Schemat pobrano z serwisu http://www.elektronika.gery.pl/ Zasilacz laboratoryjny dużej mocy Dużą prostotę układową udało się osiągnąć dzięki zastosowaniu dwóch bardzo ciekawych układów stabilizacyjnych: N dla napięcia ujemnego, układ LM333 (US1) N dla napięcia dodatniego, układ LM350 (US2) Układy te wyposażone są we wszystkie elementy niezbędne do zapewnienia poprawnej pracy, w tym szereg zabezpieczeń, które zwiększają odporność układu na przeciążenia prądowe i termiczne. Bezpieczniki termiczne zostały sprzężone z ogranicznikami prądu wyjściowego, dzięki czemu wraz ze wzrostem temperatury obudowy układu zmniejsza się wartość maksymalnego prądu wyjściowego. W układzie napięcia wyjściowe regulowane są przy pomocy potencjometrów P1 i P2. Ze względu na dokładność regulacji warto jest zastosować potencjometry wieloobrotowe, w przypadku konieczności ograniczenia kosztu wykonania zasilacza można zastosować także standardowe potencjometry węglowe. Mostki prostownicze w układzie Graetza M1 i M2 umożliwiają współpracę stabilizatorów bezpośrednio z transformatorami sieciowymi (zalecane są transformatory toroidalne). Możliwe jest zastosowanie pojedynczego transformatora z dwoma niezależnymi uzwojeniami wtórnymi o mocy całkowitej ok. 200W lub dwóch transformatorów z pojedynczymi uzwojeniami wtórnymi. Optymalna wartość napięcia wtórnego transformatorów powinna wynosić ok. 24VAC z obciążeniem. Kondensatory C1 i C2 spełniają rolę filtrów tętnień. Jeżeli stabilizatory będą pracowały obciążane przeważnie prądami o dużych wartościach można pokusić się o zwiększenie pojemności tych kondensatorów do 6,8mF, a nawet 10mF. Kondensatory C3..6 zapobiegają wzbudzaniu się układów stabilizacyjnych US1 i US2. Rezystory R1 i R2 polaryzują wejścia układu referencyjnego, który odpowiada za ustalenie wartości napięcia wyjściowego. Elektronika Praktyczna