8399010879

80 lat nauczania języka polskiego jako obcego 101

ców przygotowujących się do nauki w polskich szkołach średnich zawodowych (500 uczniów), lektoraty języka polskiego w uczelniach polskich, samouków, uczniów szkól polonijnych⁸.

W 1979 roku J. Lewandowski dokonał podsumowania dotychczasowych osiągnięć oraz analizy stanu na ten rok. Wyodrębnił 8 form kształcenia: studia przygotowawcze (przede wszystkim Łódź); lektoraty dla studentów i stażystów; kursy specjalne (np. dla polonistów włoskich, w „Polonicum”); odrębne kursy dla studentów i pracowników zagranicznych ośrodków polonistycznych; wakacyjne praktyki wymienne (głównie z uczelniami radzieckimi: „grupy radzieckich polonistów”), w których programie były lektoraty, konwersatoria i wiedza o Polsce; kursy na zlecenie UNESCO i innych zagranicznych organizacji (np. dla pracowników Akademii Nauk NRD, 1977), w programie których było też miejsce dla wykładów z poezji, teatru; szkoły letnie oraz planowaną przy UJ centralną szkołę korespondencyjną⁹.

Lata 80. XX w. to „złote lata” języka i kultury polskiej na Zachodzie, co wiąże się z wyborem papieża Polaka, „Solidarnością”, nagrodami Nobla dla Cz. Miłosza i L. Wałęsy¹⁰. Przekładało się to z jednej strony na wzrost zainteresow ania lektoratami języka polskiego i studiami polonistycznymi za granicą, z drugiej wzrostem liczby studentów na kursach wakacyjnych w Polsce.

Jednym z punktów zwrotnych byl rok 1989 i rozpoczęcie wielkiej akcji nauczania języka polskiego (też jako obcego) w krajach byłego ZSRR, przede wszystkim tysięcy dzieci i młodzieży. W efekcie pojawili się też nowi studenci: „ze Wschodu”. Postawiło to przez glottodydaktyką polonisty czną nowe wyzwania. Finansowane przez państwo polskie kursy przygotowawcze do studiów w Polsce (tzw. rok zerowy) pozwoliły na uruchomienie lub ożywienie kolejnych ośrodków nauczania na poziomie uniwersyteckim, np. w Lublinie czy Rzeszowie. Efektem otwarcia na Wschód było też wejście do elitarnego, jak dotąd, zawodu lektora języka polskiego jako obcego setek „zwykłych” nauczycieli" języka polskiego, rusycystyki, nauczania początkowego, często nieprzygotowanych, którzy, równie często, zdobywali swoje praktyczne umiejętności metodą prób i błędów, w oderwaniu od dotychczasowego dorobku teoretycznej myśli. Rok 1989 to też otwarcie się (zasadniczo zamkniętej dotąd z przyczyn ideologicznych) Polonii zachodniej na krajowe ośrodki uniwersyteckie, co owocuje konferencjami, warsztatami i współpracą międzyszkolną, między uniwersytecką, „opieką” metodyczną nad poszczególnymi ośrodkami na Zachodzie itp.

⁸ Janina Wojtowicz, Nauczanie języka polskiego jako obcego..., s. 149.

⁹ Jan Lewandowski, Kierunki rozwoju metodyki..., s. 131.

¹⁰ W. Miodunka, Stan aktualny i przyszłość promocji języka polskiego..., s. 109.

¹¹ Rozróżnienie nauczyciel - lektor rozumiem jako: lektor uczy języka polskiego jako obcego dorosłych na kursach językowych i lektoratach, nauczyciel zaś uczy języka polskiego (też jako obcego) w szkole.