5194416227

Współczesne problemy energetyki 9

giom. W bloku zastosowano obieg parowy z pojedynczym wtórnym przegrzewem pary. Schemat części parowej przedstawiono na rysunku 2.2.

W skład obiegu parowego wchodzi trójsekcyjna turbina parowa (część wysokoprężna WP, średnioprężna SP i niskoprężna NP), kondensator (KND), cztery wymienniki regeneracyjne niskoprężne (NP1 - NP4) oraz trzy wymienniki regeneracyjne wysokoprężne (WP1-WP3), schładzacz pary (SCH), odgazowywacz (ODG), pompa skroplin (PS), pompa wody zasilającej (PWZ) i dwie pompy kondensatu z wymienników regeneracyjnych (PSU). Ponadto w bloku znajduje się układ odpylania i odsiarczania spalin wylotowych. Podstawowe założenia dla bloku węglowego zestawiono w tabeli 2.1. Wyniki analizy przedstawiono w punkcie 4.

3. Układ IGCC

Technologia zgazowania węgla znana jest od wielu lat; pierwsze obserwacje datowane są na XVII wiek. W wieku XIX proces zgazowania zaczął być komercyjnie stosowany, m.in. do produkcji tzw. gazu miejskiego. Największy rozwój technologii zgazowania przypadł na lata 1920-1950. Rozwinięte w tym okresie procesy stały się prekursorami współczesnych technologii, z wyróżnieniem procesów: fluidalnego, ze złożem stałym oraz w złożu strumieniowym. Ponowny wzrost zainteresowania i rozwój technologii zgazowania odnotowano w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku za sprawą pierwszego kryzysu energetycznego. Pod koniec XX w. rozpoczęto wykorzystywanie procesu zgazowania do produkcji energii elektrycznej. W latach 1994 - 1998 na świecie uruchomiono pięć demonstracyjnych bloków gazowo-parowych, opartych przede wszystkim na zgazowaniu węgla, wspieranych środkami m.in. Departamentu Energetyki USA oraz Unii Europejskiej. Były to elektrownie IGCC: