STL struktura dzieła literackiego (1)

(C. Norwid, W Weronie) otwartymi są: -» tercyna, zamknięta, tk

i zob. Strofa heterometry-

Saficka strofa zob. Spenserowska strofa ika zob. Stanisławowska

'ang. strophe of \agabonds, ds, niem. Yagantenstrophe, w) — w średniowiecznej >undów (-» wagant) strofa mujących się wersów 13-których człon przedśred-' jest -* akcentem oksyto-i zaś występuje -> akcent lianą s. w. była s.w. cum ołączeniem trzech takich tującym się z nimi M hek-metrem daktylicznym. tk

ig. close strophe, fr. strophe sene Strophe, ros. cmpofja >ędąca zwartą i skończoną -intonacyjną, objętą zam-lowym.

brani a : Bóg, b tani, a b

lorwid, Czemu nie w chórze?) tk

Struktura dzieła literackiego (ang. structure of literary work, fr. structure d'oeuvre litteraire, niem. Struktur des literarischen Werkes, ros. cmpyKmypa Aumepamypnozo npou3eedeuun) — budowa -» dzieła lit., sieć relacji wiążących jego elementy, całościowa organizacja czyniąca z niego układ spójny, kompletny i samowystarczalny. Układ taki jest nadbudowany nad wszelkimi występującymi w dziele uporządkowaniami, które odpowiadają jego poszczególnym funkcjom. Rolę pierwszoplanową odgrywa tu jednak uporządkowanie swoiste, związane z -*• funkcją estetyczną, nieredukowalne do zewnętrznych zobowiązań dzieła (poznawczych, ekspresywnych czy wychowawczych); koordynuje ono wszystkie współwystępujące w dziele uzasadnienia konstrukcyjne. Relacje między elementami w obrębie s.d.l. układają się hierarchicznie: obejmuje ona nie tylko zależności konstytutywne, lecz także drugorzędne czy peryferyjne; strukturalność dzieła nie jest równomierna: są w nim strefy większego lub mniejszego zorganizowania. S.d.l. ma charakter dynamiczny, realizuje się w czasowym następstwie wypowiedzi, której odcinki (słowa, zdania, zespoły zdań) odsłaniają stopniowo nowe związki i zależności, i dopiero poznanie całego utworu — od pierwszego do ostatniego słowa — pozwala nam zrekonstruować zrealizowaną w nim strukturę: uchwycić składające się na nią relacje. Całościowa s.d.1. nie jest dana czytelnikowi wprost i bezpośrednio; w toku lektury istnieje ona potencjalnie, jako możliwość, aktualizuje się dopiero ex post, w wyniku ogarnięcia przez niego pełnego przebiegu wypowiedzi; sytuuje się na poziomie -> genotypu dzieła. Stanowi w mniejszym lub większym stopniu aktualizację jakiegoś typu budowy dzieła lit., powracającego w różnych utworach. Określone