img936

Unikanie rozbudowanych zdań pojedynczych

Wysoka ich frekwencja w wielu odmianach gatunkowo-stylistycznych oraz w języku naukowym i urzędowym

Brak rozbudowanych grup nominalnych z przymiotnikami, rzeczownikami i przysłówkami w funkcji atrybu-tywnej

Werbalny charakter składni

Nominalny charakter składni

Występowanie swoistych form orzeczeń: 1) onomatopeicznych (np, ru, laps), 2) kompoeycjonalnych (np. stuku-paku), 3) zaimkowych (np. ten-tego)

Występowanie podwójnych podmiotów i dopełnień

Brak imiesłowowych struktur składniowych (zwłaszcza z imiesłowami przysłówkowymi)

Znaczna ich frekwencja

Wysoka częstotliwość równoważników zdań, oznajmień i wykrzyk-ndeń

Częste występowanie tzw. zawiadomień (np. w nagłówkach prasowych, tytułach)

Występowanie samodzielnych równoważników zdania, bez formy pre-dykatywnej (np. No wiesz, ale żeby aż tak i w tym stylu, cholera)

Wielka liczba wypowiedzeń eliptycznych, zwłaszcza elips motywujących się konsytuacją

Przeważnie elipsy kontekstowe

Ograniczenie konstrukcji analitycznych (przewaga syntetycznych)

Zróżnicowanie i bogactwo wypowiedzeń modalnych, performatywnych

Bogactwo elementów fatycznych j

Ubóstwo wskaźników zespolenia i na-wiązania

Duży repertuar leksykalny tych funk-torów

Polisemantyczność spójników, np. spójnika jak I