danie kursów dnia (na rynkach notowań ciągłych — kursów zamknięcia), a i

_._ M

nie dzieli się uzyskany wynik przez liczbę obserwacji. Natomiast celem zastój

y interpretacji wskaźnika OBV zwraca się uwagę na jego kierunek, a nie na alny J^eg0 P^oziom- ^w praktyce OBV często przybiera taki sam kierunek jak ce-ji, przykładowo, gdy cena seryjnie spada, wówczas OBV również się obniża, pil ralnie, stosując wskaźnik OBV do prognozy, zwraca się uwagę na rozbieżno-(5¹ⁿ jędzy kierunkiem trendu a tym wskaźnikiem. Narzędziami pomocnymi w ich *?_vfjkacji są linie trendu i kanały trendu. Rozbieżności te sygnalizują możliwość ijae^ntyj-¹-

kierunku trendu.

i¹

^'^Yskaźnik szybkości zmian ROC (Ratę of Changę) jest miernikiem siły tren-^ cenach. Oblicza się go jako stosunek aktualnego kursu danej akcji do kursu ^rzeszłości, przy czym wskaźnik należy pomnożyć przez 100%. Ustalając go po notowaniu, otrzymuje się określoną krzywą oscylującą wokoło wartości

i»oy

1¹>¹

yyskaźnik relatywnej siły RSI (Relative Strength Index) jest oscylatorem _pa zmian, który mierzy wewnętrzną siłę danego papieru wartościowego na ryn-¹ z samym sobą i nie porównuje siły danej akcji z innymi papierami wartościowy-

nia

• lub wskaźnikami rynku. W rezultacie poziom RSI służy do określenia wykupie-lub wyprzedania rynku. ■

Oscylator średnich kursu OSK jest relacją między szybką średnią ruchomą nwierającą mało elementów) a wolną średnią ruchomą (zawierającą dużo elemen-J_ÓVV). Wartość OSK oscyluje wokoło wartości 100%.

Oscylator MACD (Moving Average Convergence Divergen.ce) jest relacją dwóch średnich ruchomych i służy do oceny zbieżności i rozbieżności tych średnich.

Wstęga Bollingera jest odchyleniem standardowym od średniej obliczonej na podstawie kursu danej akcji. W praktyce wielkość średniej ustala się na podstawie piętnastu lub dwudziestu sesji giełdowych. Wstęga Bollingera jest zbudowana z trzech linii. Na wykresie górna linia jest odchyleniem standardowym na plus, dolna linia — na minus, a środkowa przedstawia średni kurs danej akcji.

7.3. Teoria Dowa i Elliotta w analizie technicznej

Analitycy techniczni na rynkach anglosaskich, tzw. czartryści (chartists) — od nazwy wykresów (charts) będących ich głównymi narzędziami ocen i prognoz — podstawy teoretyczne dla swoich przedsięwzięć czerpią również z teorii Dowa i teorii fal Elliotta.

Charles H. Dow korzystał z informacji dotyczących cen i obrotów akcji do analizy pojedynczych spółek i całego rynku. W końcu XIX w. opisał on trendy występujące w ruchach cen akcji przez analogię z ruchem wody w morzu. W teorii Dowa istnieją trzy typy trendów: pierwszy to główne trendy długookresowe przypominające duże przypływy i odpływy oceaniczne (trendy pierwotne), drugi —