I 1 jpeg

i. mi i r.

ELEGIA I

Numquid cl hctoas Icircnn acrumnu iuliyat

Czy herosów też dręczą ziemskie utrapieni.!

I to, co nam zagraża - groźno też dla bóstw?

Heraklesa choroby nazywano „świętą”.

Tę, co z macoszych opadła nań Junony rąk.

Cezar zaś, szczep boski idalskiej macierzy.

Tej ci samej choroby oliarą miał paść.

Lecz cóż mówić o obcych? Bliskie nam przykłady żałosne, które prawdę stwierdzają mych słów:

Oto chorobą złożon Krzycki... Tu, języku.

Milkniesz? O biada! usta zamyka mi ból.

Oto chorobą złożon Krzycki w smutnym łożu

Dygoce, bo w gorączce ciałem wstrząsa dreszcz.

Wychudło przetrawione chorobą oblicze i niezwykłą bladością pokryła się twarz.

Ciała c/conki niezdolne do zwykłych czynności,

Dyszy znużona pierś nie mogąc złapać tchu.

Tłucze się gorączkowo serce, jakby bryłą

Przygniotła go płomienna Wezuwiusza grań.

Precz z wami, precz, kucharze! Precz z wszelakim jadłem! Nie trzeba dziś Krzyckiemu waszej sztuki dzieł!

Nie nęcą go przysmaki, nie myśli o jadle,

Bo choroba przymusza znosić post i głód.

Zepsuty smak goryczą wszystko mu obrzydza.

Co przedtem było miłe. teraz budzi wstręt.

I nie przez to. że, Bakchu, nie dbasz o chorego.

Lecz że trainiejszy zjawił się niż przedtem gust,

Odsuwa się zupełnie dawne win s-zk’enice.

Ho tylko wodą gasi się gorączki żar.

Niespodziane nieszczęście choroby zmieniło Oto cały chorego dawny życia tryb.

230