6161619455

SPEKTROSKOPIA IR W BADANIACH ADSORBENTÓW... )

czasowo kolumnach (dane czasowe), po czym są one uśredniane dla uzyskania odpowiedniego stosunku SNR. Dostatecznie wysoki SNR inicjuje przesunięcie zwierciadła do kolejnej pozycji, od której rozpoczyna się zapis następnej kolumny danych, przy czym proces powtarzany jest aż do osiągnięcia żądanego rozdziału w danym zakresie widmowym. Rozdział czasowy w spektroskopii step-scan determinowany jest szybkością i czułością dostępnych detektorów IR, profilem czasowym źródła wzbudzenia oraz precyzją kontroli stopniującego zwierciadła. W kontroli położenia zwierciadła stosuje się wiązkę referencyjną lasera He-Ne, którego częstotliwość modulacji odpowiada dokładnie częstotliwości przesunięcia dopplerowskiego generowanego przez poruszające się zwierciadło. Synchronizacja procesów wzbudzenia źródła, zapisu danych i ruchu zwierciadła interferometru odbywa się za pośrednictwem zewnętrznego generatora modulacji cyfrowej, którego pierwszy sygnał wyzwalający zapoczątkowuje proces detekcji z ustalonym rozdziałem czasowym, kolejny natomiast powoduje wzbudzenie źródła po programowanym opóźnieniu [62,68].

Ważnym parametrem wpływającym na jakość uzyskanych widm/czas rozdziału jest liniowość stosowanego detektora. Najczęściej w zakresie środkowej podczerwieni stosuje się detektory; piroelektryczny DTGS (deuterated triglycine sulfate) pracujący w temperaturze pokojowej oraz fotoprzewodzący MCT (mercuiy-cadmium-lelluride) wymagający schłodzenia do temperatury ciekłego azotu. Pomimo iż detektor MCT charakteryzuje większa czułość i szybsza odpowiedź (wewnętrzny czas narastania ~ 500 ns) w porównaniu z DTGS, odznacza się on jednocześnie dużą nieliniowością (dokładnością niefotometryczną) przy wyższych natężeniach promieniowania [33,62,70]. Nieliniowość w odpowiedzi detektora powodująca poważne odchylenia od prawa Beer’a stanowi szczególny problem wówczas gdy analizowane pasma absorpcyjne są wąskie i odznaczają się niewielką intensywnością. W przypadku wąskopasmowych detektorów MCT istnieje konieczność osłabienia wiązki promieniowania poprzez zmniejszenie szczeliny interferometru bowiem zbyt duży poziom energii powoduje szybkie wysycenie detektora [17].

Niewątpliwą zaletą technik spektroskopii w podczerwieni jest możliwość badania niewielkich ilości materiału, zaś sposób przygotowania próbki zależy od stanu skupienia substancji i jej właściwości chemicznych. Specyficzne techniki pomiaru wymagająjednak użycia stosownych elementów wyposażenia spektrometru, które warunkują odpowiednie usytuowanie próbki wpływając na optyczną powierzchnię rozdziału pomiędzy próbką i spektrometrem [29]. Właściwe wykonanie widma w połączeniu z jego interpretacją pozwala na identyfikację oraz określenie budowy chemicznej i struktury badanej substancji.

Technika spektroskopii w podczerwieni jest jedną z pierwszych nowoczesnych technik spektroskopowych, która znalazła tak szerokie zastosowanie w katalizie, między innymi w identyfikacji form prekursora katalizatora w trakcie jego preparatyki (aktywne w podczerwieni prekursory ulegają rozkładowi pod wpływem suszenia, kalcynacji lub/i redukcji), szczególnie gdy wykorzystywane są prekursory metaloorganiczne. W ocenie powierzchni katalizatora wykorzystuje się chemisorpcję odpowiedniej molekuły próbnej (molekuły-sondy) lub grupy molekuł, których oddziaływanie z danymi centrami aktywnymi odzwierciedla naturę tych miejsc [56].

Pierwsze badania spektroskopowe adsorpcji fizycznej na powierzchni porowatego szkła krzemionkowego, w zakresie nadtonów (bliskiej podczerwieni), przeprowadził w 1940 roku Tere-nin, w zakresie podstawowym natomiast Sidorov (1954) i niezależnie Yates (1955-1956) [61]. Jednak dopiero prace Eischens’a [71], Sheppard’a i Perry’ego rozpowszechniły zastosowanie spektroskopii w badaniach chemisorpcji molekuł na powierzchniach katalizatorów [72].

Standardowo próbki katalizatora badane są w formie prasowanych pastylek, jednak coraz częściej wykorzystuje się możliwość analizy katalizatorów w ich pierwotnej/oryginalnej for-