Zasadźca

W średniowieczu osoba osadzająca miasto lub wieś w imieniu władcy lub innego pana dominialnego. Do obowiązków z. należało przeprowadzenie prac związanych z przygotowaniem siedzib osady, czasem też z wyznaczeniem gruntów pod uprawę; werbował osadników i troszczył się o zapewnienie im warunków potrzebnych do zagospodarowania się; w imieniu pana feudalnego brał na siebie znaczną część kosztów i ryzyka związanego z osadzaniem miejscowości. Większe miasta osadzali ludzie zamożni (np. Sandomierz osadzał w1286 żupnik krakowski Witko), istniały też spółki z., najczęściej dwu- lub trzyosobowe (Bochnia 1253 i Kraków 1257 - po trzech z.); osadzanie wsi przeprowadzali mieszczanie, a także rycerze lub zamożniejsi kmiecie. Jako wynagrodzenie z. otrzymywali zazwyczaj dziedzicznie wójtostwo lub sołectwo w zakładanej osadzie; w wypadku poważniejszych trudności związanych z jej osadzaniem uzyskiwali dodatkowe przywileje gosp., które jednak najczęściej były przez panów zwierzchnich ograniczone przy zmianie dziedzicznego wójta.

[Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 r, t. II, s. 543, Tadeusz Lalik]