3462403538

Z ŻYCIA UCZELNI

WYWIAD Z PROFESOR MAŁGORZATĄ CZYŻ

Co jest najciekawsze w Pani pracy?

Nie wiem, jak odpowiedzieć na tak postawione pytanie. Co tydzień może to być zupełnie coś innego. Kieruję bardzo młodym zespołem. Oznacza to, że muszę być zaangażowana w bieżące doświadczenia, pomagam w ich projektowaniu i interpretacji wyników, niektóre z nich wykonuję. Obowiązki organizacyjne, a także konieczność zdobywania pieniędzy na badania naukowe ograniczają moją bezpośrednią aktywność w laboratorium. Bardzo cenię sobie prawie zupełny brak rutyny w większości podejmowanych działań, a także samodzielność. Cieszę się. że mogę prawie bez ograniczeń podejmować nowe wyzwania badawcze. „Prawie", gdyż mogę stawiać dowolne pytania, ale odpowiedzi na nie poszukuję już w zakresie możliwości, głównie sprzętowych i finansowych. Natomiast te ostatnie są coraz większe. W chwili obecnej trzy projekty realizowane w Zakładzie są finansowane przez Narodowe Centrum Nauki. Na jeden z nich uzyskaliśmy ponad milion złotych. Staram się. aby większość badań była prowadzona w kierowanym przeze mnie Zakładzie. To jest ważne dla rozwoju zespołu, dla wzrostu jego potencjału badawczego. Z drugiej jednak strony, gdy konieczne było wykonanie profili ekspresji genów w komórkach czerniaka hodowanych w różnych mikro-środowiskach, wysłaliśmy komórki do francuskiego laboratorium. Skorzystaliśmy z okazji, że dyrektor jednego z instytutów INSERM, po moim wykładzie w Paryżu, bardzo zainteresował się wynikami naszych badań macierzystych komórek czerniaka i zaproponował wszechstronną współpracę.

Powiedziałam, że co tydzień coś innego może stanowić esencję działań. Oczywiście nie zawsze tak jest. Ponadto, z perspektywy kilkudziesięciu lat pracy badawczej mogę powiedzieć. że ta ciekawość i ciągłe poszukiwanie nowych wyzwań mogą ograniczać szanse na sukces. Podam przykład. Przez kilka lat zajmowaliśmy się molekularnymi mechanizmami działania leków w przewlekłej białaczce szpikowej. Szczególnie interesowało nas różnicowanie komórek pod wpływem leków. Mimo że wyniki naszych badań były stosunkowo dobrze publikowane, zainteresowanie tym tematem wygasło, gdy pojawił się

Biuletyn Informacyjny, grudzień 2011/styczeń 2012