Szkic- rys poglądowy, bez skali, przedstawia zakres prac wykonywanych w terenie, musi być zorientowany względem północy, symbole i znaki według instrukcji

Przyrządy geodezyjne służą do- opracowywania map, tyczenia budynków, przenoszenia wysokości, opracowywania numerycznego modelu terenu 3D

Pomiar wysokościowy (niwelacja)- celem jest określenie pionowej odległości pkt terenowych od powierzchni odniesienia

Wysokość bezwzględna- odległość pionowa wyznaczona w odniesieniu do poziomu morza (geoidy zerowej)

Wysokość względna- odległość pion wyznaczo w odniesieniu od dowolnej pow.

Pow odniesienia w zależności od obszaru- płaszczyzna, kula, elipsoida obrotowa

Pomiar ciągu wykonuje się- zasadniczo (niw ze środka), sporadycznie (n w przód

Rodzaje ciągów niwelacyjnych- otwarty (prowadzony między pkt A i B, których wysokości są znane, warunek ∑∆hi=Hb-Ha, zamknięty (zaczyna się i kończy w tym samym punkcie, warunek ∑∆hi=0)

Niwelacja ze środka- poziomowanie instrumentu przez spoziomowanie libelli pudełkowej i rurkowej, nacelowanie lunety niwelatora na łatę wstecz, ustawien ostrości obrazu i ustawienie łaty w środku pola widzenia lunety, odczytanie pomiaru z łaty wstecz, nacelowania lunety na łatę w przód, wyostrzenie obrazu i dokonanie odczytu, wyznaczenie różnicy wysokości.

Zalety ze środka- eliminacja błędów instrumentalnych, wynikających z kulistości ziemi, refrakcji pionowej

Wady niwelacji w przód- błędy wynikające z kulistości ziemi, nierównoległości „cc” do „ll”, z refrakcji pioniowej

Metody pomiarów wysokościowych- n.geometryczna (wyznaczenie różnicy wysokości pkt na podstawie bezpośrednich pomiarów przy pomocy niwelatora i łat), trygonometryczna (pomiar pionowego kąta α za pomocą teodolitu i bez lub pośrednim pomiarze odległości D, dzieli się na techniczną i precyzyjną), barometryczna- określenie wysokości pkt w terenie na podstawie zależności między ciśnieniem powietrza a wysokością n.p.m), hydrostatyczna (wyrównanie cieczy w połączonych naczyniach)

N. powierzchniowa- określenie charakterystyki geometrycznej rzeźny terenu na podstawie pomiarów wysokości charakterystycznych punktów

Metody pow- siatkowa, punktów rozproszonych, kombinowana, profilów

Budowa niwelatora-spodarka (są tu 3śruby przeznaczone do pozmowowania), limbus (koło poziome z podziałem kątów, służy do pomiaru kątów poziomych), alidada(obracalna część, zawiera lunetę), luneta (daje obraz odwrócony lub prosty), śruba elewacyjna (służy do pochylania lunety z libelli w płaszczyźnie |), libella niwelacyjna (rurkowa lub okrągła)

Cechy dobrej libelii- dokładny podział, stały promień krzywizny, szybko reaguje na wychylenie z poziomu

Teodolit- służy do pomiaru kątów poziomych i pionowych na podstawie pomierzonych kierunków.

Budowa t- statyw(3nóg o zmiennej długości nóg, ma śrubę sercową), spodarka (ma wbudowany pionownik do centrowania instrumentu), limbus (poziomy krąg podziałowy)- podział gradowy/stopniowy, musi być w poziomie), alidada (osadzenie lunety, poziomowani instrumen), luneta (połączona z kołem pomiar)

Kąt poziomy α- kąt 2sieczny mierzony między pł pionowymi, z których każda zawiera punkt stanowiska instrumentu „0” i punkt celowania A lub B

Metody pomiarów kątów poziomych- kierunkowa, repetycyjna, sektorowa

Centrowanie t- pion snurkowy (dokładność 5mm), drążek libelli (2mm), pion optyczny (1mm)

Kąt pionowy- kąt zawarty między płaszczyzną poziomą przechodzącą przez os obrotu lunety a danym kierunkiem, jest dodatni lub ujemny

Kąt zenitowy- dopełnienie kąta pionowego do 90stopni/100gradów

Mapa zasadnicza- mapa tematyczna, mapa sytuacyjno wysokościowa pod potrzeby projektowe. Wymiar 50x80cm. Skala1:250/500/1000/2000/5000

Metody- domiarów prostokątnych (rzędnych i odciętych), biegunowa (pomiar odległości i kątów), wcięć liniowych (położenie pkt P określamy przez pomiar 2 pkt położonych na linii pomiarowej), wcięć kątowych (2 kąty z punktów)

Podać szczegółowy opis czynności związanych z centrowaniem teodolitu nad punktem z wykorzystaniem pionu optycznego.

Po przybliżonym ustawieniu instrumentu nad punktem, naprowadzamy oś celową pionu optycznego na centr znaku geodezyjnego za pomocą śrub poziomujących spodarki. Libela alidadowa wychyli się przy tym z położenia poziomego, a prosta centrująca zajmie położenie pochylone, ale będzie przechodziła przez centr. Do położenia pionowego prostą centrującą doprowadzamy nogami statywu, jednocześnie dbając o to, aby libela alidadowa była ustawiona w płaszczyźnie tej nogi, której długość ma być zmieniana. Następnie w celu naprowadzenia dokładne teodolitu nad centr przesuwamy instrument na głowicy statywu i poprawiamy położenie pęcherzyka libeli. Centrowanie sprawdzamy przez obrót teodolitu o 360 st.

pomiar pojedynczego kąta w dwóch położeniach lunety.Wycelować za pomocą muszki i szczerbinki znajdujących się na lunecie na punkt. Następnie, po zaciśnięciu śrub zaciskowych alidady i lunety naprowadzić za pomocą leniwek ruchu poziomego i pionowego krzyż kresek dokładnie na cel. Celować na najniższy punkt sygnału, tyczki lub szpilki.Wykonać odczyt urządzenia odczytowego, a wynik zapisać w formularzuZa pomocą leniwki ruchu poziomego wyprowadzić oś celową z celu, ponownie nacelować i wykonać odczytWycelować na punkt prawy. Przy celowaniu na kolejny punkt obracać teodolit, trzymając instrument za dźwigarki lunety lub za alidadęPo odczytaniu limbusa na kierunku prawym i zapisaniu odczytu, ponownie celować na ten sam punkt i zanotować odczytObrócić lunetę o 180 st dookoła poziomej osi obrotu i dwukrotnie celować na prawe ramię kąta, wykonać i zapisać odczyty. Jest to rozpoczęcie pomiaru w II położeniu lunetyCelować na lewe ramię kąta i odczytać, przy dwukrotnym wycelowaniu, wartości kierunku nie mogą różnić się więcej niż dwukrotna dokładność urządzenia odczytowegoWyniki zapisać w dzienniku pomiarowym

Kolejność czynność na stanowisku podczas pomiaru kątów poziomych/pionowych naprowadzenia lunety w położeniu KL na cel, spoziomowania libeli kolimacyjnej i dokonania dwukrotnego odczytu koła pionowego wynikającego z dwukrotnego naprowadzenia krzyża kresek na cel. Następnie należy obrócić lunetę przez zenit, alidadę obrócić o 180 st i ponownie, dwukrotnie, odczytać koło pionowe. Ze średnich odczytów obydwu położeń obliczyć kąt pionowy z uwzględnieniem błędu miejsca zera.

Oś pion instrumentu vv, libelli niw ll,celowa cc (prosta przechodząca przez środek optyczny obiektywu i środek krzyża nitek), obrotu lunety, Płaszczyzna główna libelli okrągłej Q1,Nitka pionowa i pozioma siatki celowniczej n i n2.

a) ll prostopadła do osi obrotu inst vv, b) Q1 prostopadła do osi obrotu instrumentu c) nitka pozioma krzyża nitek prost do osi obrotu d) ll równoległa do cc