5672969445

T. Smejlis W kręgu blogosfery RPG

Czy w równym stopniu błogi mają szanse budować tożsamość graczy RPG? W tym przypadku sprawa wydaje się dużo bardziej skomplikowana. O ile serwis, gromadząc setki użytkowników, mógł wypracować wspólny model odbioru gier fabularnych, to różnorodność oraz wielość blogów to utrudnia.

Za Castellsem można przyjąć, iż tożsamość w odniesieniu do aktorów społecznych jest procesem „konstruowania sensu na podstawie pewnego atrybutu kulturowego lub powiązanego zbioru atrybutów kulturowych, któremu/którym przyznaje się pierwszeństwo przed innymi źródłami sensu” (Castells, 2008, s. 22). Tożsamość jednak różni się od tego, co tradycyjnie w socjologii nazywa się rolą. Role definiowane są przez normy, struktury społeczne, nierzadko hierarchie. To, czy i z jaką siłą wpływają na ludzkie zachowanie, zależy od pozycji w sieci układów i relacji społecznych. Natomiast tożsamości są źródłami sensu dla samych aktorów, powstając przez proces indywiduacji. Tym samym role organizują funkcje, a tożsamości organizują sens, który wedle Castellsa jest symboliczną identyfikacją celów działania aktora społecznego (tamże, s. 22-23).

Bloger najczęściej otrzymuje pewną rolę, np. miłośnika gier indie RPG, retrogracza (re-trogamera), wydawcy systemu RPG czy projektanta gry, jednakże prawdopodobnie nie wyznaczają one jego tożsamości, nie wpływają też raczej na tożsamość odbiorców jego komunikatów. Co prawda znaków wskazujących na budującą się tożsamość blogerów RPG można by doszukiwać się np. w konflikcie pomiędzy tzw. niezależnymi blogerami, traktującymi się jako jedna ze stron, a redaktorami i czytelnikami Poltergeista. Ślady tego konfliktu można odnaleźć w dyskusjach na wortalu, wybranych wpisach i komentarzach na różnych blogach. Wydaje się jednak, iż jest to nie tyle dowód na kształtującą się tożsamość, co kolejny przykład na zjawisko charakterystyczne dla kultury oralnej (co można rozszerzyć na środowisko internetu, gdzie dominuje Ongowska wtórna oralność), o którym pisał Mircea Eliade w Sacrum, micie i historii (Eliade, 1974, s. 53). Mowa o koncepcji człowieka archaicznego, dla którego przestrzeń jest niejednorodna. Poza granicą zamieszkiwanego terenu rozpościera się obszar zakazany, wrogi człowiekowi. O ile miejsce, które bogowie oddali jako siedzibę człowiekowi archaicznemu, symbolizuje porządek, to teren poza nim odzwierciedla chaos. Dlatego człowiek archaiczny skłonny jest do uniwersalnego przeciwstawiania swojego świata obcemu. Ważne jest opozycyjne zestawienie: „my” i „oni”. Granica między porządkiem i chaosem jest wyraźna i poznana, nie ma rozmycia, nie ma niejasności (Suszczyński, 2005, s. 525-526). Analogicznie zjawisko opisane przez Eliadego można odnieść do środowiska sieciowego, gdzie znajduje swoją postać w częstych konfliktach między przedstawicielami dwu różnych grup, w tym przypadku twórcami i czytelnikami Poltergeista a twórcami blogów. Chociaż można się zastanawiać, czy analogia między człowiekiem archaicznym a obecnym użytkownikiem internetu nie idzie zbyt daleko, warto zwrócić uwagę na jedno podstawowe podobieństwo. Obaj dzielą świat (rzeczywisty czy wirtualny) na poznany i nieznany, pozytywne cechy przyznając z natury temu pierwszemu.

Tytułem podsumowania można stwierdzić, iż kształtująca się i wciąż rozwijająca blo-gosfera może przejąć część zadań i realizować je skuteczniej od serwisów, portali i wortali,

171