9733773564

Wrocławska szkoła matematyczna 81

Istotną rolę w poczuciu wspólnoty odgrywały także osoby stojące w hierarchii akademickiej niżej. U wejścia do seminarium (później instytutu) witał każdego Henryk Majko. Niby woźny, ale zawsze w garniturze, wszystkim życzliwy i stale gotowy do usług, postać jak z Fredry - był „pan Henryk” istotnym czynnikiem łączącym tradycję seminarium warszawskiego sprzed wojny, gdzie był również niepowtarzalny, z seminarium wrocławskim po wojnie. I jak on był królem przedpokoju, tak dobrym duchem biblioteki była Marietta Wilamowska - opiekunka książek i czytelników, kustosz Nowej Księgi Szkockiej, ciepła i wszystkim życzliwa. Z ich odejściem coś się skończyło, następców nie zostawili.

Wracamy do chronologii. Do czterech pionierów zaczęli dołączać młodsi i jeszcze w roku akademickim 1945/46 przybyli wykształceni przed wojną matematycy: Stanisław Hartman, Maria Nosarzewska, Andrzej Wiłkoński, Mieczysław Warmus, Marceli Stark, Julian Perkal, a także pierwsi studenci. Pierwszy był Ryszard Nowakowski, później Henryk Fast i Abraham Goetz, którzy studia matematyczne rozpoczęli w czasie wojny w Związku Sowieckim, i inni.

Tak więc w krótkim okresie czasu po powstaniu pierwszej polskiej uczelni akademickiej we Wrocławiu była tu już grupa znakomitych i utytułowanych matematyków i byli młodzi utalentowani adepci. Można było pomyśleć o pracy naukowej. Jej pierwszym znakiem było posiedzenie organizacyjne Oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego, które odbyło się 20 października 1945 r. z dwoma referatami naukowymi (Edward Marczewski, Władysław Ślebodziński) i czterema uczestnikami (dwaj referenci, Stanisław Hartman, Roman S. Ingarden). Było to pierwsze posiedzenie naukowe w polskim Wrocławiu. Na czwartym posiedzeniu wybrano władze Oddziału (prezesem został Hugo Steinhaus, a wiceprezesem Władysław Ślebodziński), a na czternastym (24 maja 1946 r.), po referacie Hugona Steinhausa o kwadratowej taryfie elektrycznej, obecni na nim elektrycy zawiązali Oddział Wrocławski Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

15 listopada 1945 r. rozpoczęły się oficjalne wykłady, które poprowadzili

„pionierzy”. Objęli oni pierwsze cztery katedry (najpierw miały one numery

I-IV, a później przytoczone niżej nazwy): Hugo Steinhaus - katedrę analizy

matematycznej, Edward Marczewski - katedrę funkcji rzeczywistych, Bro-

nisław Knaster - katedrę topologii i Władysław Ślebodziński - katedrę geometrii. Wykłady były kursowe, ale już 7 stycznia 1946 r. zaczął się wykład specjalny Edwarda Marczewskiego z ogólnej teorii miary, a nieco później i seminarium z teorii miary, w którym skupiło się pierwsze grono złaknionych pracy naukowej matematyków.

W tymże 1946 r. rozpoczął się cykl wykładów specjalnych Władysława

✓

Slebodzińskiego, które miały przygotować młodych adeptów do uprawiania