431985065

24 KATARZYNA CHMIELEWSKA

Nowy tekst ewokuje w świadomości czytelnika (słuchacza) znany mu dobrze z wcześniejszych tekstów horyzont oczekiwań i reguły gry, które następnie są poddawane wariacjom, korygowane, zmieniane lub tylko reprodukowane. Wariacja i korektura określają swobodę działania, zmiana i reprodukcja - granice struktury gatunkowej. [JH 278]

Literatura jest zawsze aktualizacją „reguł gry” i struktury gatunkowej znanej z innych dzieł. Jest nową wypowiedzią w ramach danego przez inne dzieła horyzontu oczekiwań, tzn. języka owej wypowiedzi: „Literatura jest bowiem również rodzajem gramatyki czy składni [...]” (JH 298). Relacja: konkretny utwór literacki ma się tak do tradycji czy też literackości jak parole do langue, przywodzi na myśl rozwiązania strukturalistów. Literackość, struktura literacka, langue (tu: gatunek, tradycja) działają podobnie do języka - praktyka artystyczna, dzieło literackie stanowi realizację, aktualizację lub zaprzeczenie immanentnego dla literatury systemu możliwości. Literackość, system literatury jest makrostrukturą, językiem, natomiast utwór literacki to wypowiedź w tym języku⁵⁶. Relacja ta jest więc wypowiedzeniem myśli zasadniczo strukturalistycznej, lecz w innym żargonie. W toku analizy pojęcia „horyzont oczekiwań” zwraca uwagę inna jeszcze zbieżność - tym razem z formalizmem rosyjskim; otóż, jak postuluje Jauss w cytowanym wcześniej fragmencie, literaturę trzeba rozpatrywać na tle „przeciwieństwa między mową poetycką a nastawioną na cele praktyczne”. Jest to jedna z kluczowych opozycji skonstruowanych przez formalizm rosyjski. Jak już wspomniałam, Tynianow w przywoływanym tu tekście O ewolucji literackiej stwierdził, że utwór znaczy na tle „najbliższego szeregu literackiego” oraz na tle „szeregu po-zaliterackiego”. Zarówno dla formalizmu rosyjskiego, jak i dla teorii recepcji tradycja literacka, a także potoczne zachowania językowe są właściwym kontekstem literatury.

Problemy wartościowania i horyzontu oczekiwań nie wyczerpują jeszcze całego obszaru zależności oraz podobieństw między teorią recepcji a kierunkami formalnymi. Pewnych zbieżności można się także dopatrzyć w niemalże centralnej kategorii teorii recepcji, tj. w pojęciu „odbiorca wirtualny” czy też „odbiorca implikowany”. Polscy teoretycy odbioru niejednokrotnie nawiązywali do definicji owego terminu zaproponowanej przez Głowińskiego i posługiwali się nią w swoich pracach”. Badacz ten zapośredniczał pojęcie „odbiorca wirtualny” przez kategorię struktury utworu poetyckiego. Pytał: „w jaki sposób struktura utworu literackiego określa rolę adresata, a więc w jaki sposób kreuje wirtualnego odbiorcę?”⁵⁸. Odbiorcę wirtualnego określa i wyznacza dynamiczna struktura dzieła literackiego, a zatem jest on jej pochodną, jej korelatem. W metodologii, którą postulują teoretycy odbioru, aby zinterpretować dzieło literackie z perspektywy odbiorcy, trzeba odwołać się do struktury dzieła, jej znajomość poprzedza zatem w porządku badawczym wyodrębnienie odbiorcy wirtualnego.

Takie rozwiązanie rodzi istotne problemy teoretyczne. Gerard Genette, francuski teoretyk, stwierdza:

⁵⁶ J. Sławiński, Synchronia i diachronia w procesie historycznoliterackim. W antologii: Problemy teorii literatury, s. 283-289.

⁵⁷ W terminologii przyjętej przeze mnie „odbiorca wirtualny” Głowińskiego jest kategorią szerszą i odpowiadałby także „odbiorcy implikowanemu”.

⁵* G ł o w i ń s k i, op. cit.,s.61.