6700449361

Wiadomości Uniwersyteckie

PROFESOR

DR EMANUEL TREMBACZOWSKI

1924-1993

W dniu 16 marca 1993 r. zmarł w Białymstoku, w wieku 68 lat prof. dr Emanuel Trembaczowski. kierownik Zakładu Fizyki Akademii Medycznej w Białymstoku, wychowanek Uniwersytetu Marii Curic-Skłodowskiej. jeden z zasłużonych twórców lubelskiego ośrodka fizyki.

Prof. E. Trembaczowski był twórcą prężnego i wyróżniającego w Polsce, tak pod względem naukowym jak i dydaktycznym, ośrodka fizyki medycznej i biofizyki w Akademii Medycznej w Białymstoku. Przeniósł się tam w 1955 r., opuszczając swój macierzysty ośrodek. Katedrę Fizyki Doświadczalnej UMCS. Już w tym czasie Katedra stwarzała E. Trembaczows-kiemu. wówczas jeszcze magistrowi, starszemu asystentowi. możliwości szybkiego rozwoju naukowego. Wybrał On jednak trudniejszą, bardziej ryzykowną ale i obiecującą więcej przygód drogę Wynikało to z Jego pionierskiej natury, która zresztą objawiła się już wcześniej, zwłaszcza w okresie aktywnej działalności w Związku Harcerstwa Polskiego, a w latach tuż powojennych, kiedy jako jeszcze laborant prof. S. Ziemeckiego. kierownika Katedry Fizyki Doświadczalnej UMCS. brał z podziwu godnym zaangażowaniem udział w zdobywaniu dla Katedry sprzętu i tworzeniu od podstaw bazy naukowej i dydaktycznej tego ośrodka.

Pionierska natura E. Trembaczowskiego ujawniła się też gdy podjął temat pracy magisterskiej. Dotyczył on badania promieniotwórczości wód Lubelszczyzny. Ze skonstruowaną przez siebie, bardzo precyzyjną jak na ówczesne możliwości aparaturą przemierzał. drogi i bezdroża tego regionu, przeprowadzając w trudnych na ogól warunkach pomiary aktywności pobieranych próbek. Podobny charakter miała też Jego praca doktorska obroniona na Wydziale Matematyki. Fizyki i Chemii UMCS w 1961 r.

Na stanowisko docenta Akademi Medycznej w Białymstoku powołany został w 1966 a tytuł naukowy profesora nauk medycznych (!) otrzymał w 1989 r.

Emanuel Trembaczowski. z chwilą przejścia do białostockiej uczelni i obejmując tu kierownictwo Zakładu Fizyki oddal się tworzeniu nowoczesnej bazy dydaktycznej i naukowo-badawczej, przy czym, mając na uwadze charakter uczelni, ukierunkował swą działalność na fizykę medyczną i biofizykę. Korzystając z kilkuletniego już doświadczenia w UMCS, zqrganizował najpierw laboratorium izotopowe i po wyszkoleniu pracowników Załadu Fizyki. podjął z wieloma zakładami i klinikami Akademii Medycznej współpracę w zakresie badań radioizotopowych.

W dążeniach Trembaczowskiego do osiągnięcia przez Zakład wysokiego poziomu zarówno naukowego jak i dydaktycznego były bardzo pomocne dwa Jego staże w Wielkiej Brytanii, w 1962 i 1967 r.

Opracowana przez E. Trembaczowskiego aparatura i metody zostały zastosowane w diagnostyce medycznej. Tutaj za najistotniejsze osiągnięcie należy uznać zapoczątkowanie w Polsce badań radioizotopowych guzów nowotworowych mózgu oraz badań izotopowych wątroby. Inny kierunek badań prowadzonych przez Trembaczowskiego i współpracowników to transport jonów poprzez struktury błoniaste. Rozwinął również badania z zakresu ochrony radiologicznej. Objęły one makroregion północno-wschodni kraju i dotyczyły oceny stopnia narażenia ludności na promieniowanie jonizujące pochodzenia naturalnego jak i pochodzące z ciał radioaktywnych znajdujących się w materiałach budowlanych.

Dorobek naukowy prof. Trembaczowskiego wyraża się liczbą ponad stu publikacji, na które składają się prace badawcze, referaty konferencyjne oraz 4 podręczniki. Ogólny dorobek zespołu kierowanego przez prof. Trembaczowskiego to ponad 200 prac naukowych i ponad 80 referatów wygłoszonych na sympozjach i konferencjach. Znaczna część prac prof. Trembaczowskiego została opublikowana w czasopismach o zasięgu światowym, jak „Połish Medical Journar, „Neurological Problems", „Acta Medica Polona", „Archivum Immunologiae et The-rapiae Expchmentalis'\ „Acta Physiol. Polona’*. „Studia Biophysica". Wiele prac E. Trembaczowski wykonał wspólnie z wybitnymi przedstawicielami nauk medycznych.

Profesor E. Trembaczowski był promotorem 6 przewodów doktorskich a także inicjatorem jednej habilitacji.

Był znakomitym dydaktykiem. Pamiętam Jego wykłady zarówno na studiach w UMCS jak i odczyty popularnonaukowe, a także udział w Pokazach z Fizyki, organizowanych w lubelskim ośrodku fizyki. Przypominam sobie przygotowany przez Niego (chyba w 1955 r.) bardzo ambitny pokaz „wyładowania elektryczne w gazach rozrzedzonych". Tonąca w ciemnościach sala wypełniona do granic możliwości młodzieżą szkolną. Jedynie jarzy się wielka szklana rura połączona z układem pomp próżniowych. Ciśnienie w rurze jest coraz niższe, a wraz z tym zmienia się obraz wyładowania. Obok stoi mgr Emanuel Trembaczowski i objaśnia. Mówi głośno, żeby przekrzyczeć warkot pompy. Mówi szybko, bo i szybko zmienia się obraz wyładowania. Mówi z przejęciem, bo to. co się dzieje w rurze, jest niezwykłe. Ta porywająca relacja przypomina sprawozdanie z meczu piłkarskiego. Trzyma wszystkich na sali w wielkim napięciu i czyni z nich zafascynowanych widowiskiem kibiców A widowiskiem tym jest z talentem opracowany i przedstawiony eksperyment fizyczny.

Zdolności dydaktyczne E. Trembaczowskiego zaowocowały również w Akademii Medycznej w Białymstoku. gdzie prowadził wykłady z fizyki medycznej. biofizyki oraz wykłady z zakresu zastosowań radioizotopów. Prowadził też wykłady z fizyki doświadczalnej oraz radiochemii w białostockiej Filii Uniwersytetu Warszawskiego. Wreszcie, tradycję Pokazów z Fizyki zapoczątkowaną przez lubelski ośrodek fizyki, zaszczepił w Białymstoku.

O autorytecie, jąkim prof. Trembaczowski cieszył się w Akademii Medycznej w Białymstoku, świadczy fakt. że sprawował tu fukcję prodziekana Wydziału Lekarskiego, przewodniczącego Rady Pedagogicznej. a w 1981 r. prorektora. Powierzenie przez ogól lekarzy lak odpowiedzialnych funkcji fizykowi mówi samo za siebie.

Bardzo rozległa była działalność naukowo-organi-zajno-społeczna prof. Trembaczowskiego: uczestniczył w pracach Komisji Biofizyki Komitetu Fizyki Medycznej PAN, którego był członkiem ponad 20 lat; reprezentował Polskę w International Organiza-tion for Medical Physics; był członkiem Rady Redakcyjnej czasopism „Zagadnienia Biofizyki Współczesnej" i „Postępy Fizyki Medycznej" oraz współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Biofizycznego. zainicjował i przewodniczył przez wiele kadencji białostockim oddziałom kilku towarzystw naukowych.

Od samego początku aktywnie włączył się w ruch NSZZ „Solidarność". Działalności tej nie zaprzestał po 13 grudnia, pomimo represji. Pomagał represjonowanym studentom. Z ogromnym zapałem i energią wykorzystał możliwości jawnej pracy po 1989 r. W pierwszych demokratycznych i wolnych wyborach samorządowych został wybrany radnym miasta Białegostoku a później Marszałkiem Sejmiku Samorządowego Województwa Białostockiego. Pracę naukową i dydaktyczną dzielił z pracą społeczną. Było to trudne i wyczerpujące, ale dawało Mu satysfakcję. Tworzył nowe oblicze administracji. Umiał współpracować z wojewodą, ministrami, wójtami gmin. Pośród różnych, nieraz sprzecznych racji i niejasnych przepisów, zwykle znajdował właściwe rozwiązanie. Dbał przy tym o samorządową tożsamość Sejmiku.

Podczas uroczystości pogrzebowych w auli Pałacu Branickich, JM Rektor Akademii Medycznej w Białymstoku prof. Andrzej Kaliciński. żegnając profesora Emanuela Trembaczowskiego. swoje przemówienie zakończył słowami; „Pracował po 18 godzin na dobę. I wreszcie zmogła go ciężka, nieuleczalna choroba. Jeszcze kilka tygodni temu planował wykład studencki. Nie wyszedł nań z kliniki. Opadły go siły. Cierpiał — lecz nic chciał dzielić swego cierpienia z innymi. Na ostatnie dni życia wybrał samotność. „Nie chcę. by ludzie widzieli, jak ucieka ze mnie życie" — mówił. Uznał, że sam winien rozprawić się z bólem i dolegliwościami. Zostanie w naszej pamięci jako człowiek niezłomny i prawy o wielkim sercu".

Profesor Emanuel Trembaczowski został pochowany na cmentarzu Farnym w Białymstoku

Bogdan Adamczyk

DZIECKO

NIEPEŁNOSPRAWNE W RODZINIE

Dwa dni. 4 i 5 marca, irwala zorganizowana przez Zakład Psychopedagogiki Specjalnej UMCS ogólnopolska konferencja naukowa na temat ..Dziecko niepełnosprawne w rodzime. Socjalizacja i rehabilitacja a możliwości autorealizacji oraz społecznego funkcjonowania". Kilkadziesiąt referatów przygotowanych przez naukowców i praktyków z całej Polski poświęconych było problemom wewnątrzrodzinnej socjalizacji i rehabilitacji dziecka z ograniczeniami sprawności fizycznej bądź umysłowej. Sporo uwagi poświęcono kwestii integracji dziecka poprzez przełamywanie izolacji społecznej rodzin obciążonych niepełnosprawnością. Podkreślano rolę środowiskowego wspomagania rodziny w zabezpieczaniu potrzeb dziecka niepełnosprawnego: bytowych, edukacyjnych i psychospołecznych. Wnioski z badań oraz doświadczenia praktyków stanowiły podstawę do określenia głównych zakresów dysfunkcjonalnosci placówek specjalistycznych oraz jej uwarunkowań. Zastanawiano się nad adaptacją modeli opieki w krajach Europy Zachodniej Doświadczenia holenderski w tym zakresie przedstawił zaproszony do udziału w konferencji prof. dr Adrien »>n

Ceonep z Uniwersytetu w Amsterdamie

Uczestnicy konferencji pozostali w Lublinie 6 marca. Był to dzień imprez integracyjnych zorganizowanych z okazji wręczenia nagród laureatom ogólnopolskiego konkursu na pamiętniki młodzieży niepełnosprawnej oraz rodziców wychowujących dzieci z ograniczeniami sprawności fizycznej bądź umysłowej Jury nagrodziło 43 spośród 200 nadesłanych prac Pierwsze miejsca w kategorii młodzieży otrzymały Małgosia Witkowska z Gorzowa Wielkopolskiego. Jola Didek z Zabrza oraz Alina Konarska z Lublina Pojadą one na dwutygodniową wycieczkę do Danii. W kategoni rodziców pierwszą nagrodę — kolorowy telewizor — przyznano pani Joannie Kołodziejczyk z Warszawy.

Zgromadzone prace pamiętnikarskie posłużą do opracowań naukowych. Najprawdopodobniej ukażą się także drukiem i wówczas spełnią ważne społecznie funkcje przełamywania izolacji poprzez różnicowanie i doskonalenie form wzajemnego komunikowania. Juz obecnie konkurs spełnił istotne zadania rehabilitacyjne wobec blisko 40 rodzin, które do Lublina przybyły z najbardziej odległych miejscowości. Sporo było dzieci z bardzo znacznym inwalidztwem, w tym na wózkach.

W sobotę po południu odbyło się w stołówce Chatki Żaka spotkanie integracyjne. Uczestniczyło ok. 250 osób: laureaci z rodzicami, niepełnosprawni pracownicy i studenci lubelskich uczelni, przedstawiciele Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, władz, duchowieństwa, środowisk akademickich, różnych fundacji oraz organizacji działających na rzecz osób niepełnosprawnych. Dyskusje, wymiana doświadczeń i rozstrzyganie trudnych praktycznych problemów - wypełniły blisko 3 godziny.

Lubelskie spotkanie miało duże znaczenie dla nauki i dla rozwiązywania palących problemów społecznych. Pozwoliło na wzajemne poznanie się i podjęcie pewnych decyzji dotyczących wspólnych działań różnych środowisk Pierwsza inicjatywa tego rodzaju najprawdopobmej stanie się początkiem koordynowania przez środowiska naukowe całokształtu oddziaływań służących przełamywaniu izolacji różnych kategorii naszego społeczeństwa Podkreślić przy tym należy fakt. że lubelskie imprezy skupiły nie tylko pedagogów specjalnych, a ich gospodarzem był rektor UMCS. prof. dr hab. Eugeniusz Gąsior.

Podczas obrad konferencji oraz imprez integracyjnych czynna była wystawa prac anystycznych osób niepełnosprawnych oraz punkty konsultacyjne, w których porad udzielali specjaliści z różnych zakresów.

Sponsorami nagród były Kancelaria Prezydenta RP. gdańska Fundacja „Sprawni inaczej" oraz lubelska Fundacja ..Scarum Paideia". Koszty przyjazdu i pobytu niepełnosprawnych gości sfinansował Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z Warszawy, a koszty stołu integracyjnego pokryły lubelskie firmy: POSICZ-Polmozbyt oraz Zakład Obrotu Towarowego

EMP