7349811343

WSZECHŚWIAT

Nauczycielstwa Polskiego — przewodniczącym rady miejscowej Polskiej Akademii Nauk.

W okresie poprzedzającym owocną pracę w planowaniu naukowym i koordynacji placówek i towarzystw naukowych Wydziału II PAN Jerzy Dąmbski dał się poznać jako asystent w zakładzie antropologii Uniwersytetu Warszawskiego. Na tym terenie najlepiej uwidoczniły się jego nieprzeciętne zdolności pedagogiczne i dydaktyczne, które w połączeniu z wysoką kulturą osobistą i wrodzoną uczynnością sprawiły, że wokół osoby Jerzego Dąmbskiego skupili się wszyscy studenci i współpracownicy Zakładu. Był duszą tego Zakładu — jak powiedział w mowie pogrzebowej ks. prof. Rosiński — i jego przyjacielskiej pomocy zawdzięcza w dużej mierze szereg młodych antropologów swe obecne możliwości pracy naukowej.

Przy kreśleniu sylwetki przedwcześnie zmarłego mgr a Jerzego Dąmbskiego niesposób pominąć jego głębokiego patriotyzmu, jego tolerancją przenikniętego stosunku do różnych przekonań ideologicznych swych przyjaciół. W okresie okupacji hitlerowskiej jako oficer Armii Krajowej biorąc udział w licznych walkach partyzanckich dawał on wielokrotnie dowody swej odwagi i patriotyzmu. Przedwczesna śmierć Jerzego Dąmbskiego, który jako naukowiec zapowiadał się na jednego z luminarzy antropologii polskiej, okryła żałobą antropologów ośrodka warszawskiego.

M. ZDAftSKA-BRINCKENOWA

DROBIAZGI PRZYRODNICZE

Przystosowanie się wielbłąda do braku

wody

(Obalenie pokutującej dotąd legendy)

UNESCO zainaugurowała badania nad polepszeniem gospodarki stref suchych i w ramach tych badań zorganizowała poszukiwania wody w terenach pustynnych oraz badania nad przystosowaniem się zwierząt i ludzi do życia na pustyni. Wspomagana środkami Fundacji Johna Simona Guggenheima, Uniwersytetu w Duke (USA) i organizacji naukowych rządu Stanów Zjednoczonych, zleciła UNESCO profesorowi zoologii uniwersytetu w Duke D. K. Schmiedt-Niel-s en owi i jego żonie, zajmującym się fizjologią ssaków pustynnych, przeprowadzenie badań fizjologicznych nad wielbłądem na pustyni, w szczególności nad jego gospodarką wodną. W pracach tych wzięli udział lekarz dr S. A. J a r n u m i weterynarz T, R. H o u p t. Naukowa ta ekipa przeprowadza badania od jesieni 1953 do lata 1954 r. w Oazie Beni-Abbes, w głębi Algeru w Ośrodku Badań Sahary, gdzie miała do dyspozycji wielbłądy, które były przedmiotem doświadczeń i sekcji.

Zadanie polegało na wykazaniu, w jaki sposób wielbłąd przystosowuje się do warunków pustynnych suszy i upału, wytrzymując w nich długie okresy czasu. Obserwacje Schmidt-Nielsena potwierdziły wiadomości o tej wytrzymałości wielbłąda na brak wody. Przykładowo podajemy, że w jednym z wykonanych przez niego doświadczeń wielbłąd przetrzymał 17 dni bez picia wody, i to w upalnym czerwcu; waga tego wielbłąda spadła w tym okresie z 300 kg na 208, a więc o przeszło 30% (przeciętnie wynosi to prawie 2% dziennie), gdy np. osioł nie wytrzymuje braku wody do picia ponad 4 dni, tracąc dziennie przeciętnie do 8% swej wagi.

Wyniki dalszych badań obaliły starą, powtarzaną już przez Pliniusza, a pokutującą jeszcze i we współczesnych podręcznikach legendę, jakoby wielbłąd posiadał w żołądku swym duży uchyłek, będący niejako workiem napełnianym przy piciu wodą i służącym potem za rezerwuar, z którego zwierzę to może czerpać wodę w czasie suszy.

Okazało się bowiem, że żołądek wielbłąda nie ma takiego uchyłka na wodę, a te „komory wodonośne*⁴, które dawniej opisywano jako rezerwuarki wodne, mają ściankę o budowie gruczołowej; zadanie ich jest jedynie trawienne. Zdolność do przetrzymywania okresów suszy polega na czymś zupełnie innym. Wskazywał już na to w połowie ubiegłego wieku profesor anatomii porównawczej z Muzeum Przyrodniczego w Paryżu D. deBlainville. Przeciwstawiając się dotychczasowym poglądom głosił, że twierdzenie o zdolności przechowywania wody w części żołądka służącej za rezerwuar jest błędne i cytował dawniejsze obserwacje.

według których wielbłądy po przejściu przez pustynię są niezmiernie wychudzone, a gdy potem zaspokoją swe pragnienie, wygląd ich zmienia się bardzo szybko, jakby „w oczach" tyły. De Blainville tłumaczył słusznie to zjawisko zwiększeniem się objętości komórek przez bardzo szybką absorpcję wody, która prędko rozchodzi się z żołądka po organizmie. Ten pogląd de BlainviUe’a nie spotkał się z uznaniem i szybko poszedł w niepamięć, doczekawszy się dopiero po latach całkowitego potwierdzenia w wynikach badań Schmidt-Nielsena i jego współpracowników, jakie ogłoszono w „Mamma-lia⁴⁴ (nr 1, 1956). Prace te wykazały, że w żołądku wielbłąda nie tworzy się żaden zapas wndy, choć ilość wody. którą może wypić spragniony wielbłąd, jest olbrzymia, po okresie suszy dochodząc do jednej trzeciej wagi jego ciała. Wodę tę pije spragniony wielbłąd bardzo szybko. W „rekordowym" doświadczeniu spragniony wielbłąd wypił 103% litra wody w ciągu 9 minut. Woda ta, służąca zwierzęciu do zastąpienia wody poprzednio utraconej, szybko wnika do całego organizmu. Tak np. u wielbłąda, który po 17-dniowej suszy wypił 62 1 wody. w dwa dni później wody tej nie stwierdzono w żołądku.

Bardzo oszczędna gospodarka wodą przyczynia się do tego, że wielbłąd potrafi się obejść bez wody przez czas o wiele dłuższy niż inne ssaki, że podczas zimy pasąc się trawą nie wykazuje potrzeby picia, a w le-cie sam przychodzi do studni tylko co trzeci dzień. Dopiero po 17 dniach suszy traci on około jedną trzecią wagi, gdy tymczasem osioł traci taki ułamek wagi już po 4 dniach. Ta oszczędna gospodarka wodą przejawia się w skąpej ilości wydalanej wody w kale. w' moczu, w pocie. Odchody wielbłąda zawierają znacznie mniej wody niż odchody innych ssaków. Moczu wydala wielbłąd dziennie około 7 litrów przy normalnym pojeniu; przy braku wody ilość wydalanego dziennie moczu spaść może do pół litra. Zdolność tak silnego zmniejszenia ilości wydalanego moczu nie jest spotykana u innych ssaków: np. osioł w warunkach bezwodnych w stosunku do swej wagi ciała traci wody wydalanej w postaci moczu trzy razy więcej niż wielbłąd. Przystosowana do w^rarunków suszy jest również działalność gruczołów potowych, które u wielbłąda wydalają pot dopiero przy bardzo silnym upale. Parowanie w^rody przez płuca byw^ra u wielu ssaków w czasie upałów silnie zwiększone dzięki szybszemu rytmowi oddychania. U wielbłąda zaś rytm oddychania bardzo mało się zmienia przy zmienionych warunkach i wynosi około 8 oddechów na minutę.

Niemniej interesująca jest u wielbłąda gospodarka wodą wewnątrz organizmu. Otóż nawet wiedy, kiedy wielbłąd odwodni się bardzo silnie, koncentracja osocza krwi zmienia się mało, co zapobiega zaburzeniom krążeniowym, które by były wywołane przez zgęsz-czenie krwi.