3848093754

179

Jadwiga WARCHOŁ: Przekłady literatury polskiej na język francuski...

b) Europejskość i globalizacja

Recepcja literatury polskiej we Francji w naturalny sposób wbudowywała się i wbudowuje w kontekst licznych odniesień europejskich — do kultur najbliższych Francji, czyli romańskich: włoskiej i hiszpańskiej, kultury anglosaskiej i odkrytych w XVIII wieku we Francji kultur Orientu, a w II połowie XIX w. coraz bardziej „europeizującej się” kultury i literatury Rosji. W II połowie XX wieku nastał okres dominacji literatur anglojęzycznych, w tym amerykańskich, ale począwszy od lat 70. tego wieku także literatur Ameryki Łacińskiej, znajdujących silne oparcie w kulturze francuskiej dzięki proweniencji romańskiej.

c) Europa Środkowo-Wschodnia a polskość zwielokrotniona i zregionalizowana

O ile więc oświeceniowe doświadczenie kultury francuskiej otwierało ją poznawczo na „innych”, co przetrwało aż po powojenne doświadczenie rozpadu imperiów kolonialnych, literatura polska — w stanie oblężenia, na „wygnaniu” (doświadczenie rozbiorów, przegranej walki wyzwoleńczej i konieczności emigracji zarówno w XIX, jak i XX wieku) — szukała przede wszystkim potwierdzenia etniczno-kulturowo-religijnej tożsamości we własnej tradycji lub resen-tymentach wynikających z postawy nadmiernego cierpienia i poczucia klęski, co groziło zamknięciem jej w kulturowo-literackim getcie.

Wydarzenia 1989 roku, rozpad Związku Radzieckiego i emancypacja krajów satelickich stworzyły nową kulturowo-literacką jakość, w której polskość, w tym językowa, „rozwarstwia się” na dyskursywne odrębności lokalne, często o dalekosiężnych zaszłościach historycznych. Oprócz wątków litewskich u Mickiewicza czy Miłosza w poezji, a w prozie u Konwickiego ujawniają się pogranicza polsko-niemieckie, polsko-ukraińskie, szerzej środkowo-europejskie czy znacząca przez wieki obecność w Polsce Żydów, którą próbował zanegować Holokaust. Literatura polska w wymienionych powyżej przejawach jest tłumaczona na francuski (np. wczesna znajomość we Francji prozy B. Schulza²⁴), o czym świadczą obecnie takie nazwiska, jak: Huelle, Tokarczuk, Tulli,

²⁴ „[...] o umiarkowanym sukcesie naszej literatury we Francji można właściwie mówić jednak dopiero w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat — głównie za sprawą dobrze przygotowanych do pracy tłumaczy dzieł Witolda Gombrowicza, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Czesława Miłosza, Sławomira Mrożka, Andrzeja Kuśniewicza, Tadeusza Konwickiego, Brunona Schulza, Stanisława Lema, ale także naszych romantyków (w tym Cypriana Kamila Norwida)” [Ziejka 2008b, 515].