25. WYCHOWANIE AUTORYTATYWNE, AUTORYTARNE, AUTOKRTYCZNE

( ocena tych typów wychowania )

WYCHOWANIE AUTORYTATYWNE ( oparte na autorytecie )

( Zdanie autorytetu nie może być ostateczną racją w podejmowaniu decyzji.

Zbytnie identyfikowanie się z innymi może grozić utrata indywidualności, zaburzeniami psychicznymi, sekty.

Trzeba pamiętać o umiarze, bo autorytet może być niekompetentny co może prowadzić do popełniania błędów )

( Mamy prawo korzystać z autorytetu innych osób, kiedy mamy pewność, że autorytet zezwoliłby na to.

Nie korzystamy z autorytetu w celach komercyjnych, chyba że autorytet wyraźnie się na to zgodził np. wódka Szopen, papierosy Sobieski )

( człowiek będący dla innych autorytetem sam powinien posiadać autorytety, na których się wzoruje. Osoba sama ulegająca autorytetowi powinna być nim również dla kogoś )

(analiza kompetencji, trwałości odróżniania pseudoautorytetów od autorytetów.

To co znalazłam w Internecie. Może pozwoli się trochę zorientować w temacie.

WYCHOWANIE AUTOKRATYCZNE (wikipedia)

Autokratyczny styl wychowania - konserwatywny styl wychowania, według Antoniego Makarenki oparty na specyficznym autorytecie, zwanym autorytetem przemocy, często powiązany z pedantyzmem.

Koncepcja tej metody według Marii Przetacznikowej i Ziemowita Włodarskiego polega na bezwzględnym podporządkowaniu się dziecka nakazom rodziców oraz całkowitemu posłuszeństwu.

W tej metodzie wychowawczej w roli autorytetu występuje jedno z rodziców, głównie ojciec. Autorytet samodzielnie podejmuje wszystkie ważne decyzje, bez konsultacji z innymi członkami rodziny. Każde dziecko zna swoje prawa i obowiązki, nie ma prawa przekraczać wyznaczonych przez autorytet granic. Ich przekroczenie powoduje zastosowanie kary. Często przewidziane są też nagrody za właściwe postępowanie.

Autokratyczny styl wychowania może charakteryzować się następującymi cechami:

Ostatnie trzy cechy charakteryzują metodę opartą na wzbudzaniu silnego lęku i jednostronnej komunikacji rodzice — dziecko. Jedyną stroną w niej aktywną są rodzice, wydający rozkazy i pouczenia. Dwie pierwsze cechy natomiast są charakterystyczne w wychowaniu opartym o przekonanie, że dziecko powinno być stale kierowane i kontrolowane przez rodziców. W tym przypadku komunikacja bywa bardziej dwustronna, rodzice nie tylko występują w roli autorytetu, ale też słuchaczy swoich dzieci. Surowe kary są sporadyczne, zastępowane przez naganę i perswazję.

Autokratyczny styl wychowania w skrajnej postaci jest bardzo niebezpieczny. Osiąganie pozytywnych efektów jest bardzo trudne do zrealizowania. Dzieci przyzwyczajone do bezwzględnego posłuszeństwa często zachowują się w okrutny sposób wobec własnych dzieci, a często także wobec wszystkich osób młodszych i słabszych. Innym efektem tej metody bywa brak wykształcenia samodzielnego myślenia oraz przyzwyczajenie do ślepego wykonywania poleceń. Kolejny efekt to agresywność, jawna lub ukryta.

Podsumowanie

W tego typu stylu wychowawczym rodzice nie uwzględniają woli i potrzeb dziecka, a jedynie narzucają mu własne decyzje i polecenia. Stosunki między rodzicami a dziećmi są oparte na okazywaniu surowości i dystansu. Wymagania w stosunku do dzieci często nie przystają do ich możliwości. Stosowane są kary w postaci kar fizycznych, krzyku, wymyślania, gróźb i dręczenia psychicznego. Rodzice pragną wywołać u dziecka lęk, wstyd i poczucie zagrożenia.

WYCHOWANIE AUTORYTERNE

Wychowanie autorytarne byłoby czynnością człowieka w stosunku do drugiego człowieka, wykonywaną przez podmiot (wychowawcę), a polegającą na doprowadzeniu przedmiotu (wychowanka) do  z góry wyznaczonego celu

Wychowanie autorytarne ma na celu kształtowanie zachowania zgodnie ze standardami ustalonymi przez osoby posiadające autorytet. Zazwyczaj jest ono organizowane za pomocą groźby i kary.