3848093753

178

POSTSCRIPTUM POLONISTYCZNE, 2010 • 2 (6)

przejawach tożsamościowo-historycznych (Tulli, Tokarczuk), tożsamościowo--generacyjnych (Masłowska), tożsamościowo-autobiograficznych (Kuczok), tożsamościowo-lokalizacyjnych (Stasiuk). Zróżnicowanie polszczyzny u tych autorów stwarza różnorodne trudności translatologiczne i wymaga od tłumaczy coraz bardziej wnikliwej znajomości odmian języka polskiego (od dialektalnej u Kuczoka, popkulturowej u Masłowskiej przez artystyczną transformację socrealitycznej nowomowy u Tulli, aż po poetycką stylizację opisową malej ojczyzny z jej regionalizmami u Stasiuka).

Próba konkluzji a) Frankocentryzm/gallocentryzm i „wielkomocarstwowość" kulturowa Francji

Czynnikami kształtującymi system francuskiej kultury są, obok swoistego frankocentryzmu, często bezkrytyczny podziw dla wielkości i mocy także o charakterze polityczno-państwowym, jak również uleganie zmiennościom mody. Tendencjom tym nieuchronnie podlega też recepcja literatury polskiej. Obecność polskich emigrantów we Francji, zarówno w XIX wieku, jak i powojennych czy „postsolidarnościowych”, cieszących się w pierwszym okresie ich pobytu „humanitarnym” zainteresowaniem wynikającym ze zrozumienia ich wolnościowych dążeń, nie przekładała się automatycznie na rzeczywiste partnerstwo literacko-duchowe, do czego aspirowali i aspirują Polacy. We Francji zainteresowanie sprawami polskimi wpisywało się i wpisuje we francuski kanon zainteresowania „innymi” zarówno w ujęciu klasycystycznym, w nawiązaniu do antyku, a charakteryzującym się uniwersalizmem tematycznym, przyjmującym na przełomie XX i XXI wieku postać globalistyczną (o czym świadczą np. tytuły powieści J.-P. Rufina Globli^aeja czy indiańskiej utopii laureata literackiej Nagrody Nobla z 2008 r., Le Clezio — Urania), jak i w imię postrewolucyjnegp systemu wartości, jak wolność osobista i polityczna, ekonomiczny liberalizm, w powiązaniu z rozbudowywanymi sukcesywnie w XX wieku gwarantowanymi przez państwo socjalnymi osłonami, równoważącymi kapitalistyczne zależności. Wymienić także trzeba laicyzm często związany z antyklerykalizmem, liberalizm obyczajowy (mający swe korzenie w libertynizmie XVII- i XVIII-wiecznym), wreszcie wynikające z długiej tradycji i osiągnięć kultury „wysokiej” wymogi wobec tak rodzimych, jak i obcych wytworów. Taki system wartości nie zawsze przystawał do tożsamościowych, narodowo-religijnych przesłanek literatury polskiej, modyfikując tym samym jej recepcję na gruncie francuskim.