21

Rozdział IX. Czekoladowo-truskawkowe

- Nie jestem zmęczona - zapewniła Izabela. - Ojojoj! Nie jestem ani trochę zmęczona! Wiesz, tato, nie jestem zmęczona. W zeszłym tygodniu tak, byłam zmęczona, ale dzisiaj nie jestem wcale zmęczona. Wcale nie jestem zmęczona. Słowo daję, nie jestem ani trochę, ani trochę, ani trochę zmęczona.

- A oto i pieczeń! - powiedziała pani Bignot.

Weszła do jadalni z niesamowitą pieczenią na półmisku, a tata, mama i pan Bignot zawołali: „Ooo!”.

Pani Bignot postawiła pieczeń przed panem Bignot, który wstał, żeby ją pokroić.

- A kto dostanie nereczkę? - spytał, śmiejąc się.

Dostała ją Izabela.

Mama powiedziała, że nigdy nie jadła takiej dobrej pieczeni, a pani Bignot zdradziła jej, że ma bardzo dobrego rzeźnika.

- Mój też - powiedziała mama - stara się mi dogadzać, bo jak nie, to idę gdzie indziej.

- Oni są niesamowici - powiedziała pani Bignot.

Zjedliśmy pieczeń i pani Bignot poszła po sery. Nikt nic nie

mówił, więc tata dopił wino i powiedział do pana Bignot:

- No więc szedłem spokojnie ulicą i kogo widzę? Założę się, że nie...

Pan Bignot odwrócił się do Izabeli i krzyknął, bardzo rozgniewany:

- Iza! Nie kładź łokci na stole!

I powiedział do taty:

- Przepraszam cię za tę małą scenę, stary, ale wiesz, jak to jest z dziećmi. Jak się ich krótko nie trzyma, rozpuszczają się jak dziadowski bicz.