poparcie Komisji Zakładowej dla inicjatywy budowy „Domu Seniora" i przekazanie odpowiedniego wniosku władzom naszej Uczelni, a może i wszy stkim wyższym uczelniom Lublina, zwłaszcza Akademii Medycznej i Akademii Rolniczej, które wywodzą się z UMCS.

Stworzenie domu troskliwej opieki i spokoju ludziom samotnym jest naszą powinnością, gdyż byłoby częścią spłacenia długu wdzięczności za trud

1 poświęcenie życia dla rozwoju nauki i kultury wielu pokoleń naszego regionu.

W przyszłym roku będziemy obchodzić pięćdziesięciolecie powstania UMCS, decyzja urzeczywistnienia lego zamysłu byłaby dobrą okazją upamiętnienia rocznicy.

Uniwersytet posiada piękny Ogród Botaniczny (pow. 24 ha) o specyficznych warunkach mikrokli-matycznych, ze wspaniałym terenem rekreacyjnym, więc może tu znalazłoby się miejsce na budowę domu, najwspanialszego daru prawdziwej solidarności dla naszych Seniorów.

Zdaję sobie sprawę z wyjątkowo ciężkiej sytuacji finansowej wyższych uczelni i trudności w realizacji przedsięwzięcia, ałe jeśli nie zaczniemy choć od jednej cegiełki na ten cel i własnego zaangażowania, nigdy nic me zbudujemy.

Wystąpienie przez Komisję Zakładową przyjęte zostało z aplauzem.

Henryka Kapiszewska

Dworek Kościuszków w Ogrodzie Bouoiczoym w szacie

zimowe]

Z ŻALEM PATRZĘ NA ODCHODZĄCYCH KOLEGÓW

Znowu przeżywamy falę wystąpień z NSZZ „Solidarność" na UMCS. Świadczy to o następnym „zakręcie” w Związku, kolejnym przeobrażeniu się „Solidarności". Oczekiwania pod adresem „Solidarności" i nadmierna wrażliwość naszych członków dają w ten sposób znać

0 sobie. Na UMCS „Solidarność" jest o.k., natomiast poczynania Komisji Krajowej „S", klubu parlamentarnego „S", „S” „Mazowsza” nam nie odpowiadają - piszą występujący. Padają w dyskusjach słowa o „oszołomach" destabilizujących państwo z jednej strony

1 o rozważnym reprezentowaniu słusznych spraw pracowniczych z drugiej. Nie jest to dla mnie przyjemne, gdy zasłużeni członkowie, moi wychowawcy, autorytety z lat *80/81, z którymi prowadziłem nieraz nocne debaty, marząc o tym, co będzie kiedyś, teraz swoje niezadowolenie manifestują wystąpieniem ze Związku. Bez próby zmian, bez wniosków, bez próby dyskusji. „Solidarność" UMCS wydała ze swojego grona ministrów, posłów, senatorów, wojewodów, liderów wielu partii, z niej też wywiedli się rektorzy, dyrektorzy wielu przedsiębiorstw. Zajmują się om sprawami o wiele większymi niż problemy zwolnionych adiunktów, wakacji dla dzieci czy pomocy dla najbiedniejszych. Ich problemy są ważne, ale cele „Solidarności" jako związku zawodowego, to znaczy ochrona praw, godności i interesów pracowników, zostają coraz bardziej zapomniane. Niejednokrotnie kłócą się z założeniami programowymi partii czy interesami pracodawców.

Odhumanizowana ekonomia nie chce zauważyć zwolnionych z pracy, braku mieszkań, problemów nauczycieli, problemów nauki, a w szczególności sprawy przyszłości naszych dzieci. Czasami dopominanie się o te sprawy jest interpretowane jako przeszkadzanie w reformach czy destabilizacja.

Występujecie z „Solidarności", bo nie podobają się Wam reakcje Jankowskiego z „S" „Mazowsze”, postępowanie posła Pietrzyka czy przewodniczącego „S” Krzaklewskiego. A co robicie, by wpłynąć na nie, zmienić, wskazać inną drogę?

Komisja Zakładowa „S" UMCS nie otrzymała żadnego protestu, memorandum czy propozycji podjęcia dyskusji w tych sprawach. Próbuję tę gorzką prawdę zrozumieć w szerszym zakresie. Trampolina „Solidarności", która działała na początku przełomu, teraz odwraca się w drugą stronę. Uderza i daje pstryczki, działa czasem przeciw niegdysiejszym autorytetom.

Do dobrego tomu należało w przeszłości ekscytowanie się wiadomościami z podziemnych gazetek czy plotkowanie o tym, że ktoś zrobił „zadymę", którą spacyfikowało ZOMO, że SB aresztowała, zatrzymała...

Dzisiaj, kiedy wszystko można, tak trudno powiedzieć, że komuś dzieje się krzywda, że jest w potrzebie, że ma kłopoty. Jak mu pomóc, stanąć w jego obronie, czasem beznadziejnej, aby nie narazić się na zarzut przeszkadzania reformom czy nawet politykierstwa? Ale Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność” UMCS nie ma się chyba czego wstydzić przed poViad 1000 swoich członków. Robimy tyle, na ile pozwała nam prawo i warunki.

Z żalem tylko patrzę na odchodzące koleżanki i kolegów.

Przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność" UMCS Józef Kaczor