3685105644

dlaczego państwo nie może być traktowane jako podstawowy podmiot bezpieczeństwa Boodi wymienia jego brak wiarygodności (np. istnienie zbrodniczych reżimów, które należałoby w tej sytuacji traktować jako główny podmiot bezpieczeństwa), nielogiczność (w postaci umiejscowienia w centrum rozważań środka do celu w miejsce samego celu) oraz zróżnicowanie państw uniemożliwiające stworzenie całościowej teorii bezpieczeństwa (Booth, 1991a, 320). Stąd bezpieczeństwo państwa, jakkolwiek istotne i potrzebne, może stanowić jedynie środek dla bezpieczeństwa jednostki ludzkiej, lecz rozpatrywanej poprzez jej społeczną naturę (obiektem dociekali nie jest tutaj człowiek jako odrębna jednostka, lecz człowiek w danym kontekście społecznym, który stanowi o jego prawdziwej istocie). Nie chodzi tutaj jednak wyłącznie o zmianę optyki dotyczącej kwestii prawidłowego (legitymizowanego) obiektu studiów, lecz w ujęciu Bootha i jego krytycznej teorii bezpieczeństwa, chodzi o dekonstrukcję samego pojęcia bezpieczeństwa (Booth, 2007). Jak zaznaczył on, aby odejść od „zmilitaryzowanego” i skoncentrowanego na państwie myślenia o bezpieczeństwie, należy je skierować w stronę „stabilnego” pokoju, m.in. zmieniając podejście do bezpieczeństwa ze statycznego i krótkoterminowego na długofalowe i przyszłościowe, przyjąć perspektywę społeczeństwa światowego, rozpatrywać bezpieczeństwo holistycznie i podkreślać jego polityczny charakter oraz włączyć takie kwestie jak degradacja środowiska i sprawiedliwość społeczna (Booth, 1991b, 336-351).

Należy podkreślić, iż krytyczne studia nad bezpieczeństwem nie stanowią jednej perspektywy i nie ograniczają się wyłącznie do teorii krytycznej, lecz tworzą obszar zajmowany przez tych badaczy, którzy nie są usatysfakcjonowani wąskim sposobem pojmowania bezpieczeństwa. Przywołując stanowisko Keitha Krause’a można wymienić sześć ogólnych twierdzeń mających być wyróżnikiem krytycznych studiów nad bezpieczeństwem. Po pierwsze, przyjmuje się, iż podstawowi aktorzy (państwa i nie tylko) są konstrukcjami społecznymi; po drugie, polityczna praktyka konstytuuje tych aktorów; po trzecie, światowa polityka nie jest niezmienna tak samo jak jej struktura nie jest stała, ponieważ one także są społecznie konstruowane; po czwarte, wiedza nie ma charakteru obiektywnego; po piąte, metodologia nauk przyrodniczych nie jest odpowiednia dla nauk społecznych; i ostatnie, celem teorii nie jest wyjaśnianie poprzez tworzenia ogólnych twierdzeń o charakterze przyczynowym, lecz zrozumienie uwzględniające kontekst i praktyczną wiedzę (Krause, 1998, 316-317).