3870136296

KPP 3/2007 87

_Problem „Prawa karnego międzynarodowego"

bowiem Konwencja wiedeńska kodyfikuje przyjęte powszechnie elementy modelu argumentacyjnego przy odczytywaniu treści norm prawa, które funkcjonują również w ramach wewnętrznego porządku prawnego. To, co może państwa różnić, to sposób wykorzystania tych argumentów, ich miejsce i rola w strukturze rozumowania prawniczego tworzącego dogmatykę danej dziedziny prawnej, podobnie zresztą jak charakter źródeł prawa międzynarodowego narzucił pewien schemat wnioskowania, wyrażony w Konwencji. Z drugiej strony, międzynarodowe trybunały ad hoc nie stosowały zasad Konwencji wiedeńskiej ściśle, dopuszczając wiele adaptacji do porządku prawa karnego międzynarodowego.

Konwencja wiedeńska przewiduje w pierwszej kolejności - nadając temu rangę ogólnej reguły interpretacyjnej - że traktat trzeba interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisywać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu (art. 31 ust. 1). Dla celów interpretacji traktatu kontekst obejmuje, oprócz tekstu, łącznie z jego wstępem i załącznikami, każde porozumienie dotyczące traktatu, osiągnięte między wszystkimi stronami w związku z zawarciem traktatu, jak również każdy dokument sporządzony przez jedną lub więcej stron w związku z zawarciem traktatu, przyjęty przez inne strony jako dokument odnoszący się do traktatu (ust. 2). Łącznie z kontekstem należy brać pod uwagę każde późniejsze porozumienie między stronami, dotyczące interpretacji traktatu lub stosowania jego postanowień, każdą późniejszą praktykę stosowania traktatu, ustanawiającą porozumienie stron co do jego interpretacji, jak również wszelkie odpowiednie normy prawa międzynarodowego, mające zastosowanie w stosunkach między stronami (ust. 3). W końcu, specjalne znaczenie należy przypisywać sformułowaniu wówczas, gdy ustalono, że taki był zamiar stron. Gdy interpretacja danego pojęcia oparta na art. 31 Konwencji wiedeńskiej prowadzi do dwuznaczności lub niejasności, albo jest wnioskowaniem ad absurdum, konwencja pozwala w art. 32 odwołać się do uzupełniających środków interpretacji, łącznie z pracami przygotowawczymi do traktatu oraz okolicznościami jego zawarcia, aby potwierdzić znaczenie wynikające z zastosowania artykułu 31 lub ustalić jego znaczenie.

Wykładnia we właściwym ujęciu zmierza do usunięcia jakiejś wątpliwości, która jest związana z rozumieniem danej normy prawnej lub jakiegoś jej fragmentu. Konwencja wiedeńska w pierwszej kolejności wskazuje na szczególny rodzaj dyrektywy wykładni językowej, mówi bowiem o konieczności odczytywania treści pojęć traktatowych zgodnie