LXXX MA SCRKACH PROWMCJONALN VCH
W powojennych inscenizacjach Balladyny nie umiane „ dztć sobie z „osobami fantastycznymi”. Jedni pneditawu 11 je w postać! eterycznych eltów, co spotykało «t<| z dtonlem o młodopolski astetysm. Inni opowiadali się Ził tonacja parodystyczną, łatwą do wygrania szczególnie w «>. nach x Grabcem. Takie zabiegi pozwalały rozbudować dowizkowo-cyrkową (czy farsową) stronę spektaklu — tW stosujący je reżyserzy narażali się na zarzut odwracania uwagi widzów od tragicznej dominanty spektaklu. Dopler., wspomniany już eksperyment Hanuszkiewicza, lik widuję, csgo ową dominantę na rzecz .zabawy w Szekspira" — nobilitował widowisko, budząc jednak w dalszym ciągu po. ważne ustrzeżenia wżród widzów 1 krytyków.
W porównaniu z Kordianom, Balladyna rzadziej geżcils na scenach teatrów Warszawy, Krakowa, Poznania czy Wi.-dawia — a csężdej na scenach nowych, powojennych teatrów „prowincjonalnych”: w Bydgoszczy. Częstochow .-. Gorzowie Wielkopolskim. Gnieźnie, Jeleniej Górze, Kamaluur Klękach, Szczcdnle. Zabrzu czy Zielonej Górze, a ostatni w Lublinie. Z dużym uznaniem wżród krytyków spotk.il się, przedstawiona w jubileuszowym Roku Słowackiego, pro miara koszalińska (10 XII 1050), reżyserowana pracz mi lutnika 1 wytrawnego znawcę dramatu Tadeusza jUaknu. drowieża, z Rdzą Czapiewską w roli głównej. Tylko ■ po zora nowa inscenizacja przypominała dawną antyfcudaln tragedię. Reżyser potraktował dramat jako rzecz o mechj nianie władzy, jako przegląd postaw ludzkich wobec poli tykL Dotąd problem władzy był wiązany niemal wyłączni' z Balladyną. Aleksandrowicz rozszerzył zagadnienie « mis lamię klęski Grabca, Pustelnika i Klrkora z jednej, a Ko Mryne t drugiej strony. Spojrzał na dramat przez „gniew n. 'trafy" Grobu AgememnoM. 1 przekształcił go w satyr mi Lachów**, w „pełną goryczy 1 sarkazmu analizę naro
dwwych w«,d | Warto p«dkr.-mć (akt. to tato to
uprincmowakm w niniejszym WtofpU.
Ostatnią r dduwaych toHatoc|l BalJmJyfiy to** —. •to* to Innym mwjacu laa—acją Haaiaklitocii) a«> rmno O—tokw TaMm PoUkun to r. ML Ballady.-; reżyterował WtodyOaw Kł—MMU. a to roli tytułowej wystąpili! Mtoa Andrycz. Krzemiński skoncentrował Manto*
M postaci tytułowej, akiaija na zbrodni* jako kto* do szybkiego osiągnięcia celu. Balladyna to wykonaniu Niny Andrycz
■to morduje dla zadowolenia —to* intołuktów Mini—Mk
dla .............tu ery « a—eito. Zbrodsua. nton tor**.
ułatwia pr* iim.« u.r ato*e. toto—a a*— ——to — drabim i. po M*tt| tą w— *.
Tragizm tytułowej bokaWiki lim** pi iiaanao łąko tra-gt— ..spóźnionej raflakiH**. Balladyna yoddoakU dąkenlrm do celu zbyt porno atawila ranko kon^rku-cnej .m awtocfcl czynów, zbyt potno toacytowak d* aa rachunek * .irrtenuj Stąd to* podjęta przez nią decyzja autooceny aoakala praed-aUwiona to akali najwyższego wymiaru kary.
UWAGI OTtKSCIC
Jak jut wspomniano, podstawą edycji Ballad toto kjty Sara teksty tekst autografu oraz pierwodruk a r W*-Wftrdd powojennych wydali dramatu wszystkie rodziły <1* pod znakiem uznania równorządnołci obu tych ftkto*'
PlwiAaka. JMMfW to tialia ■*•*•* r- —--ł**> nr n. a tl tai to tiintoa. O *»w*J
* W. Nilinion, Dramat skrada* •Teatr- Mm ad