gdzie a jest przyspieszeniem, a F_s wektorem siły działającej na masę m pochodzącym od sprężyny. F„ jest sumą sił pochodzących z innych źródeł niż sprężyna. W naszym przypadku, przedstawionym na rys. 1, ruch odbywa się wzdłuż linii prostej, którą możemy oznaczyć jako oś X, z początkiem w położeniu równowagi masy (od ścianki w odległości równej długości swobodnej sprężyny x_m). Gdy pominiemy tarcie, jedyną siłą działającą wzdłuż osi X jest siła pochodząca od sprężyny. Siły działające na masę m w innych kierunkach niż w kierunku osi X równoważą się w naszym układzie. Wobec tego siła może być przedstawiona jako F_s = -kx(t), a równanie przyjmuje postać:

(2)

Po prostych przekształceniach i podstawieniu

m ’

(3)

gdzie co jest częstością własną układu, otrzymujemy następujące równanie opisujące drgania harmoniczne nie tłumione:

(4)

Jest to równanie różniczkowe jednorodne drugiego stopnia. Rozwiązaniem tego równania jest zależność funkcjna położenia x masy od czasu w postaci:

(5)

(6)

Realizacja w praktyce poziomego wahadła sprężynowego, które wykonuje drgania nietłumione jest praktycznie nierealne ze względu na istnienie sił tarcia o podłoże. Gdy masę m zawiesimy na sprężynie wówczas otrzymamy wahadło pionowe, co pozwala na wyeliminowanie sił tarcia, ale pojawi się stała siła (ciężkości Q) działająca na ciało podczas ruchu. Równanie ruchu dla takiego układu przyjmuje postać:

ma = F_s + Q.

Ponieważ ruch odbywa się wzdłuż linii prostej możemy napisać:

d²x , , . m —— = -KX(I) + mg .

(7)

dt‘

(8)

co

k

m

(9)