S. Ossowski „Dwie koncepcje historycznych uogólnień”
Warunki adekwatności uogólnień:
zakres zjawisk klasy objętej generalizacją z punktu widzenia własności ogólnych (mieszkaniec miasta czy członek narodu czy człowiek w ogóle),
konieczność zawężenia zasięgu pewnych twierdzeń przez ograniczenia historyczne.
Ossowski proponuje inną koncepcję historycznych uogólnień (inną od tej S. Nowaka) bardziej przydatną w rozważaniach nad sprawą uwarunkowań kulturowych i indukcją w naukach społecznych( „wprowadzenie współrzędnych czasowo-przestrzennych zwykle nie jest kierowane przekonaniem, że takie właśnie granice przestrzenno-czasowe mają istotne znaczenie z punktu widzenia owych zależności”).
Sprawa ogólnych zdań historycznych w naukach społecznych to pochodna idealistycznej koncepcji Rickerta, który podzielił nauki na idiograficzne i nomotetyczne. Socjologia trafiła do drugiej grupy i miała być odpowiednikiem idiograficznej historii. Ten podział dawał się utrzymać w czasach, kiedy historię traktowano jedynie jako ciąg zdarzeń jednostkowych (bohaterowie, wydarzenia). Natomiast, kiedy zaczęto próbować wyjaśniać całe złożone procesy i klasy zjawisk, stał się on nieaktualny, a przez to koncepcja „ogólnych zdań historycznych” musiała zostać odrzucona.
Zaczęto mówić o ogólnych zdaniach ahistorycznych oraz o uogólnieniach historycznych ograniczonych współczynnikiem czasowo-przestrzennym.
Motywy stosowania współczynników czasowo przestrzennych:
jako wyraz zainteresowań konkretną epoką (w tym wypadku współczynniki te są konsekwencją zadania, które postawił sobie badacz),
jako uzasadnione empirycznie daty pojawienia się, zaniku albo przeobrażenia się badanej zbiorowości (są wtórne wobec przedmiotu badań),
jako wyraz ostrożności naukowej badacza (np.: możliwości techniczne przy zbieraniu materiału uniemożliwiają redukcję ograniczeń czasowo-przestrzennych).
Systemy względnie izolowane.
Przeciwstawieniem wobec uogólnień historycznych są uogólnienia ahistoryczne (prawa przyrodnicze). Jednak, aby je odkryć należy uwolnić się od uwarunkowań systemu względnie izolowanego (np.: należy wykroczyć poza krąg kultury chrześcijańskiej).
Taki system względnie izolowany to obszar wpływów pewnego wydarzenia historycznego lub genetycznego. Te wydarzenia historyczne, które tworzą owe systemy mogą być bardzo różne np.: mutacja genów, w wyniku której powstał homo sapiens; najazd obcego plemienia; powstanie jakiejś instytucji, znaczącej księgi (jak Biblia); wydarzenie jak jakaś bitwa; wydanie „Manifestu Komunistycznego” itp. Systemy te mogą odznaczać się ekspansywnością, co powoduje rozszerzanie się ich granic.
Hipotezy genetyczne.
Przyjęcie określonej hipotezy warunkuje możliwość i sposób wydostania się poza granice systemu izolowanego genetycznie. Rodzaje hipotez:
powszechna monogeneza (wspólne pochodzenie poszczególnych nurtów),
•
poligeneza przy zachowaniu monogenetycznej odrębności poszczególnych nurtów (nurty genetycznie niezależne),
• • •
poligeneza o nurtach poligenetycznych, które mogą się różnić pochodzeniem w większym lub mniejszym stopniu.
•
• •
np.: niezgodne hipotezy dotyczące powstania świata, języków; mit o wieży Babel odpowiada schematowi A; teorie powstania ras wtórnych jako ras mieszkańców, które stały się grupami endogamicznymi odpowiada schematowi C.
Wyznaczniki historyczne można usunąć dopiero przy hipotezie o niezależnym pochodzeniu wzajemnie izolowanych systemów (B). Mogą one być materiałem indukcyjnym dla wniosków ahistorycznych, jeżeli założymy, że między tymi systemami nie zachodzi dyfuzja,
np.: podobieństwo malowideł skalnych Buszmenów i mieszkańców Katalonii w okresie paleolitu (o kontakcie wzajemnym nie ma mowy); inne systemy izolowane to niezależne kultury (o ile istnieją takie); kultury pod względem tylko jednego składnika dziedzictwa; z punktu widzenia biologii takim systemem jest homo sapiens; szerszym systemem z punktu widzenia ewolucji jest świat istot żywych w ogóle.
Systemy izolowane rozszerzają się nie przez poszerzanie granic czasowo-przestrzennych, ale przez przenoszenie badań na teren szerszego systemu zjawisk, np.: gdy od kultury chrześcijańskiej przechodzimy do kultury opartej na tradycji starotestamentowej (czyli kultury judaistycznej, manichejskiej, mahometańskiej, karaimskiej).
Zależności historyczne i kategorie ogólne.
O przejściu od uogólnienia historycznego do hipotezy o zasięgu nieograniczonym można mówić dopiero wtedy, gdy wszystkie historyczne cechy jakiegoś izolowanego systemu zjawisk potrafimy sprowadzić do cech typowych, np.: zamiast mówić o tradycji Starego Testamentu, mówimy o jakimś konkretnym typie dziedzictwa kulturowego; gdy zamiast o mutacji genów mówimy o zmianach w chemizmie genów.
Jednak jeżeli możliwe jest porównanie danych empirycznych z materiałami z innego systemu, to nie można mówić o hipotezie ogólnej. Natomiast, kiedy nie ma możliwości zdobycia danych spoza izolowanego systemu, wtedy kwestia czy formułujemy generalizacje historyczne czy ogólne jest bez praktycznego znaczenia.