Copyright © by Joanna Opiat-Bojarska, 2011
All rights reserved
Redaktor
Witold Kowalczyk
Projekt okładki i stron tytułowych
Olga Reszelska
Fotograia na okładce
Boris Zatserkovnyy
Skład i łamanie
 ELAN Tamara Przybysz
Wydanie I
ISBN 978-83-7506-913-6
Zysk i S-ka Wydawnictwo
ul. Wielka 10, 61-774 Poznań
tel. 61 853 27 51, 61 853 27 67, faks 61 852 63 26
dział handlowy, tel./faks 61 855 06 90
sklep@zysk.com.pl
www.zysk.com.pl
Padać boleśnie i znów się podnosić, (& )
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć&
Leopold Staf, Kochać i tracić&
Środek nocy. Leżę w łóżku. Półmrok. Wąski strumień
światła dochodzi zza przymkniętych drzwi. Chce mi
się spać. Nic dziwnego, połknęłam przecież wieczorem
końską dawkę środka nasennego. Ile razy podczas snu
zmieniamy pozycję? Pięć? Dziesięć? Dwadzieścia? Ja
budzę się co półtorej godziny. Czuję, że muszę wypro-
stować nogę. Najpierw usiłuję zignorować to uczucie,
ale po kilku minutach wydaje mi się, że zwariuję, jeśli jej
nie wyprostuję. Wołam pielęgniarkę.
 Siostrooo!
Panie leżące w mojej sali przestają na chwilę chrapać,
jedna z nich przewraca siÄ™ na drugÄ… stronÄ™. Czekam. Jest
ciemno i cicho, nie słychać niczyich kroków.
 Siostrooo!
Znów mija kilka minut. Ja leżę. Po twarzy zaczynają
mi płynąć łzy. Ciekawe, która jest godzina.
 Siostro!
Staram się tłumaczyć sobie, że od skurczu nikt nie
umarł. Prędzej czy póz
niej ktoÅ› do mnie przyjdzie.
 Siostro&  wołam coraz ciszej, łykając łzy.
Na łóżku pod oknem budzi się sąsiadka.
 Zadzwonić po pielęgniarkę?
 Tak, poproszę  mówię zawstydzona.
Przy moim łóżku też jest przycisk przywołujący pie-
7
lęgniarkę. Zwisa koło poduszki. Nawet jeśli uda mi się
złapać kabelek z przyciskiem, nawet jeśli dotknę ręką
przycisku, to nie jestem w stanie go wdusić. A przecież
do tego nie potrzeba dużo siły& Jestem beznadziejna.
Mam siebie dość. Najprostsze czynności są dla mnie
niewykonalne. Chciałabym, żeby to był tylko sen.
Koszmar. Chciałabym przestać istnieć.
Do pokoju wpada światło z korytarza. Wchodzi pie-
lęgniarka.
 Kto znowu mnie woła?  pyta niezadowolona.
 Ja  mówię cicho.
Nie wiem, czy powinnam odpowiadać na to pytanie,
pielęgniarka wie dokładnie, kto co półtorej godziny za-
wraca jej głowę.
 Czy może mnie pani przewrócić na bok?
 Znowu?  pyta i robi wredną minę.  Koleżan-
ka jest zajęta, a ja nie wiem, czy sama dam radę.
Nie potraię zrozumieć, dlaczego przewrócenie wy-
chudłego, 56-kilogramowego ciała sprawia jej taki pro-
blem. Najchętniej nie patrzyłabym na jej miny. Ale jeśli
ona mi nie pomoże, to kto? Czy proszę o tak wiele? Czy
zawsze będę prosić się o pomoc? Czy to, że leżę na od-
dziale neurologicznym, znaczy, że przestałam być czło-
wiekiem? Jestem tylko kupą kłopotliwego, sparaliżowa-
nego cielska. Czy ktoś może wyłączyć mój mózg?
šð ð
›ð
Choroba? Wystarczy pójść do dobrego lekarza. Wykupić
lekarstwa. Wyzdrowieć. Co za problem? Leżenie tygo-
8
dniami w łóżku to nie dla mnie. Ja nie mam na to czasu.
Wolę pracować. Przechodzę koło młodego chłopaka
proszącego o drobne na dworcu PKP. Odwracam głowę
w drugą stronę. Według mnie wyciąganie rąk po cudze
pieniądze jest szczytem bezczelności. Poszukiwanie wy-
mówek zamiast ciężkiej pracy.
Człowiek na wózku inwalidzkim? To zwyczajny czło-
wiek. Pracowałam kiedyś z takim jednym facetem. Sie-
dział przy biurku w salonie samochodowym. Był miły,
miał poczucie humoru. Owszem, nie chodził, ale ze
wszystkim innym radził sobie bardzo dobrze. Byłam
wtedy młoda. Tolerancyjna. Jakoś zawsze uważałam, że
najłatwiej jest usiąść i płakać, że ma się problem, bo jest
się niepełnosprawnym.
Póz
niej nie miałam kontaktu z niepełnosprawnością.
Poznawałam za to naturę człowieka. Homo biznesus.
Jak zmienia zdanie, kłamie, oszukuje, unika, wymyśla,
żeby tylko zarobić. Jak mówi jedno, a robi zupełnie coś
innego.
Cały świat leżał w zasięgu mojej ręki. Nikt mi go nie
podał na tacy. Nie prosiłam o pomoc. Ale wiedziałam, że
jeśli będę ciężko pracować, to zrealizuję swoje marzenia.
Sama.
šð ð
›ð
Mam katar i kaszel. Kiepsko się czuję. Leżę w łóżku.
Udało mi się wyrwać z pracy na dwa dni. Ktoś przywlókł
do domu paskudne bakterie. Kaszle też moja córka,
kaszle mój mąż.
9
 Wiesz, chyba zostanę w domu  mówi mąż. 
CzujÄ™ siÄ™ masakrycznie.
Ktoś musi pracować, ktoś musi podać obiad& Więc
idę do pracy. Nie mam przecież zapalenia płuc. To tylko
grypa. Nie pierwsza i nie ostatnia. Nie mam czasu, żeby
użalać się nad sobą. Na kaszel się nie umiera. Potrwa
pewnie z tydzień.
 Kiepsko wyglądasz  mówi moja przyjaciółka
Monika.
 Wiem  przytakujÄ™.  Ostatnio z
le siÄ™ czujÄ™.
 A dokładniej?
 Ciągle jestem zmęczona, ciągle przeziębiona, po-
denerwowana. BolÄ… mnie plecy. Jest mi niedobrze. Nie
mam czasu ani ochoty na radość.
 Aśka, tak być nie może!
 Wiem, wiem, coÅ› z tym zrobiÄ™& Ale na razie nie
mam ani czasu, ani siły.
Póz
niej. To moje ulubione słowo.
Odbieram telefon od mojej mamy.
 Dziecko, jesteś chora, połóż się do łóżka, wygrzej się.
 Ale, mamo  bronię się  ja nie mogę, kto będzie
za mnie pracował? Kto zrobi obiad? Zakupy? Kto poda
herbatę choremu mężowi?
Wymówki mieszają się z rzeczywistością. Bo kto teraz
kładzie się do łóżka z bolącym gardłem? Albo kaszlem?
Nie ma na to czasu. Wszyscy gonimy za pieniÄ…dzem, za
sukcesem, byle szybciej, byle więcej.
Chwilę póz
niej zaczynają boleć mnie plecy. Ale tro-
chę inaczej niż zwykle. Po dwóch dniach jakoś tak dziw-
nie wstawało mi się od stołu.
10
BudzÄ™ siÄ™ we wtorek rano. Cholera, jest naprawdÄ™ z
le.
Z trudem wstaję z łóżka.
 Co się ze mną dzieje?  myślę przerażona.
Nie mogę podnieść nogi, żeby nałożyć spodnie. Po-
maga mi Mateusz. Spodnie, skarpetki, buty. Jedziemy
prosto do neurologa.
Pani neurolog w prywatnej klinice bada mnie. Puka.
Dotyka.
 Dobrze, dobrze  mówi  dobrze. Proszę się
położyć, uniosę pani nogi, proszę je trzymać w górze tak
długo, jak się da.
Siłą woli próbuję je utrzymać, niestety, opadają zaraz
po uniesieniu.
 Dobrze.
 Kurczę  myślę.  Dobrze? Przecież ledwo do-
szłam o własnych siłach do gabinetu .
Lekarka kończy badanie.
 Przyszła pani sama?
 Nie, z mężem.
 To ja może poproszę męża  proponuje lekarka.
Czuję, że nie jest dobrze.
 Jest pani w bardzo złym stanie. Proszę jechać pro-
sto do szpitala  mówi lekarka.  Jest z
le.
Widać, że jest przejęta. Patrzy na nas badawczo. Ręce
jej się trzęsą, głos zaczyna drżeć. Czuję jej przerażenie.
Tłumaczę je sobie tym, że może nie ma doświadczenia.
Może pracując w prywatnej klinice, przyjmuje głównie
pacjentów z niewielkimi dolegliwościami. Aż tu nagle
przywlekam się ja& Nie mogę unieść nogi, nie mam
odruchów głębokich.
11
Cóż. Panicznie boję się szpitala. Resztka rozumu
podpowiada mi jednak, że sprawa jest zbyt poważna na
lęki, histerie i wymyślania. Trzeba jechać.
 Jak będzie trzeba, to wytrzymam tam ze trzy dni.
Będę dzielna  postanawiam ze łzami w oczach.
Jedziemy na ostry dyżur neurologiczny. Szpital pań-
stwowy. Wszyscy majÄ… czas. Lekarza nie ma. SiedzÄ™
w poczekalni, na krzesełku pod gabinetem. Czuję się
coraz słabsza. Ludzi przybywa. Mam wrażenie, że dziw-
nie siÄ™ na mnie patrzÄ….
W końcu wchodzę do gabinetu. Wchodzę, to chyba
za dużo powiedziane. Szur, szur, szuram nogami. Lekarz
beznamiętnie ogląda moje słabnące ciało.
 Przyjmujemy panią na oddział  bąka, nie prze-
rywając sobie wypisywania dokumentów.
Jeszcze na izbie zakładają mi wenlon. Pielęgniarz
każe mi zdjąć kozaki. Próbuję dosięgnąć nóg.
 Sorry, ale nie dam rady.
Młody chłopak zdejmuje mi buty, rozpina spodnie
do badania, zdejmuje bluzkę, żeby założyć wenlon.
 Na oddziale pobiorą pani płyn mózgowo-
-rdzeniowy, on potwierdzi diagnozę  cedzi przez zęby
lekarz.
 Ale co to może być?  słyszę siebie.
Okropnie się stresuję. Pytam, chociaż tak naprawdę
odpowiedz
wcale mnie teraz nie obchodzi. W tym mo-
mencie najważniejsze jest dla mnie to, by jak najszybciej
wrócić do domu! Nie chcę zostać tu sama!
 To najprawdopodobniej zespół Guillaina-Bar-
régo. Bardzo poważne schorzenie.
12
 A kiedy wyjdÄ™ do domu?
 Proszę się uzbroić w cierpliwość.
Cholera. Chyba nie ma mniej konkretnej odpo-
wiedzi.
 Ale jak długo będę musiała tu zostać?  pytam,
bo podstawowym problemem w tym momencie dla
mnie jest konieczność pozostania w szpitalu.
 Trudno powiedzieć, to zależy od organizmu&
 Niech mi pan powie  napieram ostatkiem sił.
 Trzy dni? Tydzień?
 Przynajmniej trzy miesiÄ…ce, a potem czeka paniÄ…
jeszcze długa rehabilitacja  lekarz rzuca na odczepne,
po czym otwiera drzwi gabinetu i woła następnego pa-
cjenta.
W tym momencie mój świat legł w gruzach. Z trzech
dni zrobiÄ… siÄ™ trzy miesiÄ…ce? Bez mojego Mateusza, bez
kochanej córeczki, bez pracy? W obcym miejscu, z ob-
cymi ludz
mi. Nigdy. Uciekłabym, gdybym tylko mogła
biec&
šð ð
›ð
& jeśli biegi, to na długi dystans. Nigdy nie byłam dobra
na sześćdziesiąt metrów. Zanim wrzucę piąty bieg, prze-
kraczam metę. Osiemset metrów to co innego. W pew-
nym momencie trzeba wyłączyć kanały komunikacji
mięśni i mózgu i można już biec do końca świata. Cho-
ciaż znacznie bardziej od biegania wolę jazdę na rowerze.
Uwielbiam to uczucie. Wiatr rozwiewa moje włosy.
Miło ochładza moją rozpaloną twarz. Gdzieś w górze
13
świeci słońce. Przede mną przestrzeń. Pola, lasy i wąska
asfaltowa droga. Pusta. Prosta. Szkoda, że nie mam
prędkościomierza. Jadę na rowerze. Właściwie frunę.
Ogromna prędkość wytworzona siłą moich mięśni. Nikt
mnie nie zatrzyma.
 Uważaj, nie tak szybko  gdzieś z tyłu dochodzi
mnie głos Mateusza. Wtedy jeszcze nie jest kochanym
Mateuszem. Jest po prostu kolegÄ….
Widzę górkę. Zaczynam pedałować jeszcze szybciej.
Zaczekam na niego za górką. Moje mięśnie już ledwo
zipią. Buntują się, wysyłając bolesne sygnały do mojego
mózgu.
 Cicho tam!  krzyczy mój mózg.  Ja tu rządzę.
Chcę jechać długo i szybko. Nie marudzić, tylko pra-
cować .
 Kurczę, chyba czas na przerwę  mówi Mateusz,
gdy mijamy wiejski sklepik spożywczy.
 OK!
 Ale mnie bolą nogi, chyba narzuciłaś zbyt szybkie
tempo.
 Bo ja lubiÄ™ szybko  odpowiadam.
To chyba nie najlepszy czas, żeby mu tłumaczyć, że
lubię być pierwsza, lepsza, bardziej wytrzymała, silniej-
sza. Rywalizacja dodaje mi sił. Zwłaszcza rywalizacja
z własnymi słabościami.
Resztką sił dojeżdżam do domu Mateusza. Boli mnie
wszystko, każdy mięsień. Jestem szczęśliwa, bo po raz
kolejny przesunęłam granicę swojej wytrzymałości.
šð ð
›ð
14
Lekarz kieruje mnie na oddział. Zawożą mnie na wózku
inwalidzkim do trzyosobowej sali. CzujÄ™ siÄ™ coraz gorzej.
To pewnie dlatego, że się denerwuję. Przychodzi lekarka,
żeby pobrać mi płyn mózgowo-rdzeniowy.
 Niech pani usiądzie  beznamiętnie wydaje pole-
cenia.  Plecy proszę wygiąć jak kot.
 OK  odpowiadam  ale proszę pomóc mi
usiąść, bo sama nie jestem w stanie.
Lekarka patrzy na mnie odrobinÄ™ zdziwiona.
Pomaga mi usiąść na łóżku, ale nie mogę zrobić ko-
ciego grzbietu. To znaczy zrobić mogę, ale długo w tej
pozycji nie wytrzymam. Wyginam plecy.
 Proszę się teraz nie ruszać!
To jest dla mnie niewykonalne. Mięśnie się mnie nie
słuchają, puszczają po trzech sekundach.
 No dobrze, zrobimy inaczej, niech siÄ™ pani po-
łoży. Pani Kasiu!  lekarka zwraca się do pielęgniarki.
 Niech pani przytrzyma pacjentce nogi.
Długa igła wbija się w przestrzeń między kręgami. Nic
nie czuję. Jestem przerażona wiotkością swoich mięśni.
Przecież zgarbienie pleców nie jest takie trudne. Co się
ze mnÄ… dzieje?
 Jak długo trzeba czekać na wynik?  pyta Mateusz.
 Około trzech godzin.
To długo. Okropnie długo.
 Pani doktor, co to może być?  pytam.  Lekarz
na izbie przyjęć wspominał o jakimś zespole.
 Na razie bardzo trudno jest mówić o diagnozie.
Poczekajmy na wynik.
 Ale jak długo muszę tu zostać?  dopytuję.
15
 Proszę być cierpliwą.
 Ale jak długo?  Nie odpuszczam.  Jakieś wi-
dełki może pani poda?
 JeÅ›li jest to zespół Guillaina-Barrégo, to absolutne
minimum wynosi dwa tygodnie, ale raczej około trzech
miesięcy albo i dłużej.
 A jeśli to nie ten zespół?  pytam, bo od począt-
ku taka diagnoza mi siÄ™ nie podoba.
Nie wiem, co to za choroba. Nigdy o niej nie słysza-
łam. Może to coś z kręgosłupem? Wiem, że mam zbyt
konsumpcyjne podejście do życia i do choroby: zespół
Guillaina-Barrégo siÄ™ nie podoba? Ha, ha! Nie mam
na niego ochoty! A macie państwo może coś krótsze-
go? Grypę? Zapalenie płuc? W ostateczności może być
nawet ciąża.
Lekarka zastanawia się, jak łagodnie odpowiedzieć na
to pytanie.
 Powiem tak  mówi  miejmy nadzieję, że to
tylko zespół Guillaina-Barrégo.
Wychodzi. Zostaję razem z mężem. Czekamy. Cier-
pliwie. Staramy się nie rozmawiać o tym, co będzie.
Mateusz jedzie do domu po moje osobiste rzeczy 
pidżamkę, szczoteczkę do zębów, książki. Przychodzi
pielęgniarka.
 Pani miała robioną punkcję?  pyta zdziwiona.
 Tak!
 To nie powinna pani głowy trzymać na poduszce!
Głowa musi leżeć płasko, równo z kręgosłupem!
 Nie wiedziałam, nikt mi nie powiedział& Jestem
tu pierwszy raz&
16
 Nie może pani chodzić przez kilka godzin, ko-
niecznie trzeba leżeć płasko, bo inaczej może pojawić się
tak zwany zespół popunkcyjny.
 Jaki znowu zespół?  denerwuję się, bo ile zespo-
łów można mieć naraz.
 Popunkcyjny.
 Aha. Czyli?
 Ostre bóle głowy, nudności&
Świetnie. Taka mało istotna informacja, której nikt
mi nie udzielił.
Po chwili przychodzi salowa.
 Muszę tu posprzątać, może pani wyjść?
 Nie mogę, miałam punkcję.
 Aaa, to ja panią razem z łóżkiem wywiozę na ko-
rytarz.
Dzień pierwszy w szpitalu  już staję się meblem.
Na korytarzu podchodzi do mnie jakaÅ› pacjentka.
 Ojej, jaka pani młoda  mówi z żalem.  Niech
się pani nie martwi, jutro będzie pani mogła chodzić,
pierwszy dzień po punkcji jest trudny.
MijajÄ… trzy godziny. A
óżko wraca na salę. Wraca też
Mateusz. Super, przyniósł mi mnóstwo książek. Nadro-
bię zaległości. Ale na razie nie mam ochoty czytać. De-
nerwuję się. Może jutro?
 Idz
, zapytaj się, wyniki już powinny być  proszę
Mateusza.
Zostaję sama w sali. Sama, nie licząc dwóch pacjen-
tek. Ale one są mi obce. Ja nie lubię obcych. Nie będę
z nimi spała. Chcę do domu!
Dzwoni do mnie Monika.
17
 No cześć, co słychać? Nie ma cię na Gadu-Gadu.
 Jestem w szpitalu
 Boże, co się stało?!
 Nic. Tracę siłę w nogach. Czekam na diagnozę.
Jestem przerażona. Podobno mam tu zostać trzy miesią-
ce. Czujesz?
 Masakra!
 A moja praca? A dziecko? Przecież ja nie mogę!
 Nie martw siÄ™ pracÄ…, Mateusz przyniesie ci lapto-
pa i będziesz pracowała w szpitalu.
 Fakt, to jest jakiś pomysł! Biuro w szpitalu.
Wraca Mateusz.
 Jeszcze nie ma wyników.
Przecież lekarka mówiła, że za trzy godziny będą&
W naszej służbie zdrowie to chyba norma. Czekamy ko-
lejną godzinę. Znów zostaję sama w pokoju. Mateusz
idzie porozmawiać z lekarką.
Wydaje mi się, że nie wraca zbyt długo. Pewnie jesz-
cze z nią rozmawia. Może usłyszał diagnozę? Złą wia-
domość. Teraz musi się uspokoić przed przyjściem do
mnie. Boże, może ja umieram? Tak, to by się zgadzało.
Siła moich mięśni zmniejsza się z godziny na godzinę.
Nie chcą mi powiedzieć, na co jestem chora.
Moje rozmyślania przerywa Mateusz.
 Jeszcze chwilę musimy poczekać.
 Na pewno? Nic ci nie powiedzieli?
 Nic.
Rzeczywiście, po chwili przychodzi lekarka.
 Badanie potwierdziło, że to zespół Guillaina-Bar-
régo.
18
Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym Nexto.pl.


Wyszukiwarka