3893820526

waniu organizacji państwa i uprawnień jednostek, ale polega głównie na gwarantowaniu wielości zróżnicowań społecznych wobec zagrażającym im tendencji. Jeśli rozważać konstytucje w perspektywie historycznej, to powstają one w odpowiedzi na pojawienie się autonomicznych obszarów działania, typowych dla społeczeństw nowoczesnych. Wraz z pojawieniem się w systemie politycznym tendencji ekspansjonistycznych, zagrażających samym procesom różnicowania się społeczeństwa, pojawiają się także konflikty społeczne, czego skutkiem w tych miejscach, w których zróżnicowanie społeczne było zagrożone obecnymi w nich tendencjami do samozniszczenia, była instytucjonalizacja praw podstawowych jako społecznych kontrinstytucji. Jednostkowe konflikty między poszczególnymi obywatelami i biurokratyczną administracją jednocześnie przyczyniają się do stworzenia prawnie zinstytucjonalizowanych gwarancji sa-moograniczeń polityki.

Wynika stąd ogólna definicja konstytucji w toku modernizacji. Słynny podwójny ruch Polanyi’ego - wprowadzanie rynku i tworzenie ochronnego pancerza instytucji kulturowych - znajduje tutaj swoje uogólnienie w takiej mierze, w jakiej właściwa mu dynamika obejmuje również inne rozbudowujące się systemy społeczne. Celem konstytucjonalizacji jest uwolnienie potencjału wysoce wyspecjalizowanej dynamiki na drodze jej instytucjonalizacji. Jednocześnie jednak, chodzi o instytucjonalizację mechanizmów samoograniczania, wymierzonych w ogólnospołeczną ekspansję tej dynamiki, zagrażającą zróżnicowaniu funkcjonalnemu. Takie trendy rozwojowe przejawiały się w historycznie bardzo zróżnicowanych okolicznościach, wcześniej głównie w polityce, a obecnie w większym stopniu w gospodarce, nauce, technologii i innych obszarach życia społecznego. Wzmacnianie autonomii sfer działania, przeciwdziałające groźnym trendom, wydaje się stanowić główny mechanizm obronny, zarówno w przypadku tradycyjnych konstytucji politycznych, jak i powstających konstytucji społecznych. O ile podstawowym zadaniem konstytucji politycznych była ochrona innych sfer działania przed ekspansją polityki, zwłaszcza przed ich instrumentalnym wykorzystaniem przez politykę, to współczesne konstytucje społeczne powinny, za pomocą zdobywania obszarów autonomii dla refleksji społecznej w długotrwałych konfliktach i ich instytucjonalizacji, chronić możliwość wyartykułowania tak zwanej nieracjonalnej logiki działania przed dominującym społecznym trendem racjonalizacji.

Czy jednak nie powinno się to stać pierwszorzędnym zadaniem dla typowo politycznej konstytucji społeczeństwa światowego? Ten głęboko zakorzeniony przesąd wydaje się być trudny do wykorzenienia. Niemniej realne zmiany w proporcjach sił polityki i innych procesów społecznych składających się na proces globalizacji zmuszają do rozważenia dalszych, istotnych zmian procesu konstytucjonalizacji.

DIAGNOZA II: GLOBALIZACJA POLICENTRYCZNA

Powstawanie społeczeństwa światowego nie polega na wiodącej roli międzynarodowej polityki, ale raczej zwykle towarzyszą mu wtórne reakcje polityki - czego ostatnio dowiodła globalizacja terroryzmu. Nie można go również utożsamiać z globalizacją ekonomiczną, na której konwulsje wszystkie pozostałe sfery życia mogąjcdynie reagować. Globalizacja stanowi raczej proces policentryczny, w którym równocześnie wyróżnicowujące się obszary życia przekraczają swoje granice regionalne i same wytwarzają dla siebie autonomiczne sektory globalne. Globalizacja to

„wielowymiarowe zjawisko obejmujące rozmaite obszary działalności i interakcji, między innymi ekonomiczne, polityczne, technologiczne, wojskowe, prawne, kulturowe i związane z ochroną środowiska. Każda z tych sfer obejmuje odmienne wzory stosunków i działań".

W rezultacie powstaje wielka liczba niezależnych wiosek globalnych, z których każda, jako autonomiczny obszar wyodrębniony ze względu na funkcję, cechuje się właściwą tylko sobie dynamiką, nie poddającą się zewnętrznej kontroli. Globalizacja nic oznacza więc po prostu globalnego kapitalizmu, ale zróżnicowanie funkcjonalne w skali świata.

Dla naszego problemu decydujące znaczenie ma to, że globalizacja polityki była, w porównaniu z innymi podsystemami, względnie spóźniona, i żc bez wątpienia będzie dokonywać się jeszcze przez jakiś czas. W obliczu utrzymującej się słabości instytucji Narodów Zjednoczonych polityka światowa jest w istocie nadal polityką międzynarodową, to znaczy stanowi system interakcji między autonomicznymi państwami narodowymi oraz stopniowo dołączającymi do nich organizacjami międzynarodowymi, ale nic zastępuje świata państw narodowych ani nic jest w stanic zepchnąć ich do roli tła. Asymetria całkowicie zglobalizowanych podsystemów społeczeństwa i zaledwie umiędzynarodowionej polityki jest związana z opisaną wyżej sytuacją, w której instytucje polityczne posiadające własne konstytucje mogą jednocześnie stanowić konstytucję dla całego społeczeństwa. Nawet gdy kruchość tej konstrukcji była już dobrze widoczna, państwo narodowe było nadal zdolne, dzięki wykorzystaniu starych koncepcji hierarchicznego społeczeństwa politycznego, w których monarcha stanowił głowę społeczeństwa, do podtrzymywania przekonania, że podsystem polityki za pomocą swojej konstytucji narodowej konstytuował cały naród. Dowodzi tego wielokrotne pojawianie się idei odrębnej konstytucji gospodarczej i konstytucji w innych podsystemach społecznych, a także koncepcji wiążących istnienie podstawowych praw człowieka ze społeczeństwem obywatelskim, a nie po prostu z nadaniem ich przez państwo. Jednak w przypadku społeczeństwa światowego takie roszczenia nie dają się utrzymać. Postrzeganie