72 zjawisko Halla2, Rok Akademicki


Rok Akademicki

1996/97

LABORATORIUM FIZYCZNE

Nr Ćwiczenia

72

Temat: Zjawisko Halla.

Wydział:

Mechaniczny

Kierunek: I.Z.K.

Grupa: K05

Jacek Nowakowski

Mariusz Ostrowski

Grzegorz Zawłocki

Data

Ocena

Data zaliczenia ćwiczenia

Podpis

T

S

Celem było wyznaczenie stałej Halla dla półprzewodnika oraz wyznaczenie koncentracji i ruchliwości nośnika. Zjawisko Halla --- zjawisko galwanomagnetyczne polegające na pojawianiu się napięcia(tzw. napięcia Halla UH) w płytce półprzewodnika lub metalu, przez którą płynie prąd elektryczny, umieszczonej w prostopadłym do kierunku prądu polu magnetycznym. Napięcie Halla pojawia się w kierunku prostopadłym zarówno do kierunku pola magnetycznego, jak i prądu

gdzie:

RH - stała Halla,

B - indukcja pola magnetycznego,
j - gęstość prądu w płytce,

a- odległość między punktami.

Stała Halla zależy od koncentracji, rodzaju i ruchliwości nośników ładunku. Jeśli w przewodnictwie elektrycznym dominuje jeden rodzaj nośników (dziury lub elektrony ), to jest ona odwrotnie proporcjonalna do ich koncentracji. Pomiar napięcia Halla jest jedną z podstawowych metod badania właściwości nośników ładunku, zwłaszcza w półprzewodnikach. Na podstawie znaku napięcia Halla można określić jaki rodzaj nośników (dziury czy elektrony ) dominuje w przewodnictwie. Pomiar temperaturowej zależności napięcia Halla oraz konduktancji w półprzewodnikach umożliwia określenie właściwości domieszek ( ich koncentracji, rodzaju, energii wiązania ), mechanizmów rozpraszania nośników ładunku oraz dostarcza ważnych informacji o strukturze pasmowej półprzewodników.

Koncentracja nośników


Ruchliwość nośników

gdzie:
V - prędkość elektronów
E - natężenie pola

Schemat układu :

0x01 graphic

Łączymy powyższy układ, włączamy urządzenia, ustawiamy odpowiednie wartości i odczytujemy poszczególne wyniki. Zwiększamy natężenie prądu i odczytujemy z woltomierza napięcie UH+ i UH-
Pozostałe rubryki wypełniamy po dokonaniu obliczeń.
W ćwiczeniu wykorzystujemy próbki monokryształu germanu,
typu „n”, dł. próbki L = 5 * 0.1[mm], szer. próbki a = 3 * 0.1[mm], grubość b = 2 * 0.1 μm, oporność wł. ρ = 7.8* 10 [Ωm],
indukcja pola B = 170 * 7.5 [mT]

Lp.

I

-UH

+UH

UH śr.

UH śr. I

I2

[mA]

[V]

[V]

[V]

[mW]

[mA2]

1

2

0,1

0,09

0,1

0,19

4

2

3

0,21

0,19

0,2

0,6

9

3

4

0,3

0,29

0,3

1,18

16

4

5

0,4

0,38

0,4

1,95

25

5

6

0,5

0,48

0,5

2,94

36

6

7

0,6

0,56

0,6

4,06

49

7

8

0,67

0,7

0,7

5,48

64

8

9

0,76

0,77

0,77

6,89

81

9

10

0,86

0,88

0,87

8,7

100

10

11

0,94

0,97

1,0

10,5

121

11

12

1,03

1,05

1,04

12,48

144

12

13

1,14

1,14

1,14

14,82

169

13

14

1,23

1,24

1,24

17,29

196

14

15

1,34

1,32

1,35

19,95

225

ΔI

ΔUH

ΔUH

Δ

0.15

0.01

0.01

-

-

-

-

-

-

10.09

107,03

1239

Lp.

UH śr.* ΔI

I*Δ UH śr.

I*ΔI

UH(teor)

[mW]

[mW]

[(mA2)]

[V]

1

0,02

0,2

0,3

0,12

2

0,09

0,3

0,45

0,22

3

0,18

0,4

0,6

0,31

4

0,29

0,5

0,75

0,43

5

0,44

0,6

0,9

0,51

6

0,61

0,7

1,05

0,63

7

0,82

0,8

1,2

0,72

8

0,88

0,9

1,35

0,8

9

1,31

1,0

1,5

1,88

10

1,58

1,1

1,65

1,0

11

1,87

1,2

1,8

1,06

12

2,22

1,3

1,95

1,15

13

2,59

1,4

2,1

1,24

14

2,99

1,5

2,25

1,34

Δ

-

-

-

-

15,89

11,9

17,85

-

α =tg φ - gdzie φ jest kątem nachylenia prostej UH(teoret.)

e =1.6 *10-19 - ładunek elektryczny

Ruchliwość nośników:

Obliczenia błędów:

amperomierz klasa = 0,5%, zakres = 30mA,

błąd 0,15

woltomierz cyfrowy ΔU = 0.01V

błąd (maksymalny)pomiarowy stałej Halla obliczamy metodą różniczki logarytmowanej

Wnioski:

Podczas pomiarów używaliśmy przyrządów o dość dużym błędzie pomiarowym,

wartości mierzonej. W związku z tym wykres charakterystyki UH śr = f(I) będący w rzeczywistości linią prostą nie zawiera wszystkich punktów pomiarowych. Nie mieszczą się one nawet w granicy błędu.



Wyszukiwarka