7648595289

OJCZE NASZ. 395

Nienawidzę je, w oczy drwię mu z jego gniewu! Skończyłam. Rzucaj klątwę!

KS. PROBOSZCZ.

Nie! ja z tobą płaczę.

Nie rażą mnie twe słowa, wiem co ludzka nędza,

Nie słyszę dziś twych bluźnierstw, i gniewy tłómaczę.

1 Bóg ci je daruje. Ale brat twój święty,

W swej chwale śród aniołów, w wieńcu męczennika, Słyszeć musiał, i pewnie został żalem tknięty !. . .

panka róża (z łkaniem).

Ach! ja biedna! Ja nie mam nadziei promyka!

Daruj księże... Naprawdę, nie wiem co powiadam!

Ksiądz ma słuszność, przyznaję, brat jest pewno w niebie; Ale ja, jak żyć mogę ? Pod życiem upadam!. . .

Lecz pocóż rozdmuchuję mych cierpień zarzewie?

Wiem, nie powinnam wcale dotykać tej rany.

Źle robię; tak, uznaję, poddając się winie...

Lecz nikt pojąć nie zdoła, jak on mi kochany !

Ja mu czemś więcej byłam, niż siostrą jedynie.

Jaś maleńki miał we mnie czułe serce matki;

A później, jako kapłan poważny, skupiony,

Ojcem mi się wydawał. Chrześcijanin rzadki,

Czysty, a dobroczynny, do nieba stęskniony,

Niewolił mnie jak córkę do czci posłuszeństwa.

A ten człowiek naiwny, w wiecznem rozmarzeniu, Roztargniony na wszystko, jak za lat dzieciństwa,

Często matką swą znowu zwał mnie w rozrzewnieniu Za me drobne usługi. Patrz więc, co ja czuję. . .

Cierpię razem jak matka i jako sierota.

Mój drogi Jan zabity przez uliczne zbóje!...

Jakże była rozkoszną nasza wspólność złota,

W tem zacisznem mieszkaniu, na tej tu pustyni !

W tym kąciku, o patrzaj, on miewał w zwyczaju Czytywać po wieczerzy w zamierzchu godziny.

Ja szyję obok niego. Obojgu jak w raju ;

Nie mówimy do siebie, nam zbyteczne słowa.

Kto kocha, ten rozumieć może bez wyrazu;

1 że zawsze myśl nasza była jednakowa,

Zdarzało się nam często, że głos nasz odrazu