9814371970

WARTOŚCI W CZASOPISMACH MŁODZIEŻOWYCH

ściwe zabiegi i źle dobrane kosmetyki, gdy pismo udziela ogólnych porad: ...Nic zJego się stać nie może, jak również gdy przy recenzowaniu sztuki lub przy okazji osobistych wyznań: ...czuję się źle wobec Pana Boga.

Czasem zło funkcjonuje jako wartość. Może być motorem twórczości, może dostarczać różnego typu motywacji. Specyficzny, czasem ironiczny i pełen podtekstów, czasem wylewnie szczery język dziennikarzy Machiny odwołuje się często do takich przewartościowań. Muzyk wyznaje tam, jak powstał przebój: Byłem zmęczony, zdesperowany, zły i nudny. Zupełnie odstawiłem alkohol. Zło ujawnia się przewrotnie, w znaczeniu dobra, także ze względów czysto językowych. Dzieje się tak na przykład w Popcornie, który opisuje jak to — wzorem angielskiego slangowego powiedzenia — zespół tworzy trzech złych chłopaków. Zjawiskiem towarzyszącym jest przesadne wartościowanie negatywne. Polega ono na przenoszeniu jednostkowych ocen na całe otoczenie z jednoczesnym przejęciem typowych dla recenzji środków językowych. Czasem odnosi się wrażenie, że obraz świata w Machinie — abstrahując od promocji i recenzji — pokazuje całe zło tego świata: opisuje się złe życia (które kończą się śmiercią), zło tego świata nadmiernie wpływa na artystów, którzy są zbyt podatni na to zło. Otaczający nas świat także jest zły, ponieważ Mass media epatują sensacyjnymi, złymi wiadomościami, którymi przytłaczają...

W katolickiej Drodze natężenie obecności zła (i słów związanych z tą antywartością) jest proporcjonalne do dobra, przy czym charakterystyczne jest to, że słowa zachęcające do unikania zła są silniejsze niż słowa namawiające do doświadczania metafizycznego dobra. Zło jest niebezpieczne n a m a c a 1-n i e, ponieważ życie doczesne człowieka polega na stałym przeżywaniu dylematów w spotkaniu dobra i z.ła — a zło bez wątpienia cały czas zachowuje swoją zgubną dla człowieka atrakcyjność (do pełnienia zła przechodzi się łatwo). Leksemy „pozytywny” i „negatywny” są w Drodze zastrzeżone do wystąpień w oficjalnych, urzędowych kontekstach, np. Kościół katolicki pozytywnie ocenia treść Powszechnej deklaracji praw człowieka', negatywne stanowisko Kościoła wobec kapłaństwa kobiet...

Badane pisma mocno różnią się pod względem stopnia nasycenia konstrukcjami wyrażającymi powinność — sugerowania odbiorcom, które wartości i wzory zachowań są zdaniem redakcji najważniejsze. Nie wszystkie pisma mogą być postulatywne — zależy to od cech odbiorców. Na przykład Machinie nie wypada drażnić swoich czytelników i sugerować im wprost, co powinni myśleć i robić (ważnym aspektem muzyki rockowej jest bunt i odrzucenie tradycyjnych autorytetów). Dlatego pismo to całkiem powstrzymuje się od dawania czytelnikom rad (leksem „powinno się” w ogóle nie występuje w formach 2 os. 1. poj. i mnogiej ani w 1 os. 1. mnogiej), a nawet więcej, używa słów nazywających powinność i obowiązek z wyraźną ironią (Kiedy obowiązek wzywał, Diego zakładał czarne ciuchy...', obowiązkowo zdeformowany wo-koder). Na drugim biegunie znajduje się wyraźnie poradnicze Jestem. Wartości obyczaju i mody przedstawiane są tutaj z dosyć dużą pewnością co do słuszności wzorca — tak jakby wszystkie przypadki były równie oczywiste jak następujący: nie wypada chodzić rozebranym, bo to narusza dobre obyczaje.